Γράφτηκε στις .

Στυλιανοῦ Γερασίμου: “Ὁ Ἅγιος Μακάριος Νοταρᾶς” 200 ἔτη ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του

Στυλιανοῦ Γερασίμου, Θεολόγου – Μουσικοῦ

Τὸν προηγούμενο μῆνα πραγματοποιήθηκε Θεολογικὸ Συνέδριο στὴν Ἱερὰ Μονὴ ἁγίων Κηρύκου καὶ Ἰουλίτης, Σιδηροκάστρου τὸ ὁποῖο ἀναφέρθηκε σὲ μιὰ ξεχωριστὴ ἐκκλησιαστικὴ καὶ θεολογικὴ μορφή, τὸν ἅγιο Μακάριο Νοταρὰ (1765-1776), Μητροπολίτη Κορίνθου. Πρὶν τονίσουμε ἐπιγραμματικὰ τὰ θέματα ποὺ συζητήθηκαν, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀναφέρουμε λίγα λόγια γιὰ τὴν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου.

Ὁ ἅγιος Μακάριος ἦταν γιὸς τοῦ Γεωργίου, Προκρίτου τῆς Κορίνθου, καὶ τῆς Ἀναστασίας, ἀπὸ τὸ ἐπιφανὲς γένος τῶν Νοταράδων. Τὸ 1764, ὅταν χήρευσε ὁ Μητροπολιτικὸς θρόνος τῆς Κορίνθου, ὅλος ὁ Κορινθιακὸς λαὸς ζήτησε καὶ ἔκρινε ἄξιο νὰ ἀναδεχθῇ τὴν ποιμαντικὴ φροντίδα τοῦ λαοῦ ὁ ἅγιος Μακάριος.

Ἡ δράση του ὑπῆρξε φωτισμένη καὶ ἀνακαινιστική. Δίδασκε μὲ πολλὴ χρηστότητα καὶ ταπείνωση καὶ ἐργάστηκε γιὰ τὴν ἀναμόρφωση τοῦ Κλήρου. Σημαντικὴ στὴ ζωή του ἦταν ἡ γνωριμία του μὲ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

Λίγο πρὶν τὴ σύναψη εἰρήνης μεταξὺ Ρώσων καὶ Τούρκων (1774), ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Θεοδόσιος Β΄ (1769-1773) διατάχθηκε ἀπὸ τὴν Ὑψηλὴ Πύλη νὰ διωχθῇ ὁ Μακάριος ἀπὸ τὸν θρόνο του. Τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του τὸ πέρασε στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου Μακαρίου, νὰ σημειώσουμε, γράφτηκε ἀπὸ τὸν φίλο του Ἀθανάσιο τὸν Πάριο.

Τὰ κυριότερα συγγράμματά του εἶναι:

Τὰ κύρια θεολογικὰ θέματα τοῦ Συνεδρίου ποὺ σηζητήθηκαν εἶναι τὰ ἑξῆς:

Τὰ παραπάνω θέματα, τὰ ὁποῖα συζητήθηκαν καὶ ἐπιγραμματικὰ τὰ ἀναφέρω, ἀποτελοῦν ἀφορμὴ γιὰ νὰ προβληματιστοῦμε γιὰ τὸν θεολογικὸ πλοῦτο ὅλων τῶν Πατέρων, ποὺ μᾶς παραδόθηκαν ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ νομίζω ἡ Ποιμαντικὴ τοῦ ἁγίου Μακαρίου ἀποτελεῖ πρότυπο ποιμαντικῆς καὶ ἐκκλησιολογίας γενικότερα, γιατί ὅλοι οἱ ἅγιοι μᾶς διασφάλισαν τὸν ἐκκλησιαστικό μας πλοῦτο. Ἀρκεῖ μὲ διάκριση νὰ ἀξιοποιῆται γιὰ τὴν σωτηριώδη πορεία τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

(Ἀνάλυση τῶν θεμάτων τοῦ Συνεδρίου μπορεῖ νὰ ἀναζητήση κάποιος στὰ Πρακτικὰ τοῦ Συνεδρίου, τὰ ὁποῖα διατίθενται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κηρύκου καὶ Ἰουλίτης).