Λήξη Ἁγιογραφικῶν Συνάξεων

Τὴν Τετάρτη 16 Μαΐου, στὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τῆς Μητροπόλεώς μας καὶ παρόντος τοῦ Σεβασμιωτάτου μας κ. Ἱεροθέου ἔγινε ἡ λήξη τῶν ἁγιογραφικῶν συνάξεων γιὰ τὸ τρέχον ἐκκλησιαστικὸ ἔτος.

Τὰ μαθήματα τῶν συνάξεων αὐτῶν ξεκίνησαν στὶς ἀρχὲς Ὀκτωβρίου καὶ πραγματοποιοῦνταν συστηματικὰ κάθε ἑβδομάδα γιὰ ἄνδρες καὶ γυναῖκες κάθε ἡλικίας. Συγκεκριμένα γίνονταν: μία σύναξη τῶν ἀνδρῶν στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μὲ ὑπεύθυνο τὸν π. Ἀντώνιο Βαζούρα, δύο συνάξεις γυναικῶν καὶ μία ἀνδρῶν στὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου καὶ ἀπὸ μία σύναξη γυναικῶν στὶς ἐνορίες τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Ναυπάκτου, τῆς Παλαιοπαναγιάς, τοῦ Ἀντιρρίου καὶ τοῦ Ξηροπηγάδου.

Τὰ θέματα ποὺ ἀναπτύχθηκαν φέτος, κοινὰ γιὰ ὅλες τὶς συνάξεις, ἦταν ἡ ἀνάλυση τῶν Δέκα Ἐντολῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μὲ βάση τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «Δεκάλογος τῆς κατὰ Χριστὸν νομοθεσίας» καὶ ἡ ἀνάλυση τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, ἀπὸ τὴν Ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία, μὲ βάση τὶς σχετικὲς ἑρμηνευτικὲς ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης. Ἦταν θέματα ἄκρως ἐνδιαφέροντα, «ἄρτος γλυκύτατος» γιὰ διδάσκοντες καὶ διδασκομένους, ποὺ κάλυψαν ὅλο τὸ εὗρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, γι' αὐτὸ καὶ πάρα πολλοὶ μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον τὰ παρακολουθοῦσαν ἀνελλιπῶς.

Στὸ ἀποχαιρετιστήριο μάθημα ὁ π. Θωμᾶς Βαμβίνης, ποὺ εἶχε καὶ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν λειτουργία αὐτῶν τῶν συνάξεων, ἀφοῦ εὐχαρίστησε τοὺς ὑπευθύνους τῶν συνάξεων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπωμισθῇ τὸ ἔργο τῆς διδασκαλίας, ἔκανε μιὰ σύντομη καὶ συνοπτικὴ ἀνάλυση τῆς γνωστῆς εὐχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ὁ ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάση ὥρα...», προβάλλοντας ὡς ἐπιστέγασμα ὅλων τῶν μηνυμάτων τῶν φετινῶν συνάξεων, τὴν ἀναγκαιότητα, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο προσευχῆς τοῦ Χριστιανοῦ, ποὺ ἔχει στόχο νὰ κατευθύνη τὸν προσευχόμενο στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, στὴν διόρθωση τῶν λογισμῶν καὶ τὴν κάθαρση τῶν ἐννοιῶν, προκειμένου νὰ φθάση στὴν ἑνότητα τῆς πίστεως.

Στὸ τέλος παίρνοντας τὸν λόγο ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε πὼς πέρα ἀπὸ τὴν μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια ποὺ ἔχει κανεὶς μελετῶντας καὶ ἀκούγοντας τοὺς λόγους τῆς Γραφὴς καὶ τῶν Πατέρων, ἡ σύναξη αὐτὴ καθ' ἑαυτὴ ἔχει πολὺ μεγάλη σπουδαιότητα καὶ ἀξία. Τὸ γεγονὸς ὅτι μπορεῖ κανεὶς μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα νὰ βγαίνη ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ τὴν καθημερινότητά του, νὰ συναντιέται μὲ ἄλλους ἀνθρώπους τοῦ ἰδίου πνεύματος, νὰ μιλᾶ, νὰ ξεσπᾶ, νὰ ἐπικοινωνῇ, νὰ ἀκούη, εἶναι πολὺ ψυχοθεραπευτικὸ καὶ τὸ συστήνει ὡς μέθοδο θεραπείας καὶ ἡ σύγχρονη ψυχολογία. Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐκτονωθῇ καὶ νὰ ἀνακουφισθῇ ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς πιεστικῆς πραγματικότητας τῆς ζωῆς του. Καὶ ὅταν μάλιστα αὐτὸ γίνεται ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπενδύεται ἀπὸ τὸν ζωηφόρο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τότε πραγματικὰ ἀλλοιώνεται κανεὶς καὶ λυτρώνεται.

Τέλος ὅλοι οἱ παριστάμενοι μὲ γεμᾶτες τὶς «πνευματικὲς μπαταρίες» δέχθηκαν τὸ ὑλικὸ κέρασμα καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου μὲ τὴν εὐχή του νὰ καρποφορήσουν ὅλα τὰ ἀκούσματα καὶ τὰ βιώματα τῶν φετινῶν συνάξεων.

Χρ. Κ-Σχ.