Skip to main content

Κύριο ἄρθρο: Στὴν Βασιλεύουσα

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τόν προηγούμενο µήνα (Ὀκτώβριο) ἐπισκέφθηκα γιὰ πολλούς λόγους τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενεικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Βασιλεύουσα. Καὶ ἄλλη φορά εἶχα τήν εὐλογία νά κάνω προσκυνηµατική ἐπίσκεψη στήν Κωνσταντινούπολη καί νά γνωρίσω προσωπικά τόν ἀείμνηστο Πατριάρχη Δημήτριο, ἀλλά ἡ πρόσφατη ἐπίσκεψή µου ἦταν ἡ πρώτη πού ἔκανα ὡς Ἀρχιερεύς. 

Δέν κάνω λόγο ἁπλῶς γιά ἐπίσκεψη, ἀλλά γιά προσκυνηµατική ἐπίσκεψη, γιατί ἔτσι νοιώθω κάθε ταξίδι στήν Κωνσταντινούπολη, τήν Νέα Ρώμη καί τήν ἐπικοινωνία µέ τό Κέντρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι εὐκαιρία νά ἀναζωπυρώση κανείς πολλές μνῆμες, γιά νά βιώση µιά συμπεπυκνωμένη ἱστορική γνώση καί πείρα. Δέν ἐννοῶ µόνον τήν ἐπίσκεψη στά μνημεῖα, τά ὁποῖα εἶναι ἀξιόλογα, ἀλλά τήν ἐπικοινωνία µέ τούς ἀνθρώπους αὐτούς πού κρατοῦν ἀναμμένη τήν δάδα τῆς παραδόσεως, πού εἶναι διάδοχοι καί ἐκφραστές τῆς ἔνδοξης καί πονεµένης Ρωμηοσύνης. 

Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ἄρχοντας καί ἁπλός ἄνθρωπος. Συνδυάζει αὐτές τίς δυό ἀντίθετες φαινομενικά καταστάσεις σέ µιά ἁρμονία. Τά δυό αὐτά χαρίσματα, ταιριασµένα ἁπόλυτα, τόν καθιστοῦν φύσει καί θέσει ἡγέτη. Διαπίστωσα ὅτι εἶναι ἀφάνταστα καί ἀπίστευτα ἐργατικός. Σέ αὐτόν ἰσχύει ὁ λόγος πού ἔλεγαν γιά τόν Ἀγαμέμνονα «οὐ χρή παννύχιον εὖδειν βουληφόρον ἄνδρα ᾧ λαοί ἐπιτρετράφαται καί τόσσα µέμηλεν». Πράγματι, λίγες ὧρες τήν νύκτα εἶναι σβηστό τό φῶς τοῦ γραφείου του. Αὐτό δέν γίνεται ἁπλῶς λόγῳ σωµατικῆς ἀντοχῆς, ἀλλά εὐαισθησίας καὶ γνώσεως τῶν προβληµάτων. 

Γνωρίζει ὅλα τά προβλήµατα µέ λεπτομέρειες. Βλέπει κανείς καθαρά ὅτι εἶναι ἀκοίμητος ὀφθαλμός, πού ἐνδιαφέρεται προσωπικά γιά ὅλα τά θέµατα. Διαθέτει μνήμη ἀπέραντη. Τό διεπίστωσα προσωπικά. Ἐνδιαφέρεται γιά τόν καθένα ἰδιαίτερα καί ἡ πρόσβαση πρός αὐτόν δέν εἶναι δύσκολη, ἀρκεῖ νά τό ἐπιτρέπουν τά προγράμματα. Συζήτησα µαζί του πολλά ζητήματα καί παρέµεινα ἔκπληκτος ἀπό τίς ἔτοιμες ἀπαντήσεις πού ἔδιδε, δεῖγμα ὅτι µελέτησε ἐπισταμένως κάθε πρόβληµα καὶ κατέληξε σὲ συμπεράσματα. Κατά τήν συζήτηση εἶναι ἐλεύθερος καί ἄνετος καί δέν διστάζει νά ἀναφερθῆ σέ ὅποιο θέµα ἔλθει στήν ἐπιφάνεια. 

Εἶχα τήν εὐκαιρία νά βρεθῶ στό Πατριαρχεῖο τήν ἡμέρα πού συνεδρίαζε ἡ Σύνοδος καί μάλιστα νά δῶ ἐκλογή Μητροπολίτου. Αὐτό μοῦ ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά µιλήσω µέ πολλούς Μητροπολίτας, ἀλλά καί µέ τό προσωπικό τῶν Πατριαρχικῶν Γραφείων, καθώς ἐπίσης νά δῶ πῶς γίνεται ἡ ἐκλογή Μητροπολιτῶν µέσα στόν Πατριαρχικό Ναό, κατά τήν διάρκεια εἰδικῆς ἀκολουθίας. 

Ὅταν συζητᾶ κανείς µέ Πατριαρχικούς καί ὅταν ἔχη τήν δυνατότητα νά εἰσέλθη µέσα στό κλίµα καί τήν ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ ἐκεῖ, διαπιστώνει ὅτι διαθέτουν γνώση ὅλων τῶν προβληµάτων πού ἀπασχολοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί γενικά τήν οἰκουμένη, διαθέτουν µιά ἀρχοντιά καί εὐγένεια καί προπαντός ἔχουν ἕνα ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Κινοῦνται µέ πολλή διάκριση, σέβονται τά θέσµια. Θά μποροῦσα νά παρουσιάσω πολλά παραδείγματα, ἀλλά δέν εἶναι ἐδῶ κατάλληλος ὁ χῶρος. 

Τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι Οἰκουμενικό καί ὁ Πατριάρχης, εἶναι πρῶτος τῇ τάξει καί Οἰκουμενικός, ἀκριβῶς γιατί εἶναι Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης. Δέν εἶναι θέµα, δηλαδή, ἀριθμοῦ Χριστιανῶν ἤ καί ἀντιπροσωπευτικότητος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν, ἀλλά συγκεκριµένης θέσεως, ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης. Αὐτό προσδίδει τήν Οἰκουμενικότητα καί τό προβάδισµα. Εἶναι Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Ρωμαίων, µέ τήν πατερική σημασία τῆς λέξεως καί µέσα στήν προοπτική τῆς οἰκουμενικότητος τοῦ ἑλληνισμοῦ καί ὄχι µέσα στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ ἑλλαδισμοῦ καί τῆς νοοτροπίας του. 

Δυστυχῶς, δέν μπορεῖ κανείς νά γράψη περισσότερα σ᾿ αὐτήν τήν µικρή καί περιορισμένη στήλη. Ἐκεῖνο πού πρέπει νά πῶ εἶναι ὅτι ἔχουμε καθῆκον ἐμεῖς οἱ Ρωμηοί, στό φρόνημα καὶ τήν ζωή, νά ἐπισκεπτόμαστε τήν Κωνσταντινούπολη καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὄχι γιά ἄλλους λόγους, ἀλλά γιά νά ἀποκτοῦμε συνείδηση τῆς οἰκουμενικότητός µας καί νά ξεφεύγουμε ἀπό τά σκληρά καί ἀσφυκτικά πλαίσια ἑνός περίεργου ἐθνικισμοῦ. Γιατί, δέν μπορεῖ ποτέ ἡ ἐπαρχία νά ἀνάγεται σέ ἔθνος. 

Ἐξεδήλωσα τήν ἐπιθυμία µου, ὅταν µιά ἄλλη φορά πάω στήν Κωνσταντινούπολη καί µάλιστα, ὅπως μοῦ ἀρέσει νά τήν λέγω Νέα Ρώμη, νά ἐπισκεφθῶ ὄχι τόσο τήν Ἁγία Σοφία, ἀλλά τήν ἀτμόσφαιρα πού ἐνσαρκώνει ἡ Ἁγία Σοφία, δηλαδή τά ἐρειπωμένα Μοναστήρια, µέσα στά ὁποῖα βιώθηκε µιά ὁλόκληρη παράδοση, τήν Μονή τοῦ Στουδίου µέ τήν ὀρθόδοξη ζωή, τήν Μονή τοῦ Παντοκράτορος μέ τό περίφημο Νοσοκομεῖο, πού ὑμνήθηκε γιά πολλούς αἰῶνες, τά µικρά µέρη πού ἔζησαν ἀσκητές κ.λ.π., γιατί θέλω νά ἀκούσω καί νά αἰσθανθῶ τά βήµατα τῶν ἁγίων, τό λιβάνι καί τό κερί, τόν συνδυασμό τῶν λαμπρῶν αὐτοκρατορικῶν ἐνδυμάτων μέ τό ταπεινό ράσο τοῦ μοναχοῦ, τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου µέ τό κελλί τοῦ μοναχοῦ, τῆς Ἁγίας Σοφίας µέ τά ἡσυχαστήρια, τῆς πολιτικῆς µέ τήν Θεία Λειτουργία καί τήν ἀγρυπνία, τῆς ἐξάσκησης τοῦ ἐπαγγέλματος µέ τά δάκρυα τῆς προσευχῆς, τῆς ἁποτυχίας στήν ζωή (ἁμαρτία) µέ τήν μετάνοια καί τήν ταπείνωση κ.λ.π. 

Γιατί, πράγματι αὐτό εἶναι ἡ ἔνδοξη καί πονεµένη Ρωμηοσύνη. 

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

  • Προβολές: 1256