Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: «Ἡ ἐνοχλητική 28η Ὀκτωβρίου»

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου εἶναι διπλή ἑορτή, ὅπως καί ἡ 25η Μαρτίου. Εἶναι ἐκκλησιαστική ἑορτή, διότι μεταφέρθηκε ἀπό τήν 1η Ὀκτωβρίου ἡ Θεομητορική ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης, πού καθιερώθηκε τόν 5ο αἰώνα, καί εἶναι ἐθνική ἑορτή πού μᾶς θυμίζει τήν ἔνδοξη ἀντίσταση στίς Ἰταλικές δυνάμεις πού εἰσῆλθαν τά ξημερώματα ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἀπό τά ἑλληνοαλβανικά σύνορα.

Συνήθως, τήν ἡμέρα αὐτή παραθεωρεῖται ἡ Θεομητορική ἑορτή καί δίνεται μεγάλη σημασία στήν ἐθνική ἑορτή. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ σύνδεση μεταξύ τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καί Ἐθνικῶν ἑορτῶν δείχνει τήν σύνδεση μεταξύ τῆς Ἐκλησίας καί τοῦ Ἔθνους. Αὐτό δέν λέγεται ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ταυτίζεται ἀπόλυτα ἡ Ἐκκλησία μέ τό Ἔθνος, ἀλλά ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἔχει δεχθῆ ἰσχυρές ἐπιδράσεις ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς ὅμως νά ὑποστηρίζεται ἕνας ἐκκλησιαστικός ἐθνικισμός.

Ἐκεῖνο, ὅμως, πού παρατηρεῖ κανείς εἶναι ὅτι ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἐνοχλεῖ μερικούς, λόγῳ τοῦ ὅτι ἡ τότε Κρατική ἐξουσία ἦταν καρπός δικτατορίας, πού ἐπέβαλαν τά Ἀνάκτορα.

Ὅμως, αὐτό δέν εἶναι ἀπόλυτα ὀρθό. Ὁ καθηγητής Διεθνοῦς Δικαίου καί Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς στό Πάντειο Πανεπιστήμιο Ἄγγελος Συρίγος σέ ἄρθρο του μέ τίτλο «Ἡ ἐνοχλητική 28η Ὀκτωβρίου» ἔχει σημειώσει εὔστοχα:

«Ἡ 28η Ὀκτωβρίου κυρίως ἐνοχλεῖ, διότι δέν μπορεῖ νά προσπεραστεῖ ὡς μία κατασκευασμένη ἐπέτειος, ἕνας ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπινοημένος μύθος. Ὁ χρόνος δέν ἔχει ἀμβλύνει τή μνήμη. Ὁ ἑορτασμός της δέν ἦταν ἀπόφαση ἄνωθεν. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου κατέκτησε τή θέση της δίπλα στήν 25η Μαρτίου ἐν μέσῳ τῆς μαύρης Κατοχῆς. Ἤδη, ἀπό τήν πρώτη ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ, χιλιάδες λαοῦ σκέπασαν τό μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτη μέ λουλούδια. Τά ἑπόμενα δύο χρόνια, τό 1942 καί 1943, οἱ Ἕλληνες τίμησαν τήν ἐπέτειο μέ αἷμα συγκρουόμενοι μέ τούς κατακτητές, ὅταν ἔβγαιναν μέ τίς σημαῖες στούς δρόμους καί κατέθεταν στεφάνια στή μνήμη τῶν νεκρῶν ἀδελφῶν. Ὁ λαός ἐπέβαλε τόν ἑορτασμό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Τό Κράτος ἀκολούθησε» (Καθημερινή, 28 καί Κυριακή 29 Ὀκτωβρίου 2017).

Βέβαια, ὁ καθηγητής παραθέτει ἀναλυτικά τούς λόγους αὐτούς, ὅτι στό γεγονός αὐτό συμμετεῖχε ὅλος ὁ ἑλληνικός λαός, ἀνεξαρτήτως πολιτικῶν καταστάσεων, ὅτι εἶναι πρώτη νίκη σέ βάρος τοῦ Ἄξονα, ὅτι δείχνει τήν βαθειά ἀγάπη τῶν πολεμιστῶν στήν Πατρίδα, ὅτι τό ἡρωϊκό πάνθεον ἄγγιξε κάθε οἰκογένεια, διότι ἀπό ὅλες τίς τάξεις τῶν Ἑλλήνων συμμετεῖχαν στό γεγονός αὐτό, ὅτι «φωτίζει τήν συλλογική πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τήν ἐπιβίωση καί συνέχειά του».

Ὅλα αὐτά ἐνοχλοῦν μερικούς πού διακρίνονται ἀπό διεθνιστικούς σκοπούς καί ὑποτιμοῦν τόν γνήσιο πατριωτισμό, ὁ ὁποῖος διακρίνεται ἀπό τόν σωβινισμό καί κυρίως τούς ἐνοχλεῖ ἡ πεποίθηση τῶν πολεμιστῶν στήν Ἐκκλησία, τήν Παναγία, γενικά τήν πίστη στόν Θεό.

Πρέπει νά τιμῶνται τέτοιες ἐπέτειοι, διότι ἔτσι ἀναδεικνύεται τό ἀνοσολογικό σύστημα τοῦ Ἔθνους μας καί διατηροῦνται ὅλες οἱ γνήσιες παραδόσεις τοῦ Γένους μας. Ἄν θέλουμε νά παραμείνουμε ὡς λαός, καί νά μή χάσουμε τήν ἐθνική μας μνήμη, τήν ἐθνική μας ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία μας, πρέπει νά ἑορτάζουμε μέ λαμπρότητα τίς ἐθνικές ἐπετείους, συνδυασμένες μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Κυρίως πρέπει νά δίνουμε προτεραιότητα στήν μεγάλη ἀξία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ζωῆς τοῦ Ἔθνους μας, γιατί αὐτός ὁ τρόπος εἶναι ἐκεῖνος πού τροφοδοτεῖ καί ἐνισχύει καί τό ἡρωϊκό πνεῦμα τοῦ Ἔθνους μας, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων.

Ν.Ι.