Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Άγιος Ιανουάριος Πολιούχος Νεαπόλεως της Ιταλίας (21 Απριλίου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Ιανουάριος έζησε τόν 3ο αιώνα μ.Χ. στά χρόνια τού αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Αξιώθηκε νά γίνη Επίσκοπος Νεαπόλεως τής Ιταλίας καί υπηρέτησε τήν Εκκλησία μέ ένθεο ζήλο. Έδωσε μέ παρρησία τήν μαρτυρία του γιά τόν Χριστό καί τήν σφράγισε μέ τό αίμα τού μαρτυρίου του. Στό μαρτύριο τόν ακολούθησαν καί οι εκλεκτοί συνεργάτες του, οι Διάκονοι Πρόκουλος, Σώσσος καί Φαύστος, ο Αναγνώστης Δισιδέριος καί οι λαϊκοί Ευτύχιος καί Ακουτίων, καθώς καί πολλοί ειδωλολάτρες, οι οποίοι ήσαν παρόντες στό μαρτύριο τών αγίων καί επίστευσαν στόν Χριστό.

Άγιος Ιανουάριος  Πολιούχος Νεαπόλεως της Ιταλίας (21 Απριλίου)Όταν ο άγιος Ιανουάριος συνελήφθη καί οδηγείτο στό μαρτύριο τότε πολυάριθμοι Χριστιανοί βγήκαν στόν δρόμο νά τόν επευφημήσουν. Μάλιστα, προσπάθησαν νά τόν αποσπάσουν από τά χέρια τών στρατιωτών, καί σίγουρα θά γινόταν συμπλοκή μεταξύ τών πιστών καί τών στρατιωτών, εάν ο άγιος δέν επενέβαινε γιά νά καθησυχάση τούς πιστούς καί νά τούς παρακαλέση νά μήν τόν εμποδίσουν, αλλά νά τόν αφήσουν νά τελειώση τόν αγώνα τού μαρτυρίου του. Καί γιά νά τούς πείση νά υποχωρήσουν τούς υποσχέθηκε ότι μετά τό μαρτύριό του θά είναι συνεχώς κοντά τους καί θά τούς προστατεύη.

Μετά τήν θαρραλέα ομολογία του τόν έριξαν στήν φωτιά γιά νά καή, αλλά μέ τήν Χάρη τού Θεού έμεινε αβλαβής. Τότε οργισμένος ο έπαρχος διέταξε καί τού έκοψαν τά νεύρα καί έτσι παρέδωσε τήν ψυχή του στά χέρια Εκείνου τόν οποίον αγάπησε περισσότερο από όλους καί όλα στήν ζωή του. Μαρτύρησε πρώτος αυτός καί έτσι έδωσε τό καλό παράδειγμα στούς συνεργάτες του, αλλά καί σέ όλο τό ποίμνιό του. Η Νεάπολη τής Ιταλίας τόν ανακήρυξε πολιούχο της.

Ο άγιος Ιανουάριος έλαβε από τόν Θεό τό χάρισμα τής θαυματουργίας καί έτσι ευεργέτησε πολλούς ανθρώπους όσο ζούσε, αλλά καί μετά τήν κοίμησή του. Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ένα συγκλονιστικό θαύμα τό οποίο τέλεσε ο άγιος μετά τήν κοίμησή του. Πρόκειται γιά νεκρανάσταση. Συγκεκριμένα, ανέστησε εκ τών νεκρών τόν γιό μιάς χήρας, η οποία τόν παρακαλούσε μέ δάκρυα νά τό πράξη καί όλοι οι παρευρισκόμενοι, μεταξύ αυτών καί οι ενταφιαστές, έμειναν εκστατικοί καί δόξαζαν τόν Θεό «τόν διδόντα τοιαύτην εξουσίαν τοίς ανθρώποις».

Ο βίος καί η πολιτεία του μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Οι φατρίες, τά σχίσματα καί οι έριδες στίς ανθρώπινες κοινωνίες, δημιουργούνται από ανθρώπους σαρκικούς, δηλαδή από τούς ανθρώπους εκείνους οι οποίοι δέν είναι αναγεννημένοι καί δέν έχουν μέσα στήν καρδιά τους τήν Χάρη τού Αγίου Πνεύματος. Ο Απόστολος Παύλος καυτηριάζει τά νοσηρά αυτά φαινόμενα, τά οποία είχαν παρατηρηθή στήν εποχή του μεταξύ τών κατοίκων τής Κορίνθου καί στήν Α' πρός Κορινθίους επιστολή του τούς ερωτά: «όπου γάρ εν υμίν ζήλος καί έρις καί διχοστασίαι, ουχί σαρκικοί εστε καί κατά άνθρωπον περιπατείτε;» (Α' Κορ. γ', 3). Δηλαδή, όταν υπάρχη μεταξύ σας ζηλοτυπία καί φιλονικία καί διαίρεση, δέν είσθε γήϊνοι, χοϊκοί καί βαδίζετε σύμφωνα μέ τό θέλημά σας, υπακούοντες στά πάθη σας καί όχι στόν Θεό;

Οι πνευματικοί άνθρωποι, δηλαδή οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι είναι «πλήρεις Πνεύματος Αγίου» καί γι’ αυτό εμπνέονται καί καθοδηγούνται από τό Άγιον Πνεύμα, όχι μόνον δέν δημιουργούν έριδες, φατρίες, σχίσματα, αλλά αντίθετα προλαμβάνουν καί θεραπεύουν τά φαινόμενα αυτά, επειδή είναι ειρηνοποιοί. Αυτοί αγαπούν ανιδιοτελώς καί δέν θυσιάζουν τούς άλλους γιά νά ζήσουν αυτοί, αλλά θυσιάζονται αυτοί χάριν τών άλλων. Δέν εκμεταλλεύονται τήν αγάπη καί τήν αφοσίωση τών ανθρώπων πρός τό πρόσωπό τους γιά νά πλουτίζουν καί νά καλοπερνούν, αλλά, αντίθετα, αδιαφορώντας γιά τόν εαυτό τους νοιάζονται γιά τούς άλλους, ιδιαίτερα δέ γιά τούς πονεμένους ανθρώπους, τούς οποίους στηρίζουν, ενισχύουν καί παρηγορούν. Επειδή κατέχουν τήν τέλεια αγάπη συμπεριφέρονται ως αληθινοί άρχοντες καί προσφέρουν συνεχώς καί προσφέρονται χωρίς νά περιμένουν ανταπόδοση. Είναι αληθινά παιδιά τού Θεού καί γι’ αυτό έχουν παρρησία στόν Θεό, ο οποίος εισακούει τίς προσευχές καί τίς δεήσεις τους καί πρός χάριν τους απαλύνει τών πόνο τών ανθρώπων, πολλές φορές δέ μέ τρόπον θαυμαστό, ο οποίος υπερβαίνει τά μέτρα τής ανθρώπινης λογικής. Δηλαδή, οι άγιοι μέ τήν δύναμη τού Χριστού ποιούν έργα θαυμαστά σάν εκείνα πού έκανε ο ίδιος ο Χριστός ή ακόμη καί μεγαλύτερα, όπως Εκείνος είπε στούς μαθητάς του: «αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τά έργα ά εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, καί μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιω. ιδ', 12). Δηλαδή, όποιος πιστεύει σέ μένα θά μπορή νά κάνη όλα τά έργα τά οποία κάνω εγώ, αλλά καί ακόμη μεγαλύτερα.

Βέβαια, οι άνθρωποι ενθουσιάζονται μέ τά χαρίσματα τών Αγίων, καθώς επίσης καί μέ τά θαύματα τά οποία επιτελεί ο Θεός δι’ αυτών, αλλά αυτό πού έχει σημασία είναι τό νά αναζητά κανείς τόν τρόπο ζωής τών αγίων καί νά προσπαθή μέ αγώνα καί κόπο νά τόν μιμηθή. Θά μπορούσαμε νά πούμε ότι συμβαίνει μέ τούς αγίους κάτι παρόμοιο πού συμβαίνει καί μέ τούς πρωταθλητές. Δηλαδή, πολλοί είναι εκείνοι πού θαυμάζουν καί ενθουσιάζονται όταν τούς βλέπουν νά βραβεύονται, λίγοι όμως είναι αυτοί πού αποφασίζουν νά βαστάσουν μέ γενναιότητα καί ανδρεία «τόν καύσωνα τής ημέρας καί τόν παγετόν τής νυκτός», δηλαδή νά σηκώσουν τό βάρος πού σήκωσαν εκείνοι καί νά δοκιμάσουν τούς πόνους καί τούς κόπους πού εκείνοι δοκίμασαν. Καί όμως χωρίς κόπο καί πόνο δέν μπορεί νά κατορθωθή κανένα καλό. Γι’ αυτό, όποιος θέλει νά γίνη πρωταθλητής ή έστω αθλητής πρέπει νά είναι διατεθειμένος νά υποστή θυσίες καί νά καταβάλη μεγάλους κόπους. Τό ίδιο ακριβώς γίνεται καί μέ τήν πνευματική άθληση.

Επομένως, εκείνος ο οποίος αρέσκεται στά πνευματικά γυμνάσματα καί επιθυμεί νά αθλήται στό στάδιο τών αρετών, τό οποίο είναι πάντοτε ανοικτό καί ιδιαίτερα τήν περίοδο αυτή πού διανύουμε, ήτοι τής Αγίας καί Μ. Τσσαρακοστής, άς εισέλθη οπλισμένος μέ θάρρος καί πνευματική ανδρεία, γιά νά γευθή τήν χαρά τής αθλήσεως, αλλά καί τήν ευωδία καί τήν γλυκύτητα τής πνευματικής ανθηφορίας καί καρποφορίας.–

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3306