Skip to main content

Ἡ εὐλογία τῆς Ἱερωσύνης

Κάθε Κυριακή λειτουργούσαμε στόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Πάντων. Τελοῦσε τήν θεία Λειτουργία συγκεντρωμένος στό ἔπακρο. Εἶχε μιά μεγάλη ἔνταση ἐσωτερική, σάν νά τραβοῦσε ἡ καρδιά ὅλον του τόν νοῦ, ἀλλά αὐτή ἡ ἔνταση δέν φαινόταν στό πρόσωπό του, τό ὁποῖο ἦταν ἱλαρότατο καί δέν ἔδειχνε ἄγχος. Αὐτό ἦταν ἔνδειξη ὅτι ὁ νοῦς του ἦταν ξεχωρισμένος ἀπό τήν λογική καί λειτουργοῦσε μέσα στό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς, ἐνῶ ἡ λογική τηροῦσε τό τυπικό τῆς θείας Λειτουργίας. Μιά φορά κατά τήν διάρκεια τῆς ἀκολουθίας τῶν Τυπικῶν, πρίν τήν Μικρά Εἴσοδο, εἶχε καθίσει στήν καρέκλα γιά νά ξεκουρασθῆ καί διέκρινα ὅτι βυθίσθηκε ὁ νοῦς του μέσα στήν καρδιά, χωρίς νά χάση τίς αἰσθήσεις του. Αὐτό φάνηκε ἀπό τό ὅτι ἀφ' ἑνός μέν ἡ κεφαλή δέν ἔκλινε πρός τά κάτω, ὅπως γίνεται σέ κάποιον πού χαλαρώνει πρός ὕπνο, ἀφ' ἑτέρου δέ, ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη ὥρα, ἀμέσως σηκώθηκε γιά νά γίνη ἡ Μικρά Εἴσοδος, πού σημαίνει ὅτι παρακολουθοῦσε ἡ λογική ἐκεῖνα πού γίνονταν στόν Ἱερό Ναό, ἐνῶ ὁ νοῦς προσευχόταν νοερά. Φυσικά, δέν ἐκφραζόταν, οὔτε ἔλεγε κάτι σχετικά μέ τίς ἐμπειρίες του.

Στίς λειτουργικές κινήσεις του ἦταν μεγαλοπρεπής, κατανυκτικός καί συγκεντρωμένος πρός τόν «χῶρο» τῆς καρδιᾶς. Ὅταν εὐλογοῦσε τόν λαό, ἀντιλαμβανόταν κανείς ὅτι λάμβανε εὐλογία. Ἡ κίνηση τῆς εὐλογούσης χειρός ἦταν ἀργή καί ἡ προσοχή, διά τῶν ὀφθαλμῶν του, παρακολουθοῦσε τήν κίνησή της. Σ' αὐτό βοηθοῦσε καί ἡ βαθύτονη φωνή του καί ὁ ἀργός ρυθμός ἐκφωνήσεως τῶν ἀκροτελευτίων αἰτιολογιῶν κάθε εὐχῆς, καθώς ἐπίσης καί τῆς ἱερατικῆς εὐλογίας.

Εἶναι εὐνόητο ὅτι πολλοί αἰσθάνονταν βαθύτατη κατάνυξη ὅταν λειτουργοῦσε ὁ Γέροντας καί ὑπῆρχαν ἄνθρωποι πού μοῦ ἔλεγαν ὅτι ἔβλεπαν καί αἰσθάνονταν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τούς ὁδηγοῦσε σέ μετάνοια, πένθος καί προσευχή.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ...»)

ΧΩΡΙΟ

  • Προβολές: 2188