Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ρυθμιστικός παράγων η αστάθεια - Τό άλλο επίπεδο

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Ρυθμιστικός παράγων η αστάθεια

Η συναισθηματική καί ψυχική ωριμότητα μπορούν νά ισορροπήσουν τόν άνθρωπο στίς κοινωνικές του σχέσεις. Νά τόν καταστήσουν σταθερό καί δημιουργικό παράγοντα τής κοινωνίας, αφού τού προσπορίζουν τήν ικανότητα νά απορροφά τούς κραδασμούς πού πολλές φορές απρόβλεπτα δημιουργούνται στίς ανθρώπινες σχέσεις.

Καταγράφω τήν σχετική ανθρώπινη πείρα τής ποιήτριας Κικής Δημουλά, όπως εκφράστηκε σέ μιά συνέντευξή της στήν Καθημερινή (2.3.2011). Η δημοσιογράφος τήν ρώτησε: «Καθώς ωριμάζετε, εμπιστεύεστε πιό εύκολα ή πιό δύσκολα τούς ανθρώπους;». Καί η κ. Δημουλά επιγραμματικά απάντησε: «Όχι, απλώς δέν χρειάζομαι νά τούς εμπιστευτώ. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι νά μείνουν οι άνθρωποι σταθεροί στίς συμπεριφορές τους. Αντιλαμβάνομαι ότι γνώμονας καί ρυθμιστικός παράγων είναι η αστάθεια, γιατί αυτό βοηθάει τόν άνθρωπο νά ελίσσεται καί νά επιβιώνει».

«Δέν χρειάζομαι νά τούς εμπιστευτώ». Σημαντικός λόγος, άν δέν σημαίνη υπεροπτική υποτίμηση τής παρουσίας τών αλλων ανθρώπων γύρω μας. Είναι λόγος ωριμότητας, πού δείχνει –στήν θετική του αποτίμηση– ετοιμότητα προσφοράς πρός τούς άλλους καί όχι εξάρτηση από τούς άλλους.

«Ρυθμιστικός παράγων η αστάθεια». Ποιητική έκφραση, πού απαιτεί όμως μεγάλη ψυχική ωριμότητα γιά νά αφομοιωθή δημιουργικά στήν πράξη, ώστε νά μήν οδηγήση στήν θηριοποίηση τών ατόμων καί τήν «ζουγκλοποίηση» τής κοινωνίας. Γιατί είναι σημαντικό νά μάθη κανείς νά ελίσσεται καί νά επιβιώνη, μέσα στήν αστάθεια τών συμπεριφορών τών άλλων ανθρώπων, είναι όμως πολύ κακό νά κλείνεται στό ατομικό του συμφέρον, στίς προσωπικές του επιδιώξεις ή νά προσπαθή, μέσα στήν αστάθεια τής κοινωνίας, νά επιβάλλη φίλαυτα τό πρόσωπό του.

Ο ελιγμός καί η επιβίωση πρέπει νά συνδέονται μέ τήν ανοικτή διάθεση προσφοράς σέ όσους τήν έχουν ανάγκη ή τήν δέχονται, σέ όσους η αστάθειά τους δέν τούς αποτρέπει από τό νά τήν προσλάβουν.

Αυτό όμως ξεφεύγει από τήν «επιπεδομετρία» τών ανθρωπίνων σχέσεων καί μάς εισάγει σέ ζωή άλλων διαστάσεων. Μάς προωθεί στήν εν Χριστώ ζωή τής Εκκλησίας.

Τό άλλο επίπεδο

Έχουμε μιά ασκητική παράδοση, αποστολική καί πατερική, πού μάς βοηθά στήν συναισθηματική καί ψυχική ωρίμανση, αλλά πρό παντός μάς ανεβάζει καί πάνω από τό ψυχολογικό επίπεδο, αφού μάς εισάγει, άν τό θελήσουμε, στό μυστήριο τής πνευματικής εν Χριστώ ζωής.

Βασικός παράγοντας στήν πνευματική μας ανέλιξη δέν είναι οι ελιγμοί, πού μάς βοηθούν νά επιβιώνουμε κοινωνικά, αλλά η σταθερή προσήλωσή μας στό θέλημα τού Θεού καί η πλήρης απεξάρτησή μας από τίς ποικίλες –καί ασταθείς– γνώμες τών κοσμικών ανθρώπων.

Σύμφωνα μέ τό Γεροντικό, γιά νά ζήση κανείς πνευματικά, πρέπει νά φθάση στό σημείο νά πή: «Είμαι εγώ καί ο Θεός μόνος».

Τίς ασταθείς συμπεριφορές τών ανθρώπων, πού κάποτε προέρχονται καί από οικείους στήν πίστη καί είναι μάλιστα πολύ πικρές, τίς δέχεται ο αγωνιζόμενος πιστός ως τό «ποτήριον» πού τού προσφέρει ο Θεός Πατέρας γιά τήν πνευματική του πρόοδο. Ο άγιος Ιγνάτιος Μπραντσιανίνωφ σχετικά μάς συμβουλεύει:

«Όταν βρίσκεσαι απέναντι στό Ποτήριο, πάρε τό επίμονο βλέμμα σου από τούς ανθρώπους πού σού τό δίνουν. Σήκωσε τά μάτια σου στόν ουρανό καί πές: “τό Ποτήριον ό δέδωκέ μοι ο Πατήρ ου μή πίω αυτό;”».

Η προσοχή, δηλαδή, πρέπει νά είναι προσηλωμένη στόν ουράνιο Πατέρα καί όχι στήν αστάθεια τών ανθρώπων.

π.Θ.Α.Β.