Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καί σχόλια: Ο φθόνος, η ανομία καί τά πρότυπα - Ψυχαναλυτική υποβάθμιση τής Ελλάδος

Ο φθόνος, η ανομία καί τά πρότυπα

Υπάρχουν, ευτυχώς, ακόμη στόν τόπο μας άνθρωποι (καί από αυτούς ακόμη πού δέν δείχνουν ότι έχουν κάποια στενή σχέση μέ τήν Εκκλησία) πού διακρίνονται γιά σοβαρή καί ώριμη σκέψη. Τό βλέπουμε σέ κάποια άρθρα καί συνεντεύξεις τους πού εμφανίζονται σέ διάφορα περιοδικά καί εφημερίδες.
Αφορμή γι’ αυτήν τήν αναφορά μάς έδωσε μιά συνέντευξη τής ψυχαναλύτριας Άννας Ποταμιάνου, πού δημοσιεύθηκε στήν Καθημερινή (21.8.2011).

Σημειώνουμε κάποιες χαρακτηριστικές παρατηρήσεις της:

Πολλούς «αριστερίστικους» αγώνες τούς έχει θρέψει ο φθόνος. Είναι δύσκολο όμως στίς μέρες μας νά υποδειχθή αυτό τό πάθος στόν αγανακτισμένο Έλληνα, λόγω τού ότι στόν τόπο μας υπάρχει πολλή αδικία. Έτσι, «είναι δύσκολο νά πείσης τόν κόσμο ότι άν βγαίνης καί διαδηλώνης γιά τήν αδικία δέν στοχεύεις μόνο αυτήν, αλλά καί ό,τι εσύ φαντάζεσαι ότι θά έπρεπε εσύ νά έχης κι όχι ο άλλος...».

Είναι σημαντικό καί αυτό πού λέει γιά τήν αντιμετώπιση τής ανομίας. «Μήν ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από όρια. Ένα μικρό παιδί δέν έχει όρια. Άν δέν χτιστή γύρω του ένα πλαίσιο, δέν θά μπορέση ποτέ νά εσωτερικεύση αυτό πού είναι η έννοια τού νόμου». Χρειάζεται, λοιπόν, οι γονείς νά βάζουν στά παιδιά τους κάποια πλαίσια, κάποιους κανόνες, ώστε αύριο νά έχουμε ώριμους πολίτες, πού δέν θά βλέπουν τό Κράτος «σάν γονιό πού θά λύνη όλα τά προβλήματα καί πρός τόν οποίο γονιό [αυτοί] δέν θά έχ[ουν] καμία υποχρέωση».

Καθοριστικό ρόλο στήν εσωτερίκευση τής έννοιας τού νόμου από τά παιδιά παίζουν τά ζωντανά πρότυπα. Η κ. Ποταμιάνου αφού αναφέρθηκε στά δικά της ζωντανά πρότυπα, παρατήρησε ότι: «τά πρότυπα πού προσφέρονται σήμερα στούς νέους –ή πού επιλέγονται από αυτούς– ίσως τούς στερούν τή δυνατότητα νά ανακαλύψουν τί μπορεί πράγματι νά καταξιώση τήν πορεία μιάς ζωής».

Η τελευταία πρόταση τής κ. Ποταμιάνου (γιά τό «τί μπορεί πράγματι νά καταξιώση τήν πορεία μιάς ζωής») επιδέχεται πολλών ειδών αναλύσεις. Εμείς θεωρούμε ότι ούτε η τέχνη, ούτε η επιστήμη μπορούν νά επιτύχουν αυτήν τήν καταξίωση, άν η ζωή είναι άδεια από θεολογικό περιεχόμενο.

Ψυχαναλυτική υποβάθμιση τής Ελλάδος

Διαβάζοντας διάφορες περιγραφές τής Ελληνικής κοινωνίας (όχι μόνον οικονομικές, αλλά καί ψυχολογικές) αισθάνεται κανείς βαθειά λύπη καί σκέφτεται, πού πάει όλη εκείνη η αρχοντική ελληνική καί ορθόδοξη παράδοση, η ζυμωμένη μέ τήν ασκητική ολιγάρκεια, τήν φιλοκαλία «μετ’ ευτελείας», τήν αλληλεγγύη καί τήν κοινωνική ευθύνη, όπως βιώνονταν στίς ενορίες καί στίς συντεχνίες;

Κάποιοι, πού δέν είναι άγνωστοι, χρόνια τώρα τήν διέβαλαν καί έκαναν τό πάν γιά νά τήν εξαλείψουν. Ζή όμως σέ μικρές κοινότητες, ενοριακές καί άλλες.
Ορισμένοι «ψυχαναλύοντας» τούς Έλληνες, μέ άγνοια τού πολιτιστικού τους υποβάθρου, διαπιστώνουν «κάποια στοιχεία (ψυχολογικά, όχι τεχνολογικά) πιό ανεπτυγμένα σέ χώρες, όπως οι Σκανδιναβικές, η Αγγλία, η Γαλλία», ενώ «εμείς είμαστε χειρότεροι κι από τήν Ισπανία καί τήν Ιταλία, πού μάς μοιάζουν» (Ματθαίος Γιωσαφάτ).

Δέν μετρούν, βέβαια, τό ποσοστό τών αυτοκτονιών στίς «χώρες μέ τά ανεπτυγμένα στοιχεία», καθώς καί τό πώς μέ αυτόν τόν τραγικό τρόπο «καταξιώνουν», οι ψυχολογικά ώριμοι, «τήν πορεία τής ζωής τους».
π.Θ.Α.Β.