Skip to main content

Ὁ Χριστός εἶναι πῦρ

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Χριστουγέννων 2017

Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος (Video)

τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἡ γέννηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, δηλαδή ἡ ἐνανθρώπησή Του, δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα γεγονός πού προξένησε μεγάλη χαρά σέ ὅλους, ἀλλά εἶναι ἕνα γεγονός πού δημιούργησε μιά νέα κατάσταση στόν κόσμο, ὄχι μέ τά ὅπλα καί τήν βία, ἀλλά μέ τήν Θεότητά Του. Ἔτσι, ἡ ἀνθρωπότητα χωρίσθηκε σέ πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν, ὄχι μόνον χρονικά, ἀλλά καί πνευματικά.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός πρός τό τέλος τῆς ἐπίγειας δράσεώς Του, λίγο πρίν τά Πάθη, τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασή Του, προσδιόρισε τό ἔργο Του καί τήν ἀποστολή Του. Εἶπε στούς ἀκροατές Του: «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη;» (Λουκ. ιβ΄, 49). Δηλαδή, ἐγώ, λέγει ὁ Χριστός, ἦλθα νά βάλω φωτιά στήν γῆ, καί τί ἄλλο περισσότερο θέλω, ἀφοῦ αὐτή ἡ φωτιά ἔχει ἀνάψει;

Ὁ λόγος αὐτός προσδιορίζεται καί ἀπό ἐκεῖνο πού γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Καί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. ιβ΄, 29), δηλαδή ὁ Θεός μας εἶναι φωτιά πού κατακαίει.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἑρμηνεύουν αὐτό τό καταπληκτικό χωρίο, δίνουν πολλές ἑρμηνευτικές ἐξηγήσεις, πού εἶναι ὅλες σημαντικές. Ἐπιλέγω γιά τήν παροῦσα περίπτωση ἕνα χωρίο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού λέγει στούς ἀκροατές του ὅτι αὐτό τό πῦρ πού ἔφερε ὁ Χριστός στήν γῆ «διανέστησε ψυχάς καί ἐθέρμανε», καί τό ἴδιο τό πῦρ εἶναι «καταβεβλημένον καί καιόμενον ἐν ταῖς ὑμετέραις ψυχαῖς». Αὐτό πραγματοποιήθηκε πρῶτα στούς Μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι θερμάνθηκαν ἀπό τόν Χριστό καί Τόν ἀκολούθησαν, καί ἀργότερα ἔλαβαν καί τό πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἄναψαν ὡς λαμπάδες φωτίζοντας ὅλο τόν κόσμο. Αὐτό τό πῦρ θερμαίνει καί φωτίζει τίς καρδιές ὅλων ὅσοι Τόν ἀγάπησαν διά μέσου τῶν αἰώνων, Τόν ἀκολουθοῦν καί θυσιάζονται γι’ Αὐτόν.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἑρμηνεύοντας τόν λόγο αὐτόν τοῦ Χριστοῦ γράφει ὅτι ἐνῶ ἤμασταν ἀπεψυγμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, ὁ Σωτήρ ἀναζωπύρησε τήν ψυχή μας σέ προθυμία παντός ἀγαθοῦ, μέ τήν μέθεξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού εἶναι νοητό πῦρ καί ἔτσι ὅσοι ἀξιωθήκαμε τῆς θείας Χάριτος γίναμε ζωντανοί ὡς πρός τό πνεῦμα.

Ἐπεκτείνοντας αὐτόν τόν λόγο μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του δέν ἦλθε ἁπλῶς νά φέρη κάποια ἄλλη θρησκεία πού νά λειτουργῆ παράλληλα μέ τίς ὑπάρχουσες τότε θρησκεῖες, ἤ τίς θρησκεῖες πού θά ἐμφανίζονταν στήν συνέχεια, ἀλλά ἦλθε νά ἀνατρέψη τά πάντα, ὄχι μόνον νά φωτίση τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί νά κατακαύση τό παλαιό, τό σάπιο, τό μολυσμένο.

Ξέρουμε ὅτι τό φῶς ἔχει δύο ἰδιότητες, ἡ πρώτη εἶναι ἡ φωτιστική, ἡ δεύτερη εἶναι ἡ καυστική ἰδιότητα. Δηλαδή, φωτίζει αὐτό πού ἐπιδέχεται φωτισμό καί καίει αὐτό πού δέν ἀντέχει στό φῶς, δηλαδή τό χορτάρι, τήν καλάμη, τό παλαιό, τό σάπιο. Ἔτσι, ὁ Χριστός ἦλθε νά καύση τήν γῆ ἀπό τά εἴδωλα, τίς φιλοσοφίες, τά ἄδικα κοινωνικά συστήματα καί νά φωτίση τόν κόσμο, νά προσφέρη τήν ἀλήθεια, τήν δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη. Ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του δέν συντήρησε ἁπλῶς τό παλαιό, ἀλλά δημιούργησε κάτι καινούργιο, δέν ἔκανε κάποια ἄλλη θρησκεία, ἀλλά ἔκανε τόν κόσμο Ἐκκλησία. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ θρησκείας καί Ἐκκλησίας.

Αὐτές τίς ἡμέρες μέ τό ἀπολυτίκιο τῶν Χριστουγέννων ἀνυμνοῦμε τόν Χριστό ὡς «ἥλιο τῆς δικαιοσύνης». Αὐτήν τήν ἔννοια χρησιμοποίησε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής γιά νά πῆ ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἥλιος τῆς δικαιοσύνης σκορπώντας σέ ὅλους τίς ἀκτίνες τῆς ἁγιότητάς Του. Ἡ κάθε ψυχή τοῦ ἀνθρώπου γίνεται κατά τήν γνώμη «ἤ κηρός (κερί) ὡς φιλόθεος» «ἤ πηλός ὡς φιλόϋλος». Καί στήν συνέχεια ἐξηγεῖ ὅτι ὅπως ὁ πηλός σύμφωνα μέ τήν φύση του ξηραίνεται ἀπό τόν ἥλιο, καί τό κερί κατά τήν φύση του μαλακώνει, ἔτσι συμβαίνει σέ κάθε ψυχή. Ὅταν ἡ ψυχή κάποιου ἀγαπᾶ τήν ὕλη καί τόν κόσμο, τότε ὡς πηλός, ἀκούγοντας τίς νουθεσίες τοῦ Θεοῦ καί ἀντιδρώντας μέ τό φρόνημα, σκληραίνεται καί καταστρέφεται. Ὅταν, ὅμως, ἀγαπᾶ τόν Θεό, τότε σάν κερί πού εἶναι μαλακώνει καί μέ τήν εἰσδοχή τῶν σημείων καί τῶν τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι πῦρ πού φωτίζει τούς ἀνθρώπους καί τούς καίει, ἀνάλογα μέ τήν ἐσωτερική τους κατάσταση, ἀνάλογα μέ τήν γνώμη τους, γιατί ὁ Θεός δέν καταστρέφει τό γνωμικό θέλημα τῶν ἀνθρώπων, μπορεῖ ὅμως τό γνωμικό θέλημα μέ τήν διάθεση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ νά γίνη φυσικό θέλημα καί νά στρέφεται πρός τόν Θεό.

Μέ αὐτήν τήν ἔννοια πρέπει νά δοῦμε καί τόν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τοῦ Βαπτιστοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἐγώ σᾶς βαπτίζω μέ νερό καί τό βάπτισμά μου εἶναι βάπτισμα μετανοίας. Αὐτός ὅμως (ὁ Χριστός) πού ἔρχεται ὕστερα ἀπό ἐμένα εἶναι πιό ἰσχυρός, καί δέν εἶμαι ἄξιος οὔτε τά ὑποδήματά του νά κρατήσω. Αὐτός θά σᾶς βαπτίση μέ Ἅγιο Πνεῦμα καί πῦρ» (Ματθ. γ΄, 11).

Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί εἴμαστε βαπτισμένοι καί μέ νερό καί μέ πῦρ, καί μέ τό βάπτισμα τοῦ ὕδατος καί μέ τό βάπτισμα τοῦ Πνεύματος, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.

Ὅλα αὐτά σημαίνουν ὅτι μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἄναψε στήν γῆ ἕνα πνευματικό καί ἄϋλο πῦρ. Ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς, ὁ ἥλιος, τό πῦρ, πού φωτίζει τούς ἀνθρώπους καί τούς καίει. Φωτίζει αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν καί καίει αὐτούς πού δέν ἔχουν τίς ὀρθές προϋποθέσεις νά Τόν δοῦν. Ἄλλοι ἀγαποῦν τόν Θεό καί θυσιάζονται γι’ Αὐτόν, καί ἄλλοι τόν μισοῦν καί καταστρέφονται, καίγονται.

Πρέπει νά συμμετέχουμε στήν μέθεξη τῆς φωτιστικῆς ἰδιότητας τοῦ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης, ἡ καρδιά μας νά φλεχθῆ ἀπό ἀγάπη γι’ Αὐτόν, νά εἴμαστε πνευματικές λαμπάδες, πού θά ἀνάψουμε ἀπό τό πῦρ τῆς θεότητος καί στήν συνέχεια νά φωτίζουμε τά σκότη πού ὑπάρχουν γύρω μας.

  • Προβολές: 4341