Skip to main content

Βιβλιοπαρουσίαση “Ἡ Τέχνη τῆς Σωτηρίας” Ὁμιλίαι Α, Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου

Ἔκδόσεις Ἱερὰς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους

Ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους τὸ βιβλίο "Ἡ τέχνη τῆς σωτηρίας", τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει ὁμιλίες τοῦ Προηγουμένου τῆς Μονῆς, π. Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου.

Παναγία, Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὅρους

Παναγία, Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου ἁγίου ὍρουςΟ Γέροντας Ἐφραὶμ μεταφέρει τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοση τοῦ Γέροντός του π. Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ὁποίου ἡγήθηκε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου καὶ ἵδρυσε πολλὰ Μοναστήρια στὴν Ἀμερική, ὅπου μεταλαμπάδευσε τὸ ἁγιορειτικό, ἡσυχαστικό, νηπτικὸ πνεῦμα.

Τμῆμα τῶν ὁμιλιῶν τοῦ Γέροντος, μὲ τὶς ὁποῖες νουθετεῖ τὰ πνευματικά του παιδιά, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, συγκεντρώθηκαν στὸ βιβλίο αὐτό. Ἀντὶ ἄλλης παρουσιάσεως, θὰ ἐκθέσουμε κατωτέρω τμῆμα τῆς εἰσαγωγῆς ποὺ ἔχει γράψει ἡ Ἱερὰ Μονὴ καὶ ὁ Καθηγούμενός της Ἀρχιμανδρίτης Νικόδημος.

Ὁ π. Νικόδημος ζήτησε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη μας νὰ προλογίση τὸ βιβλίο καὶ γιὰ τὸν λόγο ὅτι στὴν Ἀμερικὴ εἶναι γνωστὸ τὸ ὄνομά του, ἐξ αἰτίας τῆς κυκλοφορίας στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα πολλῶν μεταφρασμένων βιβλίων του. Τὸν πρόλογο τοῦ Σεβασμιωτάτου δημοσιεύουμε παραπλεύρως.

...Ἀπὸ τὸ ἔτος 1974, εἰς κοινὰς συνάξεις τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς, ὁ σεβαστὸς ἡμῶν Γέρων ἔκαμε πλείστας ὅσας ὁμιλίας πνευματικῆς οἰκοδομῆς διὰ τὴν μοναχικὴν Πολιτείαν, τὸ ὀρθόδοξον ἦθος, τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα. Θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν παθῶν, τὴν νοερὰν προσευχήν, τὴν πρᾶξιν καὶ θεωρίαν, τὴν πρόθυμον ἀνάβασιν εἰς τὰ ἀνώτερα καὶ πνευματικά. Νουθεσίες ὠφέλιμες διὰ κάθε ψυχήν, ποὺ ποθεῖ νὰ σωθῇ, νὰ πορευθῇ πρὸς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, μὲ βακτηρία τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Συμβουλὲς διὰ τὸν κάθε ἕναν, ποὺ ἀβιάστως θέλει νὰ σηκώση τὸν σταυρόν του καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸν Χριστόν. Τρόπους καὶ μεθόδους ἀντιπαρατάξεως πρὸς τὸν ἀόρατον ἐχθρόν. Θεωρίες περὶ θανάτου, περὶ κολάσεως, περὶ παραδείσου. Πατρικὲς συμβουλὲς πολύτιμες, διότι κατὰ τὸν Παροιμ. Σολομ. 11,14 "Οἷς μὴ ὑπάρχει κυβέρνησις, πίπτουσιν ὦσπερ φύλλα. Σωτηρία δὲ ὑπάρχει ἐν πολλῇ βουλῇ".

Παρόμοιες ὁμιλίες πνευματικῆς οἰκοδομῆς καὶ τελειώσεως εἰς τὸν μοναχικὸν βίον, ἐπραγματοποιήθησαν καὶ σὲ ἄλλες Μονὲς καὶ Μετόχια τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς Η.Π.Α καὶ Καναδᾶ. Ἐπίσης κατὰ τὰς ἱεραποστολικὰς ἀποδημίας τοῦ Γέροντος ἀπὸ τοῦ ἔτους 1979 εἰς τὰς ἀνωτέρω χώρας, πρὸς τοὺς ἐκεῖ Χριστιανούς, εἰς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ ἄλλους χώρους μὲ πολυπληθὲς ἀκροατήριον ψυχῶν ἐπιθυμούντων νὰ ἀκούσουν λόγον ἀγαθόν, λόγον ψυχένδροσον.

Χωρὶς ἀμφιβολία, οἱ ὁμιλίες, οἱ νουθεσίες, οἱ ἐρωτήσεις καὶ ἀπαντήσεις, ποὺ προέρχονται ἀπὸ μία πιστὴ καὶ ταπεινὴ καρδιά, φέρουν τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δίνουν ἐλπίδα. Γι αὐτὸ τρέφουν πνευματικά, ἀνακουφίζουν, παρηγοροῦν, κατευθύνουν πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ βοηθοῦν τὴν ψυχὴ στὴν πορεία της πρὸς τὴν σωτηρίαν.

Θὰ θέλαμε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἐπισημάνουμε τὸ ἑξῆς: οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ὁμιλίες τοῦ Γέροντος εἶναι αὐτοσχέδιες, ἀπὸ "ὅ,τι ἔδινε ὁ Θεὸς" κατὰ περίπτωσιν, ὅπως συνηθίζει νὰ λέγη ὁ ἴδιος καὶ ἔγιναν χωρὶς νὰ ἔχη προηγηθῆ κάποια ἰδιαίτερη προετοιμασία, διότι ὁ Γέροντας πάντοτε ἀπέβλεπε στὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν παιδιῶν του, μοναχῶν καὶ κοσμικῶν καὶ δὲν εἶχε ποτὲ διανοηθῇ τὴν δημοσίευσιν τῶν λόγων Τοῦ. Γι αὐτὸ οἱ ὁμιλίες Τοῦ ἔχουν πατρικὸ καὶ αὐθόρμητον ὕφος καὶ οἰκογενειακὸν χαρακτῆρα...

Καθηκόντως εὐχαριστοῦμεν ἅπαντας τοὺς ποικιλοτρόπως μέχρι τέλους συντελέσαντας εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς παρούσης ἐκδόσεως καὶ ἐξαιρέτως τους λίαν σεβαστούς, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ.κ Ἰερόθεον τὸν καὶ προλογήσαντα τὸν παρόντα τόμον, τὸν Αἰδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον καὶ Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιον Μεταλληνὸν καὶ τὸν ἀγαπητὸν Θεολόγον καὶ Ἐκδότην κ. Στυλιανὸν Κεμεντζετζίδην, διὰ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ ὅλην φροντίδα παρουσιάσεως τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου. Εὐχόμεθα αὐτοῖς πλουσίαν την παρὰ Θεοῦ ἀντιμισθίαν καὶ ἀφιεροῦμεν τὸν τόμον αὐτὸν εἰς πάντας τους ἐπιποθούντας την ἑαυτῶν σωτηρίαν.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου

Ἀρχιμανδρίτης Νικόδημος

καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί

Πρόλογος γιὰ τὶς ὁμιλίες τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη καὶ ἐξαιρετικὴ τιμὴ ποὺ προλογίζω τὸν πρῶτο τόμο τῶν ὁμιλιῶν τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὀρους, κατόπιν παρακλήσεως τοῦ ἰδίου καὶ τῶν πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Ἀριζόνας τῆς Ἀμερικῆς. Καὶ αὐτὴ ἡ αἴσθηση τῆς τιμῆς ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ εἶναι πεπειραμένος διδάσκαλος τῆς νηπτικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Γνώρισα τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ στὸ Ἅγιον Ὀρος καὶ μάλιστα τότε ποὺ ἠσκεῖτο στὴν Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὀρους καὶ διατηρῶ ἔντονα μέσα στὴν μνήμη τῆς καρδιᾶς μου τὴν εἰκόνα τοῦ φλογεροῦ ἀσκητοῦ ποὺ εἶχε ἀδιάλειπτη μνήμη Θεοῦ, ἔμπνευση πνευματική. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀσκητὴ ποὺ ἔζησε ἐμπειρικὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ γνώρισε ἐκ πείρας, τί εἶναι τὰ πάθη καὶ πῶς ὑπερβαίνονται, τί εἶναι ἡ θεοκοινωνία καὶ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν ἀποκτήση. Συγχρόνως, εἶναι ἕνας πεπειραμένος καὶ διακριτικὸς πνευματικὸς πατέρας καὶ ἐκφράζοντας τὸ ἐκκλησιαστικό του φρόνημα ποὺ τὸν διακρίνει, ὅπως καὶ κάθε πραγματικὸ ἡσυχαστὴ μοναχό, σέβεται καὶ τὸν Ἐπίσκοπο τὸν ὁποῖο παρακαλεῖ, μὲ τὴν ἄκρα ταπείνωσή του καὶ τὸ ἀταπείνωτο μεγαλεῖο του, νὰ προλογίση τὶς ὁμιλίες του αὐτές.

Ὁπότε βλέπουμε ἐδῶ τὸν σύνδεσμο μεταξὺ δύο χαρισμάτων μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἤτοι τῆς ζωῆς τοῦ μοναχοῦ καὶ τῆς διακονίας τοῦ Ἐπισκόπου. Καὶ αὐτό μου θυμίζει ἔντονα τὴν σχέση, ἀλλὰ καὶ τὴν ταπείνωση, καὶ ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό, μεταξὺ τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τοῦ Ἐπισκόπου Εὐρίπου Ἱεροθέου, ὅπως φαίνεται στὶς ἐπιστολὲς τῶν δύο ποὺ δημοσιεύονται στὴν ἀρχὴ τοῦ "Συμβουλευτικοῦ ἐγχειριδίου, ἤτοι περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων".

Τὰ κείμενα ποὺ περιλαμβάνονται στὸ βιβλίο αὐτό, εἶναι ὁμιλίες πρὸς τοὺς μοναχοὺς καὶ μάλιστα σὲ κοινοβιάτες, κυρίως, ἀπὸ ὅ,τι κατάλαβα ὁμιλίες πρὸς τοὺς μοναχοὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὀρους, ποὺ εἶναι πνευματικά του παιδιὰ καὶ τὰ καθοδηγεῖ στὴν πνευματικὴ ζωή.

Τὸ κεντρικὸ γνώρισμα τῶν ὁμιλιῶν αὐτῶν εἶναι ὅτι συνδυάζουν τὴν θεολογία μὲ τὴν ποιμαντική. Βεβαίως, ὅταν κάνω λόγο γιὰ θεολογία δὲν ἐννοῶ τὴν ἀκαδημαϊκὴ γνώση, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη σὲ μερικὲς περιπτώσεις τῆς ἱστορικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὴν θεολογία ὡς χάρισμα, ὡς ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ καὶ γνώση τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, ὡς γνώση τῶν ἀκτίστων ρημάτων καὶ νοημάτων, τὰ ὁποῖα στὴν συνέχεια μεταφέρονται ὡς διδασκαλία μὲ κτιστὰ ρήματα καὶ νοήματα. Ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ἔκανε ὑπακοὴ σὲ ἐξαγιασμένο Γέροντα, τὸν Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν ἡσυχαστή, ἔζησε τὴν νοερὰ προσευχή, μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἐρημίτου καὶ ἡσυχαστοῦ αὐτοῦ Γέροντος, βίωσε τὴν "πρώτη χάρη" καὶ στὴν συνέχεια καὶ τὴν "δεύτερη χάρη", ὅπως πολὺ σοφὰ ἔλεγε ὁ Γέροντας Ἰωσὴφ καὶ ἔπειτα ἀπέκτησε τὴν διάκριση τῶν πνευμάτων, ποὺ εἶναι τὸ πραγματικὸ θεολογικὸ χάρισμα.

Αὐτὴ ἡ θεολογία γίνεται στὴν συνέχεια ποιμαντικὴ ἐπιστήμη ποὺ προσφέρεται γιὰ τὴν ποιμαντικὴ καθοδήγηση τῶν πνευματικῶν παιδιῶν. Ὁπότε, ἕνας τέτοιος θεολόγος γνωρίζει ἀπὸ τὴν πεῖρα του, ποιά ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ Ἀδὰμ πρὸ τῆς παρακοῆς καὶ τῆς πτώσεως, ἀφοῦ τότε βρισκόταν στὸν φωτισμό του νοός, ποιὲς ἦταν οἱ φοβερὲς συνέπειες τῆς πτώσεως, ἀφοῦ ἀμαυρώθηκε τὸ κατ εἰκόνα, σκοτίσθηκε ὁ νοὺς καὶ διαστρεβλώθηκαν ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, οἱ ὁποῖες ἀπέκτησαν τὴν παρὰ φύση κίνησή τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργηθοῦν τὰ πάθη ὅπως τὰ γνωρίζουμε ἐμεῖς σήμερα. Στὴν συνέχεια, ἕνας τέτοιος θεολόγος γνωρίζει τὴν ἀσκητική - νηπτική - ἡσυχαστικὴ μέθοδο, ἤτοι τὴν ὑπακοή, τὴν νήψη, τὴν προσευχή, τὴν νοερὰ ἡσυχία, διὰ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποκτᾶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ "ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ", φθάνει μάλιστα μέχρι τὴν θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ στὴν ἀνθρώπινη σάρκα τοῦ Λόγου, ποὺ εἶναι ὁ Παράδεισος.

Φαίνεται, λοιπόν, ὁ στενὸς σύνδεσμος μεταξὺ θεολογίας καὶ ποιμαντικῆς, μεταξὺ πνευματικῆς γνώσεως καὶ ποιμαντικῆς διακονίας τῶν ἀνθρώπων. Μόνον ὅσοι ἔχουν γνώση τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ἐμπειρικὰ μποροῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν παθῶν, τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ συνιστᾶ τὴν ἀληθινὴ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν ἔχη κανεὶς αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, τότε ὁμιλῶντας θὰ κάνη ὠραιολογία, ἀντὶ θεολογίας, καὶ αἰσθητική, ἀντὶ ἀσκητικῆς.

Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ κινοῦνται καὶ οἱ ὁμιλίες τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ. Καὶ ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, τὸ ὑλικὸ τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖ, προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων τοῦ ἀσάρκου καὶ σεσαρκωμένου Λόγου· ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν διαδόχων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν φορέων τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἐμπειρίας τῆς Πεντηκοστῆς· ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ καὶ τὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας, στὰ ὁποῖα φαίνεται ἡ ζωὴ τῶν πραγματικῶν καὶ ἐξαγιασμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ταυτόχρονα εἶναι τὰ μέλη, ὄχι τοῦ μυστικοῦ, ἀλλὰ τοῦ πραγματικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ· καὶ ἀπὸ διηγήσεις ἀπό, καὶ γιὰ ἐξαγιασμένους ἀσκητὲς τοῦ Ἁγίου Ὀρους. Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα, τὰ κείμενα αὐτὰ πλάθονται μέσα στὴν προσωπικὴ ἐμπειρία τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, γι αὐτὸ καὶ προσφέρονται μὲ αὐθεντικότητα, ἁπλότητα, ἠρεμία, πραότητα, ποὺ εἶναι καρποὶ τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχίας.

Διάβασα τὶς ὁμιλίες αὐτὲς ποὺ δημοσιεύονται στὸν πρῶτο αὐτὸν τόμο, μὲ προσοχὴ καὶ προσευχή, τὶς περισσότερες μέσα στὴν ἡσυχία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου τῆς Ἀμπελακιωτίσσης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μου. Διαβάζοντας τὰ κείμενα αὐτὰ ὠφελήθηκα πνευματικά, μοῦ δημιουργήθηκε κατάσταση προσευχῆς. Καὶ τὸ κυριότερο, εἶδα πῶς ἦταν ὁ ἄνθρωπος πρὸ τῆς πτώσεως, ποὺ ἔφθασε μετὰ τὴν πτώση του καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ θανάτου. Πράγματι, οἱ ὁμιλίες αὐτὲς εἶναι ζωντανές, ἀφυπνιστικές, δημιουργοῦν ἔμπνευση καὶ μετάνοια, ποὺ εἶναι τὰ γνωρίσματα μιᾶς ἀληθινῆς ὀρθοδόξου διδαχῆς. Οἱ ὁμιλίες αὐτές, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ λόγους ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἀπέκτησαν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας, δίνουν τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ νοὺς τοῦ ὁμιλοῦντος κινεῖται πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα καὶ προσανατολίζουν τὸν ἀναγνώστη σὲ μιὰ ἄλλη αἴσθηση τῶν πραγμάτων, πέρα ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῶν παθῶν καὶ τοῦ θανάτου μὲ ὅλη τὴν πνευματικὴ σημασία τῆς λέξεως καὶ καταστάσεως αὐτῆς.

Ὅταν τέλειωσα τὴν ἀνάγνωση τῶν ὁμιλιῶν αὐτῶν ἦλθε στὸν νοῦ μου τὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "μηδεὶς ὑμᾶς καταβραβευέτω θέλων ἐν ταπεινοφροσύνῃ καὶ θρησκεία τῶν ἀγγέλων, ἅ μὴ ἑώρακεν ἐμβατεύων, εἰκὴ φυσιούμενος ὑπὸ τοῦ νοὸς τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, καὶ οὐ κρατῶν τὴν κεφαλήν, ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα διὰ τῶν ἁφῶν καὶ συνδέσμων ἐπιχορηγούμενον καὶ συμβιβαζόμενον αὔξει τὴν αὔξησιν τοῦ Θεοῦ" (Κόλ. β΄, 18-19).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐδῶ κάνει λόγο γιὰ μιὰ κατάσταση τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ποὺ ἀναφερόταν στὴν θρησκεία τῶν ἀγγέλων καὶ σὲ ὁράματα ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὸν σαρκικὸ πεπτωκότα ἄνθρωπο. Ὅμως μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλὲς θρησκεῖες ἀγγέλων - δαιμόνων, ποὺ στηρίζονται στὴν φυσίωση τοῦ νοὸς τῆς σαρκός, σὲ διανοήματα φανταστικά, σὲ ὁράματα δαιμονικὰ καὶ σὲ κοινωνιολογικὰ σχήματα καὶ ὄχι στὴν αὐθεντικὴ διδασκαλία ποὺ εἶναι ἀπόρροια τῆς συνδέσεως μὲ τὸν Χριστό, τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ὁπότε, ἰσχύει καὶ ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "Εἰ οὗν ἀπεθάνετε σὺν τῷ Χριστῷ ἀπὸ τῶν στοιχείων τοῦ κόσμου, τί ὡς ζῶντες ἐν κόσμῳ δογματίζεσθε;" (Κόλ. β΄,20).

Ζῶντας σὲ μιὰ τέτοια ἐκκοσμικευμένη κοινωνία ποὺ πολλὲς φορὲς ἐπηρεάζει καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε ταπεινὰ καὶ μὲ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις, ποὺ διαγράφουν οἱ διδασκαλίες τῶν ἁγίων, τῶν πραγματικῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ συνδεόμαστε στενὰ μὲ τὴν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, καὶ ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ νὰ τρεφόμαστε ἀπὸ τὴν κεφαλή, νὰ συγκροτούμαστε ἀπὸ αὐτὴν καὶ νὰ αὐξανόμαστε πνευματικά, δηλαδὴ ἡ ὅλη ὕπαρξή μας νὰ "αὔξη τὴν αὔξησιν τοῦ Θεοῦ". Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ εἶναι νὰ αὐξανόμαστε κατὰ Θεὸν καὶ νὰ προχωροῦμε ἀπὸ τὴν πτωτικὴ κατάστασή μας μέχρι τὸν Παράδεισο, ἀπὸ τὴν ἐξάρτησή μας στὸν διάβολο μέχρι τὴν θεώση, ποὺ εἶναι ἡ αὔξηση τοῦ Θεοῦ.

Σὲ αὐτὴν τὴν πνευματικὴ αὔξηση συντελοῦν καὶ οἱ ὁμιλίες αὐτὲς τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ, ποὺ μοῦ θύμισαν, ὄχι μόνον μιὰ αὐθεντικὴ μοναχικὴ διδασκαλία, ἀλλὰ καὶ τὸ "πνεῦμα" τοῦ Ἁγίου Ὀρους ὅπως τὸ συνάντησα τὴν δεκαετία τοῦ 60 καὶ 70 καὶ ὅπως τὸ συναντῶ καὶ σήμερα σὲ ἐξαγιασμένους ἁγιορεῖτες μοναχοὺς ποὺ ζοῦν τὴν ἀσκητική - ἡσυχαστικὴ ζωή.

Αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσω τὸν σεβαστὸ Γέροντα Ἐφραὶμ γιὰ τοὺς κόπους ποὺ κατέβαλε νὰ ἀποκτήση τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας εὔχυμος καρπὸς εἶναι οἱ ὁμιλίες αὐτές, καὶ τὸν παρακαλῶ νὰ προσεύχεται καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ ὅλους ὅσοι ἀσχολούμαστε μὲ τὴν ποιμαντικὴ διακονία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νὰ μὴ χάσουμε τὸν βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο σκοπὸ τῆς ποιμαντικῆς διακονίας ποὺ εἶναι νὰ ὁδηγοῦμε τοὺς ἀνθρώπους, πρωτίστως τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὸ κατ εἰκόνα στὸ καθ ὁμοίωση, ἀπὸ τὸν σκοτασμό του νοός, στὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση. Γιατί πρέπει νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε καλὰ ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει σκοπὸ ἁπλῶς νὰ ἐξασκῆ ἕνα κοινωνικὸ ἔργο, ἀλλὰ κατὰ τὸν εὔστοχο λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης "Χριστιανισμὸς ἐστὶ τῆς θείας φύσεως μίμησις".—

  • Προβολές: 2971