Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση

...Ἡ ἐκκλησιαστικὴ παρέμβαση στὴν σημερινὴ κοινωνία εἶναι ὑπόθεση ζωῆς, κυρίως στὰ τέσσερα σημεῖα ποὺ ὑπογραμμίσαμε προηγουμένως, δηλαδὴ στὴν ἀπόκτηση ἀληθινοῦ ἤθους, τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὰ εἴδωλα, τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν εὐδαιμονισμὸ καὶ τὴν εὕρεση τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Δὲν πρέπει ὁ κόσμος νὰ παρεμβαίνη μέσα στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ τὴν ἐκκοσμικεύη, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ παρεμβαίνη στὴν κοινωνία γιὰ νὰ τὴν σώζη. Τελικὰ ἡ Ἐκκλησία... εἶναι ἡ μάνα ὅλων μας. Δὲν εἶναι τὸ "περιεχόμενον" τοῦ Ἔθνους, ἀλλὰ τὸ "περιέχον" τὸ Ἔθνος. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀνήκει σὲ κανέναν ἀποκλειστικά, ἀλλὰ ὅλοι ἀνήκουμε σ΄ αὐτήν, ὅλοι εἴμαστε παιδιά της. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἰσέρχεται μέσα στὴν διαίρεση τῆς κοινωνίας γιὰ νὰ συντηρῇ αὐτὴ τὴν διαίρεση, ἀλλὰ εἰσέρχεται ἀγαπητικὰ μέσα στὶς σύγχρονες κοινωνικὲς συνθῆκες γιὰ νὰ ὑπερβαίνη τὴν διαίρεση καὶ νὰ ὁδηγῇ τὴν κοινωνία στὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα. Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία δὲν κομματικοποιεῖται, ἀλλὰ ὁ κομματικοποιημένος ἄνθρωπος βρίσκει μέσα σ΄ αὐτὴν τὴν ἑνότητά του καὶ τὴν οἰκογένειά του, δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴ ταυτότητά του, τὴν μητρικὴ στοργή. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἰδιοποιῆται τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἐπίσης κανεὶς δὲν πρέπει νὰ αἰσθάνεται ὅτι εἶναι σωτῆρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη σωτήρων, ἀλλὰ ὅλοι ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη σωτηρίας παραμένοντας μέσα σ΄ αὐτήν. Δὲν ἔχει ἀνάγκη καθάρσεως, ἀφοῦ εἶναι ἁγία, ἀλλὰ ἐμεῖς χρειαζόμαστε κάθαρση ποὺ γίνεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν βρισκόμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε ἡ λέξη κάθαρση εἶχε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θρησκευτικὴ σημασία, καὶ ἰδίως ἀπὸ τοὺς Πυθαγορείους ἀπέκτησε ἕναν προσωπικὸ καὶ ἀσκητικὸ χαρακτῆρα, δηλαδὴ εἶναι κάθαρση προσωπικὴ καὶ ἐσωτερική.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, "Ἀνατολικά")