Βιβλιοπαρουσίαση: «Οι Δεσποτικές εορτές» στα αραβικά

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Από την έκδοση στα αραβικά του βιβλίου του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Ιεροθέου «Οι Δεσποτικές Εορτές», δημοσιεύουμε τον πρόλογο του Σεβασμιωτάτου.

*

Με πολλή χαρά προλογίζω το βιβλίο μου «οι Δεσποτικές εορτές» που μεταφράσθηκε από τον π. Αντώνιο Μέλκι Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Balamand «άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός», στην Αραβική γλώσσα και αναφέρεται στις εορτές της «θείας οικονομίας», δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο οικονόμησε ο Θεός την σωτηρία του ανθρώπου και την αποκατάσταση όλης της κτίσεως, που έγινε με την ενανθρώπηση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος.

Οι Δεσποτικές εορτές τις οποίες πανηγυρίζουμε με λαμπρότητα στην Εκκλησία αρχίζουν από την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και φθάνουν μέχρι την Πεντηκοστή και φανερώνουν την πρόσληψη από τον Χριστό της άκρως μεν καθαράς, αλλά παθητής και φθαρτής φύσεως, και την θέωσή της, η οποία θέωση της ανθρωπίνης φύσεως έγινε αμέσως με την πρόσληψή της από τον Λόγο. Επίσης με τα Πάθη, τον Σταυρό, την Ανάσταση του Χριστού νικήθηκε ο θάνατος, με την Ανάληψη η ανθρώπινη φύση, εν τω Χριστώ, εκάθησε εν δεξιά του Πατρός. Ακόμη με την Πεντηκοστή, κατά την οποία κατήλθε το Άγιον Πνεύμα στους Αποστόλους και Μαθητάς του Χριστού, οι Μαθηταί έλαβαν Άγιον Πνεύμα και θεία γνώση και εν τω Χριστώ γεύθηκαν τους καρπούς της θείας ενανθρωπήσεως, δηλαδή έγιναν κατά Χάριν Θεοί, έζησαν αυτό που έζησε και ο Χριστός στην ζωή του.

Όμως τα μεγάλα αυτά Δεσποτικά γεγονότα δεν τα πανηγυρίζουμε μόνο λαμπρώς, με ύμνους και δοξολογίες , αλλά και εμπειρικά και μυστικά μέσα στην ύπαρξή μας. Αυτό επιδιώκει η Εκκλησία με την καθιέρωση νηστείας και προσευχής, εξομολογήσεως και θείας Κοινωνίας, που προηγούνται των Μεγάλων Δεσποτικών εορτών. Πρόκειται για μια δική μας υπαρξιακή συμμετοχή στα γεγονότα της Θεοφανείας και της νικήσεως του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου στην ύπαρξή μας δια του Χριστού.

Η Εκκλησία, όπως λέγει ο αείμνηστος Καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης, έχει δύο όψεις, ήτοι την θετική, (Χριστολογία) και την αρνητική (δαιμονολογία). Όσο κανείς βιώνει την αρνητική πλευρά και πολεμά τον διάβολο και αποκαλύπτει τις μεθοδείες του, τόσο μπορεί και βιώνει την θετική πλευρά , δηλαδή την Χριστολογία. Άλλωστε ο Χριστός ήλθε στον κόσμο «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α ?ω. 8) και τον νίκησε. Έτσι πρέπει να ερμηνεύουμε τα θαύματα που επιτελούσε ο Χριστός ως ‘’σημεία’’ της ελευθερώσεως του ανθρώπου από την καταδυναστεία του διαβόλου, της αμαρτίας και του θανάτου, και έτσι πρέπει να εννοούμε τα Πάθη, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, ως νίκη εναντίον του θανάτου που επέπεσε στο ανθρώπινο γένος και όλη την κτίση από την αμαρτία του Αδάμ. Επομένως, μέσα στην Εκκλησία, με την δύναμη του Χριστού, ο Οποίος είναι κατά τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο «το φάρμακο της αθανασίας» μπορούμε και εμείς να διέλθουμε στην ζωή μας τους σταθμούς της θείας Οικονομίας, ήτοι να γεννηθούμε εν Χριστώ, να δεχθούμε την πνευματική περιτομή, να σταυρώσουμε – μεταμορφώσουμε τα πάθη, να φθάσουμε στον ύψιστο βαθμό της Πεντηκοστής που είναι η όραση του ακτίστου Φωτός στην ανθρώπινη φύση του Λόγου και να υπερβούμε τον θάνατο και έτσι να θεραπευθούμε.

Στην εποχή μας γίνονται πολλοί διάλογοι μεταξύ των διαφόρων θρησκειών. Βεβαίως πρέπει να υπογραμισθή ότι ο Χριστιανισμός δεν ταυτίζεται με το περιεχόμενο και το είδωλο της θρησκείας, με τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα και την εξωτερική πολιτεία, αλλά είναι κυρίως και προπαντός Εκκλησία. Ο Χριστός δεν είναι ένας Θεός που κατοικεί στους Ουρανούς, ούτε μια αφηρημένη ιδέα, αλλά η Κεφαλή της Εκκλησίας, η οποία Εκκλησία είναι το ένδοξο Σώμα Του και Εκείνος την κατευθύνει και την ζωοποιεί. Και εμείς δεν είμαστε απλώς οπαδοί μιας θρησκείας, αλλά μέλη της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού και μπορούμε να γίνουμε κατά Χάριν, αυτό που ο Χριστός είναι κατά φύσιν, δηλαδή να γίνουμε κατά Χάριν Θεοί, με την δύναμη του Τριαδικού Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Ακριβώς δε σε αυτή την εποχή των διαλόγων μεταξύ θρησκειών, πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι ο Θεάνθρωπος, ο Οποίος νίκησε τον διάβολο, την αμαρτία και τον θάνατο, και στην Εκκλησία που είναι το Σώμα Του και η κοινωνία θεώσεως. Μέσα στην Εκκλησία, το ευλογημένο Σώμα του Χριστού, μπορούμε να ζήσουμε όλα τα Δεσποτικά γεγονότα, τις Δεσποτικές εορτές στην ύπαρξή μας, με ποικίλους βαθμούς και τρόπους, δια της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως.

Και πάλι χαίρομαι που επικοινωνώ δια του βιβλίου αυτού, με τους αραβόφωνες Χριστιανούς και όσους διαβάσουν το βιβλίο αυτό στην Αραβική γλώσσα, διότι διατηρώ δυνατές αναμνήσεις από τις συχνές επισκέψεις μου στην Μέση Ανατολή, την Συρία και τον Λίβανο, όταν δίδασκα στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός» του Πατριαρχείου Αντιοχείας στο Βόρειο Λίβανο.

Ευχαριστώ τον π. Αντώνιο Μέλκι, που έκανε την μετάφραση και εξέδωκε το βιβλίο αυτό και εύχομαι να επικρατήση η ειρήνη στην Μέση Ανατολή, κυρίως όμως στις καρδιές μας, γιατί η τραγικότητα του θανάτου αρχίζει από τον χώρο της καρδιάς και επεκτείνεται και εξωτερικά, οπότε η ειρήνευση και η νίκη εναντίον του θανάτου εν Χριστώ Ιησού στην Εκκλησία, αρχίζει κυρίως από αυτόν τον εσωτερικό «χώρο».

+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος