Skip to main content

Τό κριτήριο τῆς ὑπακοῆς

Ἐκεῖνος πού ἐπιθυμεῖ νά σωθῆ πρέπει νά κάνη ἀπόλυτη ὑπακοή στήν ἀνώτερη αὐτοῦ πνευματική ἀρχή. Δίχως αὐτή τήν ὑπακοή ἓνας ἂνθρωπος μπορεῖ νά χαθῆ, ἀκόμη καί ὁ ἐπιποθῶν τήν σωτηρία του! Οἱ μεγαλύτεροι ἃγιοι, αὐτοί πού ὑπέδειξαν τήν ὑπακοή ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐκπλήρωσαν οἱ ἲδιοι τήν ὑπακοή ἐμπράκτως, μέχρι τελειότητος!

Ὃταν ὁ ὃσιος Συμεών ὁ Στυλίτης ἐπέλεξε τόν στῦλο ὡς ἐνδιαίτημα καί τόπο ἀσκήσεώς του, οἱ συνασκητές του θορυβήθηκαν μέ αὐτή τήν καινοτομία. Ἐπειδή δέν γνώριζαν οἱ πατέρες τῆς ἐρήμου, ἐάν αὐτή ἡ μορφή ἀσκητισμοῦ, τοῦ στυλίτη βίου, ἦταν θεόπνευστη –ἂν προερχόταν ἀπ΄ τό Ἃγιον Πνεῦμα ἢ ἀπό τό πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας– ἒστειλαν πνευματικούς ἀνθρώπους γιά νά διαπιστώσουν τήν ἀλήθεια. Οἱ ἀπεσταλμένοι μοναχοί εἶχαν ὁδηγία, ἐπ΄ ὀνόματι τῆς πνευματικῆς τους ἀρχῆς, νά δώσουν ἐντολή στόν Συμεών νά κατέβη ἀπό τόν στῦλο. Ἐάν ἐκεῖνος ἀρνιόταν, αὐτό θά σήμαινε πώς εἶχε γίνει στυλίτης ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ πνεύματος τῆς ὑπερηφανείας. Ἂν ὃμως ἒκανε ὑπακοή καί ἑτοιμαζόταν νά κατέβη, τότε οἱ πατέρες εἶχαν ὁδηγία νά τόν ἀφήσουν ἐκεῖ ὃπου ἦταν, ἀφοῦ ἡ ἑτοιμότητά του νά ὑπακούση θά ἀποδείκνυε ὃτι ἡ μορφή ἀσκήσεώς του ἦταν ἐμπνευσμένη ἀπό τό Ἃγιον Πνεῦμα.

Πράγματι, φθάνοντας οἱ ἀπεσταλμένοι ἐπί τόπου, στήν βάση τοῦ στύλου, εἶπαν στόν Συμεών ὃτι τό συμβούλιο τῶν ἁγίων πατέρων τῆς ἐρήμου τοῦ ἒδινε ἐντολή νά κατέβη ἀπό τόν στῦλο. Ἀμέσως ὁ Συμεών κινήθηκε γιά νά κατέβη. Βλέποντας τήν ὑπακοή του οἱ πατέρες φώναξαν περιχαρεῖς: «Μή κατέλθετε, ἃγιε Πάτερ· μείνετε ὃπου βρίσκεστε! Τώρα βλέπουμε ὃτι ἡ ἂσκησή σας προέρχεται ἀπό τόν Θεό».

(Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος», τόμ. Σεπτεμβρίου, ἐκδ. Ἄθως)

 

  • Προβολές: 2820