Skip to main content

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τό φαινόμενο Ἀνδρουλάκη

Ἡ κυκλοφορία τοῦ βιβλίου τοῦ Μίμη Ἀνδρουλάκη καί ὁ θόρυβος πού ἔγινε γύρω ἀπό αὐτό φέρουν στήν ἐπιφάνεια τό λεγόμενο “φαινόμενο Ἀνδρουλάκη”, πού δέν ἀναφέρεται μόνο στόν πολιτικόν αὐτόν ἄνδρα, ἀλλά σέ ἕνα γενικότερο πρόβλημα, πού ἀπασχολεῖ καί ταλανίζει τήν Πατρίδα μας, ὅπως παρατηρεῖται καί σέ πολλούς ἄλλους συγγραφεῖς. Πρόκειται γιά τό κακό πού ἔγινε μέ τήν εἴσδυση στήν χώρα μᾶς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ μέσα ἀπό τήν μαρξιστική ἰδεολογία, ἡ ὁποία εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ὄχι μόνον νά “πολεμηθή” ὁ Θεός, ἀλλά νά τραυματισθῆ βαθειά καί ὁ ἄνθρωπος καί ταυτόχρονα νά ἀγνοηθῆ ἡ μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά μας.

Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀναλύση κανείς τό φαινόμενο στό μικρό αὐτό σχόλιο, ἀλλά θά τονισθοῦν μερικές ἐνδιαφέρουσες πλευρές καί μάλιστα κατά τρόπο τηλεγραφικό.

Κατ’ ἀρχάς, ἡ θεομαχία δείχνει ἕναν ἄνθρωπο πού ἔχει βαθύτατο ἐσωτερικό πρόβλημα μέ τόν Θεό, τόν Ὁποῖον δέν ἀρνεῖται, ἀλλά κατά παράδοξο καί ἀντιφατικό τρόπο Τόν πολεμᾶ. Καί βέβαια δέν πολεμᾶ κανείς κάτι πού πιστεύει ὅτι δέν ὑπάρχει. Πρόκειται γιά μιά θεολογική καί ψυχολογική ἀνασφάλεια, πού φανερώνει ἔντονη ἐσωτερική ταραχή.

Ἔπειτα, εἶναι συνηθισμένο τό φαινόμενο σέ μερικούς συγγραφεῖς νά ἐκφράζουν ἔντονα τόν ἐρωτισμό τούς μέσα στά κείμενα καί τίς περιγραφές πού κάνουν. Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού δείχνει μιά τραυματισμένη ἐσωτερική ζωή καί φανερώνει ἤ μιά στερημένη προσωπικότητα ἤ ὅτι ἀναζητοῦν τήν ἐπιβίωση τῆς ὕπαρξής τους, ἡ ὁποία χάνεται. Ὅταν δέ αὐτός ὁ ἐρωτισμός ἀποδίδεται καί στόν Θεό τότε μεγαλώνει τό πρόβλημα. Πράγματι, ὅταν κανείς ἀποδίδει σεξουαλική συμπεριφορά καί στόν Θεό καί μάλιστα στόν Χριστό, πού εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, τότε αὐτό δείχνει τήν προσπάθειά του νά καλύψη τίς δικές του ἐνοχές, μέ τήν φτηνή δικαιολογία ὅτι ἀπό αὐτήν τήν σεξουαλική ζωή δέν ἑξαιρεῖται καί ὁ Θεός. Πρόκειται γιά μιά δικαιολογία πού χρησιμοποιοῦν ὅλες οἱ τραυματισμένες προσωπικότητες.

Ἐπίσης, ἡ ἀπόδοση τέτοιων σεξουαλικῶν καταστάσεων στόν Θεό στήν πραγματικότητα εἶναι μιά πρόκληση πρός τήν παράδοση τοῦ λαοῦ. Ὅταν ὁ λαός σέβεται τήν παράδοση πού διαμόρφωσαν οἱ Ἅγιοι, παλαιοί καί νέοι, καί ἔρχεται κάποιος ἄλλος νά τήν προκαλέση, τότε αὐτό φανερώνει καί τό ὅτι εἶναι ξεκομμένος ἀπό τόν λαό. Καί πολλές φορές σκέπτομαι: πῶς εἶναι δυνατόν νά ζητᾶ κανείς τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ ὅταν δέν σέβεται τήν “καρδιά” του; Ὁ λαός ἐκκλησιάζεται, πιστεύει, μέ τόν τρόπο του, σέβεται τό ἱερό καί τόν Θεό, ἐνῶ ἐκεῖνοι πού διαφεντεύουν τίς τύχες τοῦ ὄχι μόνον τόν περιφρονοῦν, ἀλλά καί τόν προκαλοῦν.

Ἀκόμη, μπορεῖ κανείς νά παρατηρήση τήν προσπάθεια μερικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιοῦν τά πάντα, ἀκόμη καί αὐτήν τήν πρόκληση τοῦ λαοῦ, γιά νά διαφημίσουν τό ἔργο τους καί τό πρόσωπό τους, τίς περισσότερες φορές χάριν ἑνός εὔκολου πλουτισμοῦ.

Τελικά πρέπει νά προσέχουμε ὥστε, ὅταν γράφουμε, νά σεβόμαστε ὄχι μόνον τά θεία, ἀλλά καί τά ἀνθρώπινα, ἀκόμη καί αὐτή τήν ἴδια τήν παράδοση, πρό πάντων δέ τόν ἑαυτό μας. Διαφορετικά θά εἴμαστε ξένο σῶμα στόν χῶρο πού ζοῦμε καί μικροί ἄνθρωποι.

Ν.Ι.

  • Προβολές: 2709