Skip to main content

Ἀρχιμ. π. Πολυκάρπου Θεοφάνη: Ἡ Ἀσκηση τῆς Πίστεως

Ὁμιλία κατά τόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου.

*

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, Σεβαστοί μου Πατέρες, συνδιάκονοι τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί

Ἀρχιμ. π. Πολυκάρπου Θεοφάνη: Ἡ Ἀσκηση τῆς ΠίστεωςἈρχικά θέλω νά εὐχαριστήσω Ἐσᾶς Σεβασμιώτατε γιά τήν τιμή πού μοῦ κάνατε νά μέ ἐμπιστευθεῖτε νά ὁμιλήσω στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό, καθώς, ὅπως γνωρίζουμε ὅλοι, δικό Σας ἔργο εἶναι ἡ διδασκαλία, ἡ Κατήχηση καί ἡ καθοδήγηση τοῦ λαοῦ. Τό ἔργο αὐτό πού ἔχω ἀναλάβει ἀπόψε γίνεται πιό δύσκολο, καθώς θά ὁμιλήσω μπροστά στόν Πρύτανη τῆς Θεολογίας, τόν Ναυπάκτου Ἱερόθεο, ὅπως Σᾶς ἔχουν ἀποκαλέσει Πατριαρχικά καί Ἀρχιερατικά χείλη, Καθηγητές Πανεπιστημίου κλπ. Γι’ αὐτό ὁ ἀποψινός μου λόγος χρειάζεται θάρρος.

Τήν προηγούμενη Κυριακή, στόν πρῶτο Κατανυκτικό Ἑσπερινό, ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας του ἀνέφερε ὅτι ἄσκηση εἶναι ὁ ἀγώνας, ἡ προσπάθεια. Ἔτσι, λοιπόν ἡ ἀποψινή ὁμιλία ἀφορᾶ στόν προσωπικό μας ἀγώνα, στήν προσπάθειά μας νά διατηρήσουμε τήν πίστη μας. Ποιά πίστη; Τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Αὐτή πού παραλάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες.

Ἄσκηση νά μάθουμε τήν θεολογία μας

 

Δέν ἀρκεῖ μόνο τό νά ἔχουμε πίστη καί τό νά λέμε ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Εἶναι ἄκρως ἀπαραίτητο νά γνωρίζουμε σαφῶς τί εἶναι αὐτὸ πού πιστεύουμε, δηλαδὴ τό περιεχόμενο τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας.

Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι αὐτή ἡ συγκεκριμένη ἄσκηση ἔχει τίς δυσκολίες της. Εἴμαστε ἐν πολλοῖς στήν ἐποχή τῆς ἕτοιμης πληροφορίας καί γνώσεως. Ἀναζητοῦμε τό ἀποτέλεσμα καί ἀδιαφοροῦμε γιά τήν ἔρευνα, τήν γνώση. Ἔπαψε νά μᾶς συγκινῆ τό ταξίδι καί περιοριζόμαστε στόν προορισμό. Σταματήσαμε τήν ἔρευνα καί μέσῳ τοῦ διαδικτύου ἐπαναπαυόμαστε στήν ἀπάντηση.

Ἔχοντας αὐτήν τήν φιλοσοφία καί στάση ζωῆς κάποιοι θέτουν τό ἐπικίνδυνο ἐρώτημα: Ἆραγε, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ γνώση τῆς θεολογίας;

Ἄς φέρω ἀρχικά ἕνα ἁπλό παράδειγμα. Γιά νά φθάση ἕνας ἐπιστήμονας σέ μιά σημαντική ἀνακάλυψη ἤ ἐφεύρεση στό ἐργαστήριο, προηγουμένως ἀφιέρωσε ἀρκετές ὧρες μαθητείας κοντά σέ διδασκάλους καί μελέτης σέ βιβλιοθῆκες στό θεωρητικό κομμάτι. Καί στήν συνέχεια, ἀφοῦ γνώρισε καλά τήν θεωρία, πῆρε στά χέρια του ὑλικά μέ τά ὁποῖα, λόγῳ τῶν γνώσεών του, δημιούργησε κάτι εὐεργετικό, π.χ. ἕνα φάρμακο.

Ἐάν κάποιος ἄλλος, χωρίς τίς ἀπαραίτητες γνώσεις, εἶχε στά χέρια του τά ἴδια ὑλικά, μπορεῖ, ὄχι μόνο νά μήν ἔφτιαχνε κάτι χρήσιμο γιά τόν ἴδιο καί γιά τούς ἄλλους, ἀλλά ἀκόμα χειρότερα μπορεῖ νά δημιουργοῦσε π.χ. ἕναν θανατηφόρο ἰό, κάτι καταστροφικό καί γιά τόν ἴδιο καί γιά τούς συνανθρώπους του.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί στήν πίστη μας. Δέν ἀρκεῖ μιά μηχανική πράξη χωρίς γνώση τοῦ τί εἶναι αὐτό πού κάνουμε καί γιατί τό κάνουμε καί ἐάν πρέπει νά τό κάνουμε. Μπορεῖ τό πιό ἱερό καί ἅγιο, χωρίς τήν σωστή θεολογία, νά καταστῆ πρόξενος κακῶν καί ὑπηρεσία δαιμονίων.

Κάνω νηστεία. Ἄν δέν ἔχω τήν σωστή θεολογική βάση καί κατάρτιση, τήν σωστή θεολογία γιά τό τί εἶναι ἡ νηστεία, γιατί τήν κάνω, πῶς τήν κάνω κλπ., ὥστε μέσα ἀπό αὐτήν νά ἁγιάζομαι, μπορεῖ νά μοιάζω μέ τούς δαίμονες πού νηστεύουν ἤ κάποιους ὀπαδούς ἄλλων θρησκειῶν ἤ νά γίνομαι κομμάτι μιᾶς σωστῆς διατροφικῆς τάξης.

Καλό κι εὐλογημένο νά εἶναι κάποιος δραστήριος Κληρικός, Ἐφημέριος, ὅταν κινεῖται μέσα στά πλαίσια τῆς Θεολογίας, τῆς θεωρίας. Αὐτός βοηθᾶ ψυχές. Μέσα ἀπό αὐτόν ὁ Χριστός σώζει. Μέ τήν ἐργασία του ἡ Ἐκκλησία κερδίζει. Ὅταν, ὅμως, δέν ἔχη κατά νοῦ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία, τότε εὔκολα θά λοξοδρομήση. Θά δημιουργήση ὄχι πιστούς, ἀλλά ὀπαδούς. Θα κερδίζη ὁ ἴδιος καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία.

Μέ ὅλα αὐτά πού ἀνέφερα προηγουμένως ἤθελα νά ἐπισημάνω τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἀσκήσεως νά γνωρίσουμε τήν πίστη μας, τήν θεολογία μας. Συγχωρέστε με ἄν εἶναι λίγο τραβηγμένο αὐτό πού θά πῶ, ἀλλά θεωρῶ αὐτήν τήν ἄσκηση τῆς γνώσεως πιό σημαντική καί ἀπαραίτητη ἀπό τίς μετάνοιες κλπ., χωρίς βέβαια νά τίς παραθεωρῶ.

Εἶναι πολύ σημαντικό οἱ συναναστροφές μας νά εἶναι τέτοιες, ὥστε μέσα ἀπό αὐτές νά ὠφελούμαστε πνευματικά καί νά μαθαίνουμε. Ὅπως δέν διστάζουμε νά πλησιάζουμε ἰατρούς καί νά μαθαίνουμε γιά θέματα πού ἀφοροῦν τήν ὑγεία μας, ἤ δικηγόρους καί οἰκονομολόγους γιά νά μαθαίνουμε σχετικά μέ τίς δηλώσεις, τακτοποιήσεις καί καταγραφές ἀκινήτων κλπ., ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι ἀνάγκη νά πλησιάζουμε φωτισμένους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά μᾶς διδάσκουν τήν ἀλήθεια γιά τήν πίστη μας. Θά μᾶς διδάσκουν τήν Θεολογία μας. Αὐτοί θά μᾶς ἑρμηνεύουν σωστά τά ὅσα μελετοῦμε, θά ἀπαντοῦν σέ ἀπορίες καί θά μᾶς προφυλάσσουν ἀπό κινδύνους.

Εἶναι πολύ ἀπαραίτητο νά ἀσκούμαστε στίς πνευματικές συναναστροφές καί διδαχές. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καί νά μελετοῦμε σχετικά μέ τήν πίστη μας, νά μελετοῦμε καί νά ἐντρυφοῦμε στά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτή ἡ Ἁγιοπατερική μελέτη εἶναι θαυμάσια ἄσκηση καί ἄκρως σημαντική.

Ὁ εὐλογημένος καί ἁγιασμένος μακαριστός Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπαιδινός συμβούλευε μοναχούς καί λαϊκούς ὄχι μόνο νά μαθαίνουν πατερικά κείμενα, ἀλλά καί νά τά ἀποστηθίζουν, νά τά μαθαίνουν ἀπ’ ἔξω. Τά πατερικά κείμενα εἶναι ἕνα στέρεο θεμέλιο πάνω στό ὁποῖο μποροῦμε νά ἀκουμπᾶμε. Εἶναι φῶς πού φωτίζει τό πνευματικό σκοτάδι καί μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀλήθεια. Καί ἄλλοτε πάλι, ὁ ἴδιος Γέροντας ἔλεγε ὅτι τά Πατερικά κείμενα εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή ἑρμηνευμένη μέ λεπτομέρεια, ἀλλά καί ἀσφάλεια.

Χαρακτηριστικό εἶναι τό ὅραμα πού εἶδε ὁ μαθητής τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, Γέροντας Σωφρόνιος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Νεάμτς. Παρουσιάστηκε μπροστά του ὁ παγκάκιστος διάβολος καί τοῦ εἶπε ὅτι ὅσο ζοῦσε ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶχε μαζί του 60.000 στρατό (ἐννοοῦσε δαιμόνια) γιά νά πολεμήση τό Μοναστήρι καί δέν τά κατάφερνε, ἐνῶ τώρα ἔχει καταφέρει τούς Μοναχούς νά λοξοδρομήσουν ἀπό τήν πνευματική τους ζωή καί πορεία. Ὅμως, ἔχει κρατήσει 20.000 δαιμόνια ἐκεῖ. Τόν ρώτησε ὁ Γέροντας: «Ἀφοῦ ἔχεις νικήσει καί ξεφύγαμε ἀπό τήν πνευματική ζωή, γιατί ἔχεις τόσους πολλούς ἐδῶ;». Καί ἔκπληκτος ἔλαβε τήν ἀπάντηση: «Εἶναι αὐτά τά κουρελόχαρτα, τά βιβλία, πού ἔχετε στήν βιβλιοθήκη (ἐννοοῦσε τά βιβλία μέ τά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων). Ζοῦμε μέ τόν φόβο καί τόν τρόμο μήπως κάποιος τά πιάσει στά χέρια του καί ἀρχίσει νά τά διαβάζη. Μόλις ἀρχίσουν νά τά διαβάζουν μαθαίνουν τήν ἀλήθεια κι ἐμεῖς ἀναγκαζόμαστε νά φύγουμε. Αὐτά τά καπνισμένα χαρτιά, τά βιβλία, εἶναι γιά μᾶς πηγή ἐχθρότητας καί ταραχῆς. Γιά νά σᾶς νικήσουμε προσπαθοῦμε νά σᾶς ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν προσευχή καί τήν μελέτη».

Ἄς θυμίσω καί τόν πόνο τοῦ Φώτη Κόντογλου, ὁ ὁποῖος στενοχωριόταν πού οἱ σύγχρονοί του εἶχαν ξεχάσει τούς Πατέρες καί παρακαλοῦσε, μᾶλλον μᾶς παρακαλεῖ νά μάθουμε νά διαβάζουμε τήν Φιλοκαλία.

Καί θά κλείσω αὐτήν τήν ἑνότητα μέ τά λόγα τοῦ συγχρόνου Ἁγίου μας Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ ὁ ὁποῖος ἔλεγε ἁπλά καί ξεκάθαρα «νά μελετᾶς τούς Πατέρες, παιδί μου».

Ἄσκηση ἐμμονῆς στήν Ὀρθόδοξη πίστη

Ἡ ἄσκηση καί ὁ ἀγώνας στήν ἐμμονή καί σταθερότητα στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας μπορεῖ νά θεωρηθῆ ἀπό κάποιους σάν μιά μορφή φανατισμοῦ. Αὐτό, ὅμως, εἶναι λάθος, ἐφ’ ὅσον γνωρίζουμε τί πιστεύουμε.

Ἰδιαίτερα στήν δική μας, τήν Ὀρθόδοξη πίστη ὁ φανατισμός εἶναι ξένος, ἀντίθετος μέ τήν Εὐαγγελική διδασκαλία, ἀλλά καί τήν ζωή τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες μας ἦταν σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη τους. Φανατικοί, ὅμως, δέν ἦταν. Ἦταν ἕτοιμοι καί πρόθυμοι νά συζητήσουν γιά τήν πίστη τους, γιά τά ὀρθά δόγματα, νά ἀντικρούσουν αἱρετικές δοξασίες ἤ ἰδεολογίες ἄλλων θρησκειῶν. Ποτέ, ὅμως, δέν φερόντουσαν μέ φανατισμό. Ἀντέκρουαν, ἐπετίθεντο σέ ἰδεολογίες, δοξασίες, θρησκεῖες, ἀλλά πάντα μέ ἐπιχειρήματα. Κι ἀκριβῶς ἐπειδή εἶχαν ζῆλο, θεῖο ζῆλο, δέν ἐστράφησαν προσωπικά ἐναντίον προσώπων μέ σκοπό τήν ἐξουθένωσή τους ὡς ὀντότητες, ἀλλά πάντα ἐναντίον αὐτῶν πού πρέσβευαν. Αὐτή ἡ ἐμμονή δέν εἶναι μιά στεῖρα προσκόλληση στό παρελθόν, ἀπο τό ὁποῖο δέν μποροῦμε καί δέν τολμοῦμε νά ξεφύγουμε. Ὅπως ἀκριβῶς, δέν εἶναι στεῖρα προσκόλληση στό παρελθόν (κι ἑπομένως λάθος) ἡ ἐμμονή μας π.χ. στήν παλαιά θέση ὅτι ἡ γῆ εἶναι στρογγυλή καί κινεῖται!!!

Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἡ θεολογία δέν εἶναι μιά φιλοσοφική, κοινωνιολογική ἤ ἔστω θρησκευτική θεωρία. Εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ζωή. Εἶναι ἡ πίστη στόν ἀληθινό Θεό καί ὄχι σέ κάτι ψεύτικο.

Ὁποιαδήποτε ἀλλαγή στήν θεολογία μας ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τό νά λατρεύουμε κάτι ψεύτικο, ἕνα εἴδωλο, τό ὁποῖο ὀνομάζουμε Χριστό, ἀλλά σίγουρα δέν εἶναι ὁ Χριστός.

Ἐπιτρέψτε μου ἕνα μικρό παράδειγμα. Περιγράφω τήν πόλη μου. Τήν πόλη στήν ὁποία βρίσκομαι. Ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅτι ἀναφέρομαι στήν Ναύπακτο. Ὅμως, ἐάν πῶ ὅτι αὐτή ἡ πόλη βρίσκεται στήν Ἀνατολική Πελοπόνησο ἀποκλείεται νά ἀλλάξω τήν γεωγραφία ὅσο καί νά ἐπιμείνω καί νά θεωρήσω ὅτι εἶμαι στήν Ναύπακτο. Στό Ναύπλιο μπορεῖ νά εἶμαι. Στήν Ναύπακτο, ὅμως, ὄχι. Εἴδατε; Μιά λεπτομέρεια ἄλλαξα. Τήν τοποθεσία. Κάτι πού στόν παγκόσμιο χάρτη μπορεῖ νά τό δοῦμε ὡς ἀσήμαντο. Αὐτή, λοιπόν ἡ μία καί μοναδική ἀλλαγή, ἄλλαξε μιά ὁλόκληρη πόλη, γεωγραφικό διαμέρισμα.

Ἔτσι καί μέ τήν πίστη. Ὁ Χριστός εἶναι συγκεκριμένος. Καλούμαστε νά πιστεύουμε στόν συγκεκριμένο Θεάνθρωπο. Στόν συγκεκριμένο Τριαδικό Θεό. Ἐάν ἀλλάξω κάτι εἴτε ἐπειδή τό θεωρῶ ἀσήμαντη λεπτομέρεια, εἴτε ἐπειδή δέν μέ βολεύει, εἴτε ἐπειδή εἶναι πιό κοντά στήν σύγχρονη ἐποχή, τότε πιστεύω σέ κάτι ἄλλο. Εἶμαι εἰδωλολάτρης. Ἄν θέλετε ἕνας «χριστιανός» εἰδωλολάτρης.

Δέν ἔδωσαν ἀγώνα οἱ Πατέρες γιά την ὀρθή πίστη χωρίς λόγο. Δέν ὑπέστησαν ἐξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια καί θανατώσεις γιά κάτι πού δέν ἔχει ἀξία.

Κάποιοι θεωροῦν ὅτι ἐμεῖς οἱ συνειδητοποιημένοι Ὀρθόδοξοι, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζουμε μιά ἀντίρρηση καί ἐκδηλωνόμαστε ἀρνητικά πρός τούς ἀλλόθρησκους, ἀλλά καί τίς ἄλλες θρησκεῖες.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ψέμα καί πιό ἄδικη συκοφαντία ἀπό αὐτό. Ἡ Ἐκκλησία μέ τούς Κληρικούς καί τούς Λαϊκούς εἶναι πού προσφέρουν προστασία, φροντίδα καί ἀνακούφιση καί στούς συνανθρώπους μας ἄλλων θρησκειῶν.

Οἱ Χριστιανοί, πού συνειδητά πέφτουν στήν θάλασσα γιά νά ἀνασύρουν τόν Τίμιο Σταυρό, πέφτουν πάλι στήν θάλασσα γιά νά ἀνασύρουν καί νά σώσουν τούς πρόσφυγες. Ἡ γυναίκα (κάθε ἡλικίας) πού θά ζυμώση τό πρόσφορο γιά τήν θεία Λειτουργία, θά κόψη ἀπό τό δικό της ψωμί γιά νά δώση στόν ξένο. Οἱ Σύνδεσμοι Ἀγάπης θά δώσουν τά ἀπαραίτητα χωρίς νά ζητήσουν πιστοποιητικό θρησκευτικῶν φρονημάτων. Καί ἄλλα πολλά θά μποροῦσα νά ἀναφέρω, ἀλλά δεν εἶναι αὐτό τό θέμα μου.

Θά ρωτήσω, ὅμως, γιατί φέρονται ἔτσι; Κι ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ἐπειδή αὐτό συμβουλεύει ἡ πίστη μας. Ἐπειδή αὐτό θέλει ὁ Χριστός. Ὅμως, «ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων κι ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν». Ὄμορφα λόγια!!!! Δέν εἶναι δικά μου. Εἶναι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ἑνός συγχρόνου Σέρβου Ὁμολογητοῦ Ἁγίου, τοῦ ὁποίου τό ἱερό Λείψανο ὑπάρχει ἄφθαρτο δίπλα στόν Ἅγιο Ἰουστίνο τόν Πόποβιτς στήν Μονή Τσέλιε.

Ἡ φράση αὐτή περιέχεται σέ μιά ἐπιστολή πού ἔστειλε σέ κάποιον, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔγραψε ὅτι εἶδε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς μέσα στό Ναό κάτι ἀσυνήθιστο.

Θά σᾶς διαβάσω ἕνα κομμάτι τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Ἁγίου:

«Εἴδατε τόν Χριστό νά βγαίνη ἀπό τό Ἱερό καί νά στέκεται στήν Ὡραία Πύλη. Μετά νά βγαίνη κάποιος ραβίνος καί νά στέκεται στά ἀριστερά Του. Καί μετά νά βγαίνη κάποιος χότζας μέ σαρίκι καί νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Χριστοῦ! Καί μετά εἴδατε τόν Χριστό νά τούς κρατάη καί τούς δύο ἀπό τό χέρι! Καί αὐτό τό ἐξηγήσατε, ὅτι ὁ Χριστός θέλει νά ἑνωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες! Καί νά γίνουν μία θρησκεία! Ρίξτε μιά ματιά στήν ἐποχή μας καί θά τό καταλάβετε!

Πολλοί ἄσχετοι, λένε πώς τάχα θέλουν τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν. Καί σεῖς παρασυρθήκατε ἀπό αὐτήν τήν ἐπιθυμία.Ὅλοι θέλουμε νά δώση ὁ Θεός ἑνότητα πίστεως στόν κόσμο. Μά ἐσεῖς τά μπερδεύετε τά πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων κι ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν.

Σάν Χριστιανός πρέπει νά ἐλεεῖτε ὅλο τόν κόσμο, ὅλους τούς ἀνθρώπους! Ἀκόμη καί τήν ζωή σας νά δώσετε γι’ αὐτούς. Ἀλλά τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχετε τό δικαίωμα νά τίς θίξετε, γιατί δέν εἶναι δικές σας.Ξεχάσατε ὅτι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δεν εἶναι ἰδιοκτησία μας, νά τήν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε κι ἔτσι ἦλθε αὐτή ἡ σύγχυση στήν ψυχή σας.Αὐτά τά λόγια εἶναι ἡ καλύτερη ἀπάντηση σέ ὅσους ὁραματίζονται μιά τέτοια νέα θρησκεία τήν ὁποία μάλιστα θέλουν νά τήν φυτεύσουν στίς καρδιές τῶν μαθητῶν μέσα ἀπό τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.Ἄς εἶναι καθημερινός ἀγώνας καί συνεχής ἄσκηση αὐτό κατά τήν διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς καί τοῦ Πάσχα. Τό καλοκαίρι καί τό χειμώνα. Ἄς εἶναι ἄσκηση παντός καιροῦ, τόπου καί χρόνου.

Ὅλοι μας μαζί μέ τόν Ἰωσήφ τόν Βρυέννιο ἄς λέμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».

Γιατί; Ἐπειδή «αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν οἰκουμένην ἐστήριξεν».

Ἀμήν.

  • Προβολές: 2394