Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Όσιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω 16 Μαρτίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο όσιος Χριστόδουλος, κατά κόσμον Ιωάννης, γεννήθηκε τό 1020 στήν Νίκαια τής Βιθυνίας από ευλαβέστατους γονείς, τόν Θεόδωρο καί τήν Άννα. Αγαπούσε πολύ τήν μελέτη καί προόδευσε πολύ στά γράμματα. Έγινε μοναχός καί κατά τήν κουρά του έλαβε τό όνομα Χριστόδουλος. Μέ τήν βοήθεια τού Θεού καί τήν συνδρομή τού αυτοκράτορα Αλεξίου τού Κομνηνού (1081-1118), έγινε κτίτορας τής Ιεράς Μονής τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου στήν Πάτμο, όπου ασκήθηκε γιά αρκετά χρόνια. Οι συχνές επιδρομές, όμως, τών Αράβων τόν ανάγκασαν νά τήν εγκαταλείψη καί νά μεταβή στήν Εύβοια. Μακριά λοιπόν από τήν Μονή του έζησε τά τελευταία επτά ή οκτώ χρόνια τής ζωής του καί εκοιμήθη ειρηνικά τό 1101. Αργότερα τό ιερό λείψανό του μετακομίσθηκε στήν Πάτμο, όπου παραμένει μέχρι σήμερα στό Μοναστήρι τό οποίο έκτισε καί μέσα στό οποίο γεύθηκε τούς γλυκύτατους καρπούς τής ορθόδοξης πνευματικής ζωής.

Όσιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω  16 ΜαρτίουΟ βίος καί η πολιτεία του μάς δίνουν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Πρώτον. Η μελέτη έχει ταυτισθή από αρχαιοτάτων χρόνων μέ τήν πρόοδο καί η μόρφωση είναι αυτό πού κάνει τόν άνθρωπο νά ξεχωρίζη από τά ζώα. Βεβαίως, η μόρφωση δέν έχει νά κάνη απλώς μέ τήν συσσώρευση γνώσεων, αλλά κυρίως μέ τήν απόκτηση τής κατάλληλης παιδείας, πού καταξιώνει τό ανθρώπινο είδος. Η λέξη παιδεία παράγεται από τό ρήμα παιδεύω, πού σημαίνει εκπαιδεύω, μορφώνω, καί συνδέεται μέ τόν τρόπο ζωής καί συμπεριφοράς τού ανθρώπου έναντι τών συναθρώπων του, καθώς καί μέ τόν τρόπο αντιμετωπίσεως τών διαφόρων προβλημάτων πού αναφύονται καθημερινά στήν ζωή του. Μέ άλλα λόγια η παιδεία είναι στάση ζωής.

Έχει λεχθή ότι τό καλό βιβλίο είναι ο πιό πιστός φίλος τού ανθρώπου, επειδή τόν συντροφεύει, τόν ενημερώνει καί τόν ωφελεί. Πράγματι έτσι συμβαίνει μέ τά σοβαρά βιβλία, ιδιαίτερα δέ αυτό γίνεται μέ τά θεόπνευστα βιβλία τών Αγίων, τά οποία δέν παρέχουν μόνο γνώσεις, αλλά κυρίως τρέφουν, δροσίζουν καί ξεκουράζουν τήν ψυχή τού ανθρώπου, αφού είναι πνευματική τροφή καί πνευματικό πιοτό. Όταν κανείς τά μελετά μέ ταπείνωση καί κυρίως μέ διάθεση νά εφαρμόση στήν ζωή του τά παραγγέλματα τών Αγίων, πού δέν είναι τίποτε άλλο παρά υπόδειξη τού τρόπου βιώσεως τών Θείων εντολών, τότε ωφελείται, στηρίζεται καί παρηγορείται αληθινά. Επίσης γίνεται δημιουργικός στήν ζωή του, επειδή οι βίοι καί οι λόγοι τών Αγίων δημιουργούν έμπνευση, καθώς καί διάθεση γιά προσευχή.

Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει στόν μαθητή του άγιο Τιμόθεο, Επίσκοπο Εφέσου, νά μελετά τίς θείες Γραφές καί νά ζή σύμφωνα μέ αυτές γιά νά προκόψη στήν ζωή του. Γράφει: «ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η προκοπή φανερά ή εν πάσιν» (Α' Τιμ. δ', 15). Αλλά καί ο Μέγας Βασίλειος λέγει τά εξής χαρακτηριστικά: «μεγίστη οδός πρός τήν τού καθήκοντος εύρεσιν, η μελέτη τών θεοπνεύστων γραφών». Δηλαδή, η μελέτη τών θεοπνεύστων Γραφών αποτελεί μεγίστη οδό πρός τήν εύρεση τού καθήκοντος. Καί ο λόγος αυτός είναι ίσως τόσο επίκαιρος στίς μέρες μας όσο ποτέ άλλοτε, επειδή σήμερα όλοι ομιλούν καί αγωνίζονται μέ κάθε τρόπο γιά τά δικαιώματά τους, σπάνια όμως γίνεται λόγος γιά τά καθήκοντα τού καθενός έναντι τού εαυτού του, τής οικογενείας του καί γενικότερα έναντι τής κοινωνίας. Τό ατομικό δικαίωμα απορρέει από τήν φιλαυτία, ενώ τό καθήκον συνδέεται μέ τήν αυθεντική αγάπη, η οποία είναι ταυτόσημη τής θυσίας. Π. χ. η μάνα πού αγαπά αληθινά τά παιδιά της απεμπολεί καί θυσιάζει όλα τά δικαιώματά της στόν βωμό τής αγάπης. Μάλιστα, αιθάνεται χαρά νά τά υπηρετή, αλλά καί εσωτερική πληρότητα καί αυτό μπορεί νά τό αισθανθή κάθε άνθρωπος πού αγαπά ανιδιοτελώς, αφού άλλωστε όλοι έχουμε δικαίωμα στήν αγάπη. Όταν κανείς δέν αγαπά, τότε ψάχνει νά βρή τό δίκιο του, ενώ όταν αγαπά, απεμπολεί όλα τά δικαιώματά του χάριν τού αγαπωμένου προσώπου, αφού η αληθινή αγάπη είναι ταυτόσημη τής θυσίας.

Επομένως, η μελέτη τών θεοπνεύστων Γραφών, δηλαδή τών λόγων τού Χριστού, τών Αποστόλων καί τών Αγίων, καθώς καί τών βίων τών Αγίων, τρέφει καί δροσίζει τήν ψυχή, δημιουργεί έμπνευση, αλλά καί οδηγεί στήν εύρεση τής ανιδιοτελούς αγάπης.

Δεύτερον. Η παρούσα ζωή ομοιάζει μέ τό ανοικτό πέλαγος, τό οποίο τόν περισσότερο καιρό είναι φουρτουνιασμένο μέ αποτέλεσμα νά ταλαιπωρούνται οι ταξιδιώτες, οι οποίοι όμως μετά τήν θαλασσοταραχή χαίρονται περισσότερο τήν περίοδο τής γαλήνης του. Πράγματι, οι αντιξοότητες καί οι δυσκολίες τής παρούσης ζωής είναι πολλές καί καθημερινές μέ αποτέλεσμα νά αποκάμνη κανείς καί μάλιστα κάποιες φορές νά απελπίζεται. Όταν, όμως, γνωρίζη τόν τρόπο νά τίς ξεπερνά μέ τήν δύναμη τής πνευματικής ανδρείας, τής αδιάλειπτης προσευχής καί τής απόλυτης εμπιστοσύνης στήν πρόνοια καί τήν αγάπη τού Θεού, τότε χαίρεται καί απολαμβάνει περισσότερο τήν γαλήνη πού τίς ακολουθεί.

Είναι γεγονός ότι στήν ζωή τού κάθε ανθρώπου έρχονται κατά καιρούς διάφοροι πειρασμοί πού τού δημιουργούν θλίψη, αγωνία καί πόνο, μάλιστα δέ κάποιες φορές είναι τόσο δυνατός ο πόνος πού νιώθει κανείς ότι ήλθαν τά πάνω κάτω καί ακόμη ότι όλο τό σύμπαν επαναστάτησε εναντίον του. Ιδιαίτερα όταν ξεριζώνεται από τόν τόπο του καί περιφέρεται εδώ καί κεί, «τόπον εκ τόπου συνεχώς διαμείβων», μέχρι νά βρή κάπου νά κατασταλάξη σάν ξένος μέσα στούς ξένους. Καί τότε αποζητά –ανθρώπινο είναι- περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τήν συντροφιά καί τήν παρηγοριά τών φίλων καί τών οικείων του. Καί όμως, υπάρχουν στιγμές, κατά τίς οποίες αισθάνεται ότι τόν εγκατέλειψαν οι πάντες. Σέ κάποιους μάλιστα έχει συμβή νά τούς εγκαταλείψουν σέ στιγμές δύσκολες ακόμη καί οι γονείς τους. Γι’ αυτό καί είναι αληθινά μακάριοι εκείνοι οι οποίοι δέν στηρίζουν τήν ελπίδα τους σέ ανθρώπους καί στά υλικά αγαθά, αλλά στόν Χριστό, τήν Μητέρα Του, τήν Παναγία, καί τούς φίλους Του, τούς Αγίους, επειδή δέν πρόκειται ποτέ νά απογοητευθούν. Αλλά καί επειδή η παρηγοριά θά αναβλύζη εσωτερικά μέσα από τήν καρδιά τους, όπως αναβλύζει από τήν πηγή τό γάργαρο νερό, θά αισθάνονται, μέσα στόν πόνο τους, βαθειά ειρήνη καί γλυκειά παρηγοριά.–

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 2754