π. Μωϋσῆς Ἁγιορείτης: Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος

Δημοσιεύθηκε τὴν Τρίτη, 20-11-2012, στὴν ἱστοσελίδα «Ρομφαία»

Δὲν συνηθίζω νὰ γράφω ἐγκώμια γιὰ ζῶντες καὶ πολὺ περισσότερο κολακεῖες. Ἐξ ἄλλου εἶμαι μικρὸς καὶ μάλιστα μοναχὸς γιὰ νὰ γράψω γιὰ ἕναν ἄξιο ἱεράρχη.  

Τὸ κάνω γιὰ δυὸ κυρίως λόγους, γιατί κατηγορήθηκε ὡς ἀντιμοναχικὸς καὶ φιλοχρήματος.

Οἱ κατηγορίες δὲν εὐσταθοῦν καθόλου. Πρόκειται γιὰ ἔνθερμα φιλομόναχο καὶ φιλαθωνίτη καὶ γιὰ ἄνθρωπο ἀφιλοχρήματο, ἀποδεδειγμένα. Τὰ ἔργα τοῦ «Μιὰ βραδυὰ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὅρους», «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὡς Ἁγιορείτης», «Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός», «Οἴδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ» φανερώνουν τὸ γνήσιο φιλοαθωνίτικο καὶ φιλομόναχο πνεῦμα του, τὸ ὁποῖο ἀπέκτησε κατόπιν πολυχρόνιας μελέτης, γνωριμίας τοῦ μ’ ἐναρέτους Γέροντες καὶ προσωπικοῦ ἀγῶνος.

Ὁ ἀνατολικὸς ὀρθόδοξος μοναχισμός, κατὰ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἰερόθεο, εἶναι εὐαγγελιογέννητος, ἀποστολοπαράδοτος, ἁγιοπατερικός, ἡσυχαστικός, νηπτικὸς καὶ ἁγιοτρόφος. Ἔχει ἐπισταμένα ἀσχοληθεῖ μ’ ἕναν πολύτιμο βλαστὸ τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, τὸν θεατὴ τοῦ ἀκτίστου φωτός, τὸν κήρυκα τῆς χάριτος καὶ τῆς θεώσεως, τὸν ὑψίνου θεολόγο, ποῦ μᾶς μίλησε γιὰ κάθαρση, νήψη, φωτισμὸ καὶ θέωση, θεία μέθεξη καὶ δοξασμό.

Ἂν δὲν εἴχαμε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο, μὲ τὴν προτροπὴ τῶν πατέρων, τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ἄθωνα καὶ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος κατὰ τοῦ Καλαβροῦ Βαρλαάμ, σήμερα θὰ εἴμεθα τοὐλάχιστον Οὐνῖτες. Μελέτησε ἐπισταμένα ὁ ἅγιος Ναυπάκτου τὴν ἁγιοπατερικὴ σοφία. Τὰ ἔργα του κινοῦνται στὸ γνήσιο καθαρὰ πνευματοκίνητο πατερικὸ πνεῦμα. Γνωρίζει καλὰ τί γράφει.

Ἀποφεύγει τὸν στοχασμό, τὸν μοντερνισμό, προσωπικές του ἐκδοχὲς καὶ ἀναλύσεις. Γνωρίζει τὴ δύναμη τῆς παραδόσεως, τὴ σημασία καὶ ἀξία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ δίκαια ἀντιδρᾶ στὴ μεταπατερικὴ σχολὴ καὶ σκέψη, τὴν ὁποία εὔστοχα καὶ δικαιολογημένα στιγματίζει.

Τὸν μοναχισμὸ τὸν βλέπει ὡς μία προφητική, ἀποστολικὴ καὶ μαρτυρικὴ ζωὴ καὶ μαρτυρία καὶ ὄχι τόσο ὡς κέντρο ἱεραποστολῆς καὶ φιλανθρωπίας. Ἡ θεολογία θέλει νήψη, ἄσκηση καὶ ἡσυχία. Δὲν εἶναι στεῖρα γνώση καὶ ἀπομνημόνευση ὅρων, ἀλλὰ ζωντανὸ βίωμα καὶ δυνατὴ ἐμπειρία. Τὸ πνεῦμα τοῦ ἡσυχασμοῦ θὰ πρέπει νὰ διέλθει τὶς μονές, τὶς ἐκκλησίες καὶ τὶς θεολογικὲς σχολές. Ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη σήμερα ἀπὸ ἡσυχαστὲς θεολόγους.

Εἶναι ἀρκετὰ λυπηρὸ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος νὰ κατηγορεῖται ὡς πολέμιος κι ἐχθρὸς τοῦ μοναχισμοῦ. Ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω τὰ ἔσοδα τῶν βιβλίων του προσφέρει στὴ Μονὴ ποῦ τὰ ἐπιμελεῖται. Μέρος τοῦ μηνιαίου μισθοῦ του δίνει γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν γραφείων τῆς μὲ πολλὲς ἀνάγκες μητροπόλεώς του. Δὲν συνηθίζει νὰ λαμβάνει χρήματα ἀπὸ καμιὰ ἱεροπραξία. Ἔτσι μὲ πληροφοροῦν. Θὰ ἦταν πολὺ ἄδικο νὰ κατηγορεῖται ὡς φιλοχρήματος αὐτὸς ὁ ἱεράρχης. Ποτὲ δὲν πῆρε χρήματα ἀπὸ ναοὺς καὶ μονές. Ἁμαρτάνουν ὅσοι ἐπιδίδονται στὴν ἱεροκατηγορία. Δυστυχῶς ὁρισμένοι καταφεύγουν καὶ σὲ ψεύδη, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ θέση τους. Ἡ φιλαργυρία κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο εἶναι εἰδωλολατρεία θεομίσητη.

Φαίνεται πῶς εἶναι ἴδιον τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων νὰ κατηγοροῦνται, νὰ συκοφαντοῦνται, νὰ διαβάλλονται καὶ νὰ ἐξουθενώνονται. Οἱ πειρασμοὶ συνήθως ἐνδυναμώνουν. Ἀσκοῦν στὴν ὑπομονή, ὁδηγοῦν στὴν προσευχή, στὴ συγχώρηση τῶν διωκτῶν. Ἡ ζηλοφθονία εἶναι ἄστοχη, μανιώδης καὶ δαιμονοφορούμενη. Ἡ δίωξη τῶν νοθευόντων τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση δημιουργεῖ ἰσχυρὲς ἀντιδράσεις. Ἡ γνώση, ἡ δύναμη, ὁ πνευματικὸς ὁπλισμός, ἡ θεολογικὴ ἐπάρκεια, δὲν θὰ πρέπει νὰ τὸν πτοοῦν οὐδόλως. Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως ἔχει κόστος. Ὁ σταυρὸς ταπεινώνει καὶ τελικὰ ἐξυψώνει. Μὴ παύσετε, Σεβασμιώτατε, νὰ θέτετε λάδι στὸ καντήλι, ὥστε νὰ μένει ἀκοίμητο καὶ νὰ φωτίζει τὰ πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποῦ τόσο ἀγαπᾶτε καὶ σίγουρα σᾶς προστατεύουν.

Τὸ πλούσιο, βραβευμένο καὶ πολυμεταφρασμένο ἔργο σας θέλει σίγουρα συνέχεια...