Γεγονός καὶ Σχόλιο: Απόψεις για την Θρησκεία

Παλαιότερα, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Φόϊερμπαχ και αργότερα ο Μάρξ έλεγαν ότι “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού” από την άποψη ότι η Θρησκεία αποχαυνώνει τον άνθρωπο, τον αποκοιμίζει και δεν τον αφήνει να αντιμετωπίζη διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Αυτό το παρατηρούσαν στην Άπω Ανατολή, στην οποία έβλεπαν τους ανθρώπους να μένουν στην μιζέριά τους και την κακοδαιμονία τους και άφηναν τους επιτήδειους να τους εκμεταλλεύονται και εκείνοι ασχολούνταν με την λατρεία των θεών τους.

Αυτό έχει μερικά στοιχεία αλήθειας, αλλ’ όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά του θέματος, αυτήν που τόνιζε ο αείμνηστος πνευματώδης συνομιλητής Νικόλαος Γαβριήλ Πεντζίκης. Έλεγε ότι κι’ αν ακόμη θεωρήσουμε ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού και αυτό με ωφελεί, γιατί καθώς είμαι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος που πέρασα τόσα βάσανα στην ζωή μου χρειάζομαι και λίγο όπιο (μια δηλαδή ελπίδα) για να ξεκουρασθώ.

Πριν λίγο καιρό άκουσα σε μια συνέντευξη έναν σύγχρονο ηθοποιό να αντιστρέφη αυτό το χωρίο και να λέγη ότι σήμερα δεν ισχύει η φράση “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού”, αλλά η φράση “το όπιον είναι η θρησκεία του λαού”. Σήμερα τα ναρκωτικά, που ναρκώνουν κάθε δραστηριότητα για την ζωή ή οι εξαρτησιογόνες ουσίες που δεσμεύουν τον άνθρωπο έγιναν δυστυχώς η αναζήτηση και η ελπίδα πολλών νέων. Και δυστυχώς με αυτό το φαινόμενο δεν ασχολούνται πολλοί άνθρωποι. Δηλαδή, γίνονται συζητήσεις και αποκαλύψεις για τις αποφυλακίσεις των εμπόρων των ναρκωτικών, δεν γίνεται όμως καμμιά συζήτηση για τα αίτια που ωθούν τους νέους στα ναρκωτικά. Και αυτό γίνεται γιατί δεν θέλουμε να τα βάλουμε με το σύστημα.

Τώρα, όμως, οι άνθρωποι επανέρχονται στην ανάγκη της Θρησκείας από κάποια άλλη πλευρά. Πρόσφατα ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε: “Η Εκκλησία που νόμιζε ότι πρέπει να αναμετρηθεί με τον κομμουνισμό ή τον υλισμό, πρέπει τώρα να χτυπηθεί με την αύξηση της ανάγκης για μυστήριο, συνωμοσία και υπερφυσικό στοιχείο” (Τα Νέα 21-3-2005). Οι άνθρωποι αναζητούν λύση στα μυστήρια που βλέπουν γύρω τους.

Οι άνθρωποι έχουν πάντοτε την ανάγκη του Θεού, γιατί είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Αυτού. Γι’ αυτό πρέπει να γνωρίσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία που συνδυάζει στενά την κοινωνία με το μυστήριο, την πράξη με την θεωρία, την φιλοθεΐα με την φιλανθρωπία. Έτσι αποφεύγονται τα ναρκωτικά και τα ψυχοναρκωτικά, ακόμη και ο αποκρυφισμός ή ο αγνωστικισμός. Γιατί ισχύει αυτό που είπε ο Ουμπέρτο Έκο: “Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια στον Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα, σημαίνει ότι πιστεύουν σε όλα”.

Στην εποχή μας πρέπει να προσφέρουμε τον Χριστιανισμό ως Εκκλησία, ως κοινωνία Θεού και ανθρώπων, ως μια οικογενειακή ζωή και ως πνευματικό Νοσοκομείο που συνδυάζει την κοινωνία με το μυστήριο, την πράξη με την θεωρία, την φιλοθεΐα με την φιλανθρωπία.

Ν.Ι.