Τα δάνεια, μια κοινωνική μάστιγα

Ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που αναφύεται στις ημέρες μας είναι ο δανεισμός από τις Τράπεζες. Οι άνθρωποι δανείζονται χρήματα για διάφορες ανάγκες τους, ακόμη και για την ψυχαγωγία τους. Με ευκολία λαμβάνουν από τις Τράπεζες καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια, μερικές φορές και για τις διακοπές του καλοκαιριού. Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί άγχος στους δανειολήπτες, αλλά συγχρόνως και μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, αφού υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν με αποτέλεσμα να χάνωνται περιουσίες και να εξαναγκάζωνται να απομακρύνωνται από τις πατρικές οικίες τους.

Σε πρωτοσέλιδο τίτλο εφημερίδος (Ελευθεροτυπία, 14-12-2006) θίγεται αυτό το θέμα. Διαβάζουμε με μεγάλα γράμματα: «Δανεική ευημερία Ελλήνων» και με μικρότερα γράμματα: «ουρές στις Τράπεζες, ακόμα και για 2η κατοικία».

Το δημοσίευμα προήλθε από δηλώσεις του Προέδρου της Εθνικής Τραπέζης κ. Αράπογλου. Σύμφωνα με τις δηλώσεις «αιτήματα για 2.500 καταναλωτικά δάνεια την ημέρα δέχονται οι τράπεζες. Συντηρείται, έτσι, μια "ευημερία με δανεικά"». Είναι χαρακτηριστικό ότι «το 87% αυτών που δανείσθηκαν πληρώνουν μηναία δόση, η οποία υπολείπεται του 40% του εισοδήματός τους, ενώ το 13% είναι υπερδανεισμένο».

Το πρόβλημα αυτό πρέπει να απασχολήση και τους Ποιμένες της Εκκλησίας. Ούτως η άλλως τους απασχολεί, γιατί καθημερινώς δέχονται παρακλήσεις για βοήθεια, είτε οικονομική, είτε παρεμβατική, για να μη χάσουν τα σπίτια τους από πλειστηριασμούς. Αλλά πρέπει να ενδιαφερθούν και για την αιτία που ωθεί τους ανθρώπους στον δανεισμό.

Βεβαίως υπάρχει πολλή φτώχεια στην κοινωνία μας, αφού πολλοί γονείς δεν μπορούν να αναπτύξουν την οικογένειά τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, λόγω της μεγάλης ανεργίας και των αυξημένων αναγκών. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αγνοήση. Και η Πολιτεία πρέπει ιδιαιτέρως να ενδιαφερθή για την επίλυση αυτού του κοινωνικού προβλήματος.

Πέραν όμως αυτού, νομίζω ότι πολλοί από τους σημερινούς ανθρώπους, λόγω μιμήσεως αυτών που βλέπουν γύρω τους και λόγω της ικανοποιήσεως των παθών, αυξάνουν τις ανάγκες τους, ανάγονται εύκολα σε επίπεδα που δεν μπορούν να καλύψουν και προσπαθούν να ζουν έναν τρυφηλό βίο, ωσάν να είναι πλούσιοι. Αυτό φαίνεται στον τρόπο που διασκεδάζουν μερικοί, στον τρόπο που ζουν στην καθημερινή τους ζωή και στον τρόπο που κάνουν τις διακοπές τους.

Νομίζω στο θέμα αυτό πρέπει να τονίζουμε την αξία της ησυχαστικής παράδοσης της Εκκλησίας μας, ήτοι να περιορίζουμε τις ανάγκες μας, να αρκούμαστε στα απολύτως αναγκαία και απαραίτητα, γιατί φτωχός δεν είναι μόνον εκείνος που δεν έχει να ζήση, αλλά και εκείνος που έθεσε, αλόγιστα και άκριτα, υψηλές απαιτήσεις, στις οποίες δεν μπορεί να ανταποκριθή, οπότε εξαναγκάζεται να προβή σε άλλες ενέργειες.

Η ολιγάρκεια και η προσπάθεια να φιλοσοφήσουμε στην ζωή, με την άποψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που έχει, αλλά έχει αυτό που είναι, θα μας απαλλάξη από πολλές απαιτήσεις και φοβερές δεσμεύσεις.

Ν.Ι.