Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Δίκαιος Ἰὼβ ὁ Πολύαθλος, 6 Μαΐου

Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Δίκαιος Ἰὼβ ὁ Πολύαθλος, 6 Μαΐου

Ὁ δίκαιος Ἰὼβ καταγόταν ἀπὸ τὴν ἀρχαία πόλη Αὐσίτιδα, ποὺ βρισκόταν στὴν Ἀραβία, κοντὰ στὴν σημερινὴ Δαμασκό. Εἶναι γνωστὸς γιὰ τὴν θαυμαστὴ ὑπομονή του στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις ποὺ ἀντιμετώπισε, καθὼς ἐπίσης γνωστὴ εἶναι καὶ ἡ φράση ἰώβειος ὑπομονή, ποὺ δηλώνει τὴν μεγάλη ὑπομονὴ στὶς δυσκολίες καὶ τὰ λυπηρὰ τῆς ζωῆς. Εὐλογήθηκε πλούσια ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς τεκνοποιΐας, ἀφοῦ εἶχε ἑπτὰ γιοὺς καὶ τρεῖς θυγατέρες. Ἐπέτρεψε ὅμως ὁ Θεὸς νὰ πεθάνουν ὅλα μαζί τα παιδιά του, νὰ χάση ὅλα του τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ στὴν συνέχεια νὰ προσβληθῇ ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια, ποὺ ταλαιπωροῦσε ὅλο του τὸ σῶμα. Οἱ πληγές του ἦταν γεμᾶτες πύο, μύριζαν ἄσχημα καὶ τὸν πονοῦσαν καὶ γι’ αὐτὸ τὶς ἔξυνε μὲ ἕνα ὄστρακο καθισμένος «ἐπὶ κοπρίας» μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅμως, παρὰ τὴν μεγάλη του θλίψη καὶ τὸν σωματικό του πόνο, συνέχισε νὰ δοξολογῇ τὸν Θεό. Στὴν γυναῖκα του, ποὺ τὸν προέτρεψε νὰ βλασφημήση τὸν Θεὸ καὶ νὰ δώση τέλος στὴν ζωή του, ἀπάντησε: «γιατί μίλησες ἔτσι σὰν μία ἀνόητη γυναῖκα; ἐὰν δεχθήκαμε τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν Θεό, τὰ κακὰ δὲν θὰ τὰ ὑπομείνουμε;». «Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίω ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας». Κάποια στιγμή, βέβαια, συνομιλῶντας μὲ τοὺς τρεῖς φίλους του ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, λόγῳ τοῦ ἀβάσταχτου πόνου του, ἐξέφρασε κάποια παράπονα στὸν Θεό, ἀλλὰ μετενόησε καὶ ὁ Θεὸς τὸν συγχώρεσε. Οἱ πειρασμοὶ ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ λάμψη ἡ ἀρετὴ τοῦ Ἰὼβ καὶ νὰ εὐλογηθῇ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι πρὶν τὴν δοκιμασία, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νὰ δὴ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀποκτήση ἄλλα παιδιὰ καὶ περισσότερα ἀγαθὰ ἀπὸ ὅσα εἶχε προηγουμένως.

Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοῦ πολυάθλου Ἰὼβ μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Οἱ πειρασμοὶ δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ πάθη, τὰ λάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπείραστος καὶ δὲν πειράζει κανέναν. Ἐπιτρέπει ὅμως τοὺς πειρασμοὺς γιὰ νὰ δοκιμασθῇ ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ ἀφυπνισθῇ ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ὑποκινηθῇ στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη, οὕτως ὥστε νὰ μπορέση νὰ ἀποκτήση κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Στοὺς ἁγίους ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς τοὺς πειρασμοὺς γιὰ νὰ λάμψη ἡ ἀρετή τους καὶ γιὰ νὰ καταστοῦν πρότυπα τῶν πειραζομένων καὶ παράδειγμα πρὸς μίμηση.

Ἡ ὑπομονὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ δίδεται σὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται νὰ τὴν ἀποκτήσουν δείχνοντας ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Ἄλλωστε χωρὶς τὴν δύναμη καὶ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξη τοὺς πειρασμοὺς μέχρι τὸ τέλος. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ ὅλα τὰ χαρίσματα τὰ ὁποῖα χορηγεῖ ὁ Θεός. Ὅσοι ἀγαποῦν τὴν προσευχὴ καὶ προσπαθοῦν νὰ προσεύχονται συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως, αὐτοὶ λαμβάνουν ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς ἀδιάλειπτης καρδιακῆς προσευχῆς. Σὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν εὐαίσθητη καρδιὰ καὶ προσπαθοῦν νὰ δείχνουν ἀγάπη σὲ ὅλους, ἰδιαίτερα δὲ στοὺς πονεμένους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς κ.λ.π., τοὺς χορηγεῖται τὸ χάρισμα τῆς τέλειας ἀγάπης κ.ο.κ. Ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε, μὲ τὸν δικό του χαρακτηριστικὸ τρόπο, ὅτι προσευχόμαστε καὶ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δίνη ὑπομονή, ἀγάπη, ταπείνωση, μετάνοια κ.λ.π., καὶ καλὰ κάνουμε. Ἀλλὰ πὼς θὰ γίνη αὐτό; Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μπακάλης γιὰ νὰ πάρη τὴν σέσουλα καὶ νὰ μᾶς δώση ἕνα κιλὸ ὑπομονή, ἕνα κιλὸ ἀγάπη, ἕνα κιλὸ ταπείνωση κ.λ.π., ἀλλὰ ἐπιτρέπει τοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις, τὶς δυσκολίες καὶ τὶς ἀποτυχίες, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε, νὰ δείξουμε ὑπομονή, ἀγάπη, νὰ μετανοήσουμε εἰλικρινὰ καὶ τελικὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πραγματοποιήσουμε τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, ποὺ εἶναι ἡ θέωση καὶ ἡ σωτηρία.

Δεύτερον. Οἱ φίλοι τοῦ Ἰώβ, παρὰ τὸ ὅτι εἶχαν τὴν πρόθεση νὰ τὸν παρηγορήσουν, ἐν τούτοις ἄθελά τους τὸν στενοχώρησαν καὶ κατὰ κάποιον τρόπο τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἀντιδράση ἔντονα καὶ νὰ ἐκφράση κάποια παράπονα στὸν Θεό, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ὑποφέρει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα ἦταν δίκαιος καὶ ἐνάρετος. Σίγουρα, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει βιώσει στὸ «πετσί» του τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ βοηθήση οὐσιαστικὰ τοὺς πονεμένους καὶ παρὰ τὴν καλή του πρόθεση εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς κάνη νὰ πονέσουν περισσότερο, ἀντὶ νὰ τοὺς παρηγορήση. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθεῖ, αὐτὸς «δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι».

Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ στηρίζουμε πάντοτε τὶς ἐλπίδες μας στὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ Αὐτὸν νὰ περιμένουμε δύναμη καὶ παρηγοριὰ στὶς θλίψεις, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ μᾶς συμπαθοῦν, εἶναι δυνατόν, παρ’ ὅλη τὴν καλή τους διάθεση, νὰ μᾶς πληγώσουν καὶ νὰ μᾶς ἀπογοητεύσουν. Ὁ Θεός, ποὺ ἐπιτρέπει τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, Αὐτὸς δίνει καὶ τὴν δύναμη στὸν ἄνθρωπο νὰ τὶς ἀντέξη. Περιμένει νὰ δὴ τὸν ἀγῶνα του, ὅπως κάνει ὁ καλὸς προπονητὴς μὲ τὸν ἀθλητὴ καὶ τὴν κατάλληλη στιγμὴ ὅταν ὁ ἄνθρωπος κοντεύη νὰ ἀποκάμη, ἐπειδὴ ἔχει πιὴ τὸ ποτήρι τῆς ὑπομονῆς μέχρι τὸ κατακάθι, τότε τον ἐπισκέπτεται, τὸν ἀγκαλιάζει μὲ τὴν Χάρη Τοῦ, τοῦ γλυκαίνει τὸν πόνο, τὸν δυναμώνει, τὸν παρηγορεῖ καὶ τὸν γεμίζει μὲ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Ἀξίζει νὰ μελετοῦμε συνεχῶς τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, γιὰ νὰ διδασκόμαστε καὶ νὰ ἐμπνεόμαστε ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ ἀγάπη του, τὴν ἀκλόνητη πίστη του, καὶ τὴν ἀταλάντευτη ἐλπίδα του στὸν Θεό, ποὺ ἦσαν οἱ ἀστείρευτες πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀντλοῦσε τὴν ὑπομονή του.–

  • Προβολές: 3212