Γράφτηκε στις .

Ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Άγιος μάρτυς Καλλίστρατος καί οι σύν αυτώ 49 Μάρτυρες 27 Σεπτεμβρίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο άγιος Καλλίστρατος καταγόταν από τήν Καρχηδόνα. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς Χριστιανοί καί τόν ανέθρεψαν «εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου». Όταν έφθασε σέ στρατεύσιμη ηλικία κατατάχθηκε στόν Ρωμαϊκό στρατό. Στό περιβάλλον τού στρατού, ανάμεσα στούς ειδωλολάτρες, δοκίμασε πολλούς πειρασμούς, τούς οποίους, όμως, αντιμετώπισε μέ μεγάλη υπομονή, σύνεση καί πίστη. Επειδή είχε υγιή πνευματικό οργανισμό, μέ ισχυρά πνευματικά αντισώματα, παρέμεινε, μέ τήν Χάρη τού Θεού καί τόν προσωπικό του αγώνα, αβλαβής καί ανεπηρέαστος από κάθε κακό.

Άγιος μάρτυς Καλλίστρατος  27 ΣεπτεμβρίουΕίχε τήν καλή συνήθεια νά ξυπνά τό βράδυ καί νά προσεύχεται, αλλά τό έκανε μέ διάκριση καί προσοχή χωρίς νά ενοχλή κανέναν. Ωστόσο, όμως, ο τρόπος ζωής καί συμπεριφοράς του έκανε κάποιους νά υποψιαστούν ότι είναι Χριστιανός, καί γι’ αυτό τόν κατήγγειλαν στόν στρατηγό. Εκείνος τόν κάλεσε σέ απολογία καί όταν άκουσε τόν Καλλίστρατο νά ομολογή ευθαρσώς τήν πίστη του στόν Χριστό, προσπάθησε νά τόν μεταπείση μέ υποσχέσεις καί κολακείες. Επειδή, όμως, είδε ότι δέν μπόρεσε νά τού αλλάξη τήν γνώμη, διέταξε καί τόν βασάνισαν σκληρά. Τέλος, τόν έδεσαν μέσα σέ σάκκο, τόν οποίον σφράγισαν καλά, καί τόν πέταξαν στήν θάλασσα. Αλλά μέ θαυμαστό τρόπο ο σάκκος σχίσθηκε καί δύο δελφίνια μετέφεραν τόν άγιο σώον καί αβλαβή στήν στεριά. Τό θαύμα αυτό τό είδαν μεταξύ τών άλλων καί 49 στρατιώτες, οι οποίοι πίστεψαν καί ομολόγησαν μέ παρρησία ότι ο Θεός τού Καλλίστρατου είναι ο αληθινός Θεός, «ο ποιών θαυμάσια μόνος».

Μετά τό γεγονός αυτό ο άγιος φυλακίσθηκε μαζί μέ τούς 49 στρατιώτες, τούς οποίους κατήχησε στήν φυλακή. Επειδή δέ παρέμειναν όλοι σταθεροί καί ακλόνητοι στήν πίστη τους, τούς απoκεφάλισαν καί έτσι, σφράγισαν τήν μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό μέ τό αίμα τού μαρτυρίου τους. Ο βίος καί η πολιτεία τους μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Η αξία τού παραδείγματος είναι πραγματικά πολύ μεγάλη, επειδή τό παράδειγμα διδάσκει καί εμπνέει περισσότερο από οποιαδήποτε διδασκαλία. Βεβαίως, απαραίτητη είναι καί η διδασκαλία, οι συμβουλές καί οι νουθεσίες, αλλά όλα αυτά είναι εντελώς άχρηστα καί δέν προξενούν καμμιά ωφέλεια όταν δέν επικυρώνoνται στήν πράξη, δηλαδή, όταν κανείς δέν εφαρμόζη στήν ζωή του εκείνα τά οποία λέγει καί συμβουλεύει. Καί, μάλιστα, όχι μόνον δέν οικοδομεί, αλλά καί γκρεμίζει, επειδή σκανδαλίζει τίς συνειδήσεις τών ασθενών στήν πίστη. Ομοιάζει δέ μέ τήν επιταγή χωρίς αντίκρυσμα, πού είναι εντελώς άχρηστη, ή καλύτερα μέ τήν «άκαρπον συκήν» τήν οποία καταράσθηκε ο Χριστός. Αντίθετα, όταν ομιλούν τά έργα, δηλαδή η ίδια η ζωή, τότε τά λόγια περιττεύουν καί η σιωπή πολλές φορές γίνεται πιό δυνατή από τόν λόγο.

Ο Χριστός είπε ότι οι κήρυκες καί διδάσκαλοι τού Ευαγγελίου οι οποίοι επικυρώνουν μέ τόν τρόπο τής ζωής τους καί τό φωτεινό τους παράδειγμα εκείνα τά οποία διδάσκουν, θά ονομασθούν μεγάλοι στήν Βασιλεία τών Ουρανών: «ός δ άν ποιήση καί διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τή βασιλεία τών ουρανών» (Ματθ. ε', 19). Πράγματι, εκείνον ο οποίος αγωνίζεται νά εφαρμόζη τά όσα διδάσκει τόν επισκιάζει η άκτιστη Χάρη τού Θεού καί τότε αποκτά έμπνευση, αλλά καί δύναμη τόσο μεγάλη, πού ελκύει σάν μαγνήτης τούς καλοπροαίρετους στόν δρόμο τής αρετής καί τής τελειότητος.

Οι 49 στρατιώτες οι οποίοι μαρτύρησαν μαζί μέ τόν άγιο Καλλίστρατο είχαν επηρεασθή ως πρός τόν τρόπο ζωής καί συμπεριφοράς τους από τό φωτεινό παράδειγμα τού αγίου. Επειδή δέ ήσαν καλοπροαίρετοι, η Χάρη τού Θεού τούς επισκίασε, τούς αλλοίωσε εσωτερικά καί τούς προετοίμασε νά δεχθούν στήν κατάλληλη στιγμή τό μήνυμα τού Ευαγγελίου. Μέ άλλα λόγια, οι 49 στρατιώτες απαρνήθηκαν τά είδωλα καί ομολόγησαν τόν Χριστό ως αληθινό Θεό καί σφράγισαν τήν ομολογία τους αυτή μέ τό αίμα τού μαρτυρίου τους, όχι απλώς επειδή είδαν τό θαύμα τής διάσωσης τού αγίου Καλλιστράτου από βέβαιο πνιγμό, αλλά επειδή είχαν αγαπήσει τόν Χριστό καί δέχθηκαν πλούσια τήν Χάρη Του, επηρεασμένοι από τό φωτεινό παράδειγμα τού αγίου. Άλλωστε, τό θαύμα αυτό τό είδαν καί πολλοί άλλοι, αλλά δέν πίστεψαν στόν Χριστό, επειδή τό θαύμα δέν γεννά τήν πίστη, αλλά είναι καρπός τής πίστεως.

Είναι εξακριβωμένο από τήν επιστήμη, αλλά καί από τήν καθημερινή πείρα τής ζωής, ότι όσο περνούν τά χρόνια καί η μνήμη αδυνατίζει, οι περισσότεροι άνθρωποι ενθυμούνται ελάχιστα πράγματα, ή καί καθόλου, από τίς συμβουλές καί τίς παραινέσεις τών γονέων καί τών δασκάλων τους γιά διάφορα θέματα. Ενθυμούνται, όμως, πολύ καλά τόν τρόπο ζωής καί συμπεριφοράς τους, ήτοι τήν προσωπικότητά τους καί τόν χαρακτήρα τους. Καί κυρίως τό κατά πόσον εφάρμοζαν προσωπικά οι ίδιοι στήν ζωή τους τά όσα δίδασκαν καί συμβούλευαν, καθώς επίσης ενθυμούνται πολύ καλά τήν αγάπη καί τό ενδιαφέρον τους γι’ αυτούς ή καί τό αντίθετο.

Επομένως, τό φωτεινό παράδειγμα τών γονέων, όταν μάλιστα είναι συζευγμένο μέ τήν έμπονη προσευχή πού βγαίνει μέσα από τήν αγαπώσα καρδία τους, κυριολεκτικά κάνει θαύματα. Μού προξένησε εντύπωση ο λόγος μιάς απλής, αλλά πιστής μάνας, η οποία στενοχωριόταν γιά τόν τρόπο μέ τόν οποίο αντιμετώπιζε ένα από τά παιδιά της κάποιο σοβαρό θέμα, καί πού ο τρόπος αυτός δέν ήταν σύμφωνος μέ τό θέλημα τού Θεού. Είπε: «Τώρα πού μεγάλωσαν (τά παιδιά της) σταμάτησα νά τά συμβουλεύω. Αυτό πού κάνω τώρα είναι νά τούς δείχνω πολλή αγάπη καί ταυτόχρονα νά προσεύχομαι γι’ αυτά νά τά φωτίση ο Θεός». Καί πράγματι, τά βοήθησε ουσιαστικά.

Η σιωπή καί ο λόγος είναι δύο τρόποι εκφράσεως, πού προξενούν ωφέλεια όταν συμβαίνουν στόν κατάλληλο καιρό, αφού υπάρχει «καιρός τού σιγάν καί καιρός τού λαλείν». Αρκεί κανείς νά έχη διάκριση, γιά νά γνωρίζη πότε θά πρέπει νά μιλήση καί πότε νά σιωπήση. Καί, βεβαίως, η σιωπή καί ο λόγος δημιουργούν έμπνευση καί ωφελούν πραγματικά, όταν είναι ενδεδυμένοι μέ τό λαμπρό ένδυμα τού φωτεινού παραδείγματος, τής έμπονης προσευχής καί τής ανιδιοτελούς αγάπης.