Κύριο Θέμα: Πραγματοποιήθηκε τό 2ο Ἱερατικό Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου - Ἡ Θεία Λειτουργία, τό κατ' ἐξοχήν ἔργο μας

Τό διήμερο 12 καί 13 Σεπτεμβρίου (Παρασκευή καί Σάββατο) πραγματοποιήθηκε στίς ἐγκαταστάσεις τῶν κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, πού βρίσκονται στόν Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀντιρρίου, τό δεύτερο Ἱερατικό Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου, μέ γενικό θέμα “Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή”. Στό Συνέδριο συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργεία Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, καθώς καί πολλοί συνταξιοῦχοι, πού προσκλήθηκαν καί αὐτοί στό Συνέδριο, διότι ἡ παρουσία τους στό ποιμαντικό ἔργο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἔντονη καί ἀποτελεσματική.

Τό θέμα τοῦ Συνεδρίου καλύφθηκε ἀπό μία κεντρική εἰσήγηση τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου μᾶς κ. Ἱεροθέου, μέ θέμα: “Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή” καί δύο ἀκόμη εἰσηγήσεις Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, πού ἀσχολήθηκαν μέ τρία βασικά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιό της “ἐν Χριστῷ ζωής”. Ἡ μία ἀσχολήθηκε μέ τά μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος καί ἡ ἄλλη μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Τό Συνέδριο ἄρχισε τό πρωί τῆς Παρασκευῆς 12 Σεπτεμβρίου μέ ἀρχιερατική θεία Λειτουργία στό παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος, στό τέλος τῆς ὁποίας τελέσθηκε μνημόσυνο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μᾶς Λεωνίδου Τσονάκα, Βασιλείου Καρασμαΐλη, Γεωργίου Καραγιάννη, Γεωργίου Ἀγγελοπούλου καί Σπυρίδωνος Σπυράντζου, πού κοιμήθηκαν κατά τό προηγούμενο ἐκκλησιαστικό ἔτος. Στό τέλος τοῦ μνημοσύνου ὁ Σεβασμιώτατος ἐπεσήμανε τό γεγονός ὅτι πέντε Ἱερεῖς μᾶς ἔφυγαν, ἀλλά κανένας ὑποψήφιος Κληρικός δέν ὑπάρχει στήν Μητρόπολή μας, πού θά καλύψη τά κενά πού ἀφήνουν αὐτοί πού φεύγουν. Στή συνέχεια, κάνοντας εἰσαγωγή στό θέμα τοῦ συνεδρίου, τόνισε, ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή δέν εἶναι κάτι διαφορετικό ἀπό τήν μυστηριακή, ἐκκλησιαστική ζωή.

Τό ἔργο τοῦ Ἱερέως, ἀλλά καί ὅλων των πιστῶν, εἶναι κατ’ ἐξοχήν λειτουργικό. Ὅπως χαρακτηριστικά εἶπε: “Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε, ὅπως μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιά νά κάνη τήν θεία Λειτουργία στόν παράδεισο, νά ἔχη κοινωνία μέ τόν Θεό. Ἀλλά ἀκριβῶς ἐπειδή ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό, ἁμάρτησε, ἔπαψε νά εἶναι λειτουργικό ὅν, ἔπαψε νά κάνη τήν Λειτουργία, ἔπεσε σέ μιά παραλειτουργία. Ἄρα, ἡ ζωή μετά τήν πτώση, καί πρίν ἔλθη ὁ Χριστός στόν κόσμο, ἦταν μιά παραλειτουργική ζωή καί ἐν πολλοῖς εἰδωλολατρική καί δαιμονική, διότι οἱ ἄνθρωποι δέν λάτρευαν τόν ζῶντα Θεό, ἀλλά τά κτίσματα, τά εἴδωλα, ἔγιναν κτισματολάτρες. Ἔτσι, ἦλθε ὁ Χριστός στόν κόσμο γιά νά δώση τήν δυνατότητα νά γίνη πάλι ἡ θεία Εὐχαριστία, νά γίνη θεία Λειτουργία. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει, ὅτι ἕνας ἀπό τούς βασικούς σκοπούς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν νά ἱδρύση τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας”. Μέ τήν θεία Λειτουργία ὁ ἄνθρωπος τώρα ἔχει τήν δυνατότητα νά περάση ἀπό τήν παραλειτουργία στήν λειτουργία. Γι’ αὐτό, ὁ Σεβασμιώτατος ἀπευθυνόμενος στούς Ἱερεῖς τόνισε, ὅτι τό λειτουργικό “εἶναι τό βασικό μας ἔργο”. Ὅλα τα ἄλλα, τά κοινωνικά ἔργα, “εἶναι συνέπεια αὐτοῦ του μεγάλου καί βασικοῦ μας ἔργου, τό ὁποῖο ἔχουμε νά ἐπιτελέσουμε”.

Αὐτά τά εἰσαγωγικά λόγια ἔδωσαν τά πλαίσια καί τό περιεχόμενο τοῦ συνεδρίου.

Μετά τήν θεία Λειτουργία καί τό πρωινό ρόφημα πού πῆραν οἱ σύνεδροι στήν τραπεζαρία τῆς κατασκηνώσεως, ἄρχισε τό καθαυτό μέρος τοῦ Συνεδρίου, μέσα στό παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος, μέ τήν εἰσήγηση τοῦ  Μητροπολίτου μᾶς κ. Ἱεροθέου, πού εἶχε θέμα: “Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή”.

Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἀρχή ἔδωσε τό περιεχόμενο τοῦ ὀνόματος “Χριστιανός”. Οἱ Χριστιανοί δέν λέγονται ἔτσι γιατί εἶναι ὀπαδοί τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιατί εἶναι μαθητές Του καί ἑνώνονται μαζί Του. Γι’ αὐτό ἡ χριστιανική ζωή λέγεται ἐν Χριστῷ ζωή. Εἶναι ἡ ζωή πού ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐν Χριστῷ ζωή σημαίνει ὅτι ἡ ζωή μᾶς συνδέεται μέ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί μεταμορφώνεται ἀπό ἐκείνη. Δέν ἀκολουθοῦμε κάποιον ἀρχηγό ἐξωτερικά, ἀλλά ἑνωνόμαστε μαζί Του καί Ἐκεῖνος μᾶς δίνει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, γιά νά τραφοῦμε, ὥστε αὐτό πού εἶναι ὁ Ἴδιος (ὁ Χριστός) κατ’ οὐσίαν νά γίνουμε ἐμεῖς κατά μετουσίαν.

Στήν συνέχεια, ἀφοῦ ἀνέφερε ὁρισμένα βιογραφικά στοιχεῖα τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα, παρουσίασε ἐπιγραμματικά το περιεχόμενο τῶν ἑπτά κεφαλαίων τοῦ ἔργου του “Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή”, τό ὁποῖο σύμφωνα μέ τό Γεννάδιο Σχολάριο “κόσμος ἐστί τή τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία”. Κατόπιν ὑπογράμμισε ὁρισμένα κεντρικά σημεῖα τῆς διδασκαλίας τοῦ ἱεροῦ Καβάσιλα.

Μετά τήν εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τήν συζήτηση πού ἀκολούθησε παρετέθη κοινή τράπεζα. Ἡ ἀπογευματινή συνεδρία ἄρχισε στίς 4.30 μ.μ. μέ εἰσήγηση τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Δένδια, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα “Βάπτισμα καί Χρίσμα. Τελετουργία καί θεολογία”.

Ὁ Εἰσηγητής χώρισε τό θέμα του σέ τρία μέρη: (α) στήν τελετουργία τῶν μυστηρίων, (β) στήν θεολογία τους καί (γ) σέ προβλήματα καί προβληματισμούς γύρω ἀπό τά δύο αὐτά βασικά μυστήρια. Γιά νά γίνουν ἀντιληπτές ὁρισμένες τελετουργικές πράξεις, ἔκανε ἀναδρομή στήν πρωτοχριστιανική ἐποχή. Ἔτσι τοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἀναφερθῆ σέ ἕνα θέμα πού ἀπασχολεῖ ἔντονα τήν Ἐκκλησία μᾶς σήμερα καί ἔχει σχέση μέ τήν βάπτιση τῶν ἐνηλίκων. Ἔκανε εἰδική ἀναφορά στήν κατήχηση πού προηγεῖτο τοῦ βαπτίσματος. Ἐπεσήμανε ὅτι ἡ Ἐκκλησία “ἔχοντας βαθειά συναίσθηση τοῦ σκοποῦ καί τῆς ἀποστολῆς της ἀπό τά πρῶτα της βήματα ἔφερε καί ὀργάνωσε τόν θεσμό τῆς κατηχήσεως, ἀφ’ ἑνός γιά τήν συνειδητή εἴσοδο σ’ αὐτήν τῶν μελῶν της, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά τήν μετέπειτα ἀσφαλῆ ἐν Χριστῷ πορεία τῶν πιστών”.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Συνεδρίου ἔληξε μέ Ἑσπερινό καί κατόπιν δεῖπνο.

Τό πρωί τοῦ Σαββάτου τελέσθηκε θεία Λειτουργία, στήν ὁποία χοροστάτησε ὁ Σέβ. Μητροπολίτης μᾶς κ. Ἱερόθεος καί κατόπιν, μετά τό πρωινό ρόφημα, πραγματοποιήθηκε ἡ τελευταία συνεδρία τοῦ δευτέρου Ἱερατικοῦ Συνεδρίου, πού περιελάμβανε τήν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Εἰρηναίου Κουτσογιάννη, μέ θέμα: “Θεία Εὐχαριστία. Τελετουργία καί θεολογία”.

Ὁ Εἰσηγητής δέν ἀσχολήθηκε σχολαστικά μέ τήν τελετουργία τοῦ μυστηρίου, γιατί ἦταν γνωστή σέ ὅλους, παρά μόνο μέ ὁρισμένα σημεῖα της πού εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν σωστή τέλεσή της. Ἀναφέρθηκε στήν ἵδρυση καί παράδοση τοῦ μυστηρίου ἀπό τόν Χριστό στούς μαθητές Του, ἀλλά καί σέ προεικονίσεις του στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἀπό τόν Χριστό οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβαν “τήν σαφῆ καί κατηγορηματική ἐντολή” νά τελοῦν τό μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας εἰς ἀνάμνησιν τοῦ λυτρωτοῦ καί μεσσίου Χριστοῦ καί νά κοινωνοῦν τό Σῶμα καί τό Αἷμα Τοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Στό ἱερό καί φρικτό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας “πιστεύουμε ὅτι εἶναι παρών ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὄχι τυπικῶς, οὔτε εἰκονικῶς, ἀλλ’ ἀληθῶς καί οὐσιωδῶς, ὅπως λέγουν οἱ ὀρθόδοξες ὁμολογίες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων”.

Κατά τήν συζήτηση πού ἀκολούθησε ἔγινε ἀρκετός λόγος γιά τήν προετοιμασία πού πρέπει νά γίνεται πρό τῆς συμμετοχῆς ἤ τελέσεως τῆς θείας Λειτουργίας.

Στό τέλος ὁ Σεβασμιώτατος συνόψισε τίς κεντρικές θέσεις πού διατυπώθηκαν κατά τό συνέδριο καί ἔδωσε πρακτικές συμβουλές στούς Ἱερεῖς, ὥστε ἡ παρουσία τους στίς ἐνορίες νά ἐμπνέη τούς πιστούς καί τό λειτουργικό τους ἔργο νά εἶναι ἀπρόσκοπτο.

Τό Συνέδριο τελείωσε μέ κοινό γεῦμα στήν τραπεζαρία τῆς κατασκηνώσεως. Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ἀναφέρουμε τούς πολλούς κόπους πού κατέβαλαν, στήν ὑπηρεσία τῶν “τραπεζών” τοῦ Συνεδρίου, κυρίες - μέλη τῶν Συνδέσμων Ἀγάπης τῶν τριῶν ἐνοριῶν τῆς Ναυπάκτου - πού συμπαραστέκονται πάντα στό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

π.Θ.Α.Β.