Γράφτηκε στις .

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἁγία Μάρτυς Χαριτίνη, 5 Ὀκτωβρίου

Ἁγία Μάρτυς Χαριτίνη, 5 Οκτωβρίου

Ἡ ἁγία Χαριτίνη ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα μ. Χ. Ἦταν δούλη κάποιου πλουσίου ποὺ ὀνομαζόταν Κλαύδιος καὶ ὁ ὁποῖος τὴν ἐκτιμοῦσε καὶ τὴν σεβόταν γιὰ τὸν χαρακτῆρα της καὶ τὰ χαρίσματά της. Πραγματικά, ὁ τρόπος ζωῆς της τὴν ἔκανε ἀξιαγάπητη, ἐπειδὴ ἦταν ἐργατική, φιλότιμη καὶ συμπεριφερόταν μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν κύριό της, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς συνδούλους της. Δὲν ἄργησε νὰ ἀποκαλυφθῇ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν Χριστιανή, ἐπειδὴ αὐτὸ γινόταν φανερὸ καὶ ἀπὸ τὴν συμπεριφορά της. Ὁ ὅλος τρόπος ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς της διέφερε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες δούλους, οἱ ὁποῖοι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εἶχαν ἀντιπάθεια καὶ μῖσος στοὺς κυρίους τους καὶ τσακώνονταν συνεχῶς μεταξύ τους. Ὅταν συνελήφθη ἡ ἁγία Χαριτίνη, ὁ Κλαύδιος ἐνδύθηκε τρίχινο φόρεμα σὲ ἔνδειξη πένθους καὶ ἔκλαιε ἀπαρηγόρητα. Ἡ ἁγία τὸν παρηγοροῦσε καὶ ἐκεῖνος τὴν παρακαλοῦσε νὰ προσεύχεται καὶ νὰ πρεσβεύη γι' αὐτὸν ὅταν καταταγῆ στὴν χορεία τῶν ἁγίων Μαρτύρων.

Ὁ βασιλιᾶς Δομέτιος, ἐπειδὴ ἀπέτυχε στὴν προσπάθειά του νὰ τὴν πείση νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάση στὰ εἴδωλα, διέταξε καὶ τῆς ξύρισαν τὸ κεφάλι. Τὰ μαλλιά της ὅμως ξαναφύτρωσαν καὶ τότε ὀργισμένος διέταξε νὰ τῆς βάλουν τὸ κεφάλι σὲ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ νὰ χύνουν ἀπὸ πάνω ξύδι. Κατόπιν ἔκαψαν τὰ πλευρά της μὲ ἀναμμένες λαμπάδες, ἀλλὰ παρέμεινε καὶ πάλιν ἀβλαβής. Στὴν συνέχεια, ἔδεσαν πέτρα στὸν λαιμό της καὶ τὴν ἔριξαν στὴν θάλασσα. Ὅταν ὅμως εἶδε ὁ τύραννος ὅτι δὲν πνίγηκε ὅπως ἀναμενόταν, κατέστρωσε ἕνα σατανικὸ σχέδιο. Ἀπεφάσισε νὰ τὴν κλείση σὲ πορνεῖο, γιὰ νὰ διαφθαρῇ, νὰ διασυρθῇ καὶ νὰ ἐξευτελισθῆ. Ἡ ἁγία προσευχήθηκε θερμὰ παρακαλῶντας τὸν Κύριο νὰ μὴ ἐπιτρέψη νὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἀνοσιούργημα καὶ τότε ὁ Χριστὸς παρέλαβε ἀμέσως τὴν ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ψυχή της.

Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῆς ἁγίας Χαριτίνης μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Ὁ τρόπος ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς τῆς Ἁγίας ἐπηρέασε θετικὰ τὸν κύριό της σὲ τέτοιο σημεῖο, οὕτως ὥστε νὰ τοῦ προκαλέση πόνο καὶ θλίψη ἡ σύλληψη μιᾶς δούλης του. Καὶ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι αὐτὸ συνέβη σὲ μιὰ περίοδο ποὺ τὸ δουλεμπόριο ἀνθοῦσε καὶ οἱ δοῦλοι ἐθεωροῦντο πράγματα, τὰ ὁποῖα μποροῦσε ὁ κύριός τους ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ νὰ τὰ χρησιμοποιήση ὅπως θέλει. Μποροῦσε ἀκόμη καὶ νὰ θανατώση τοὺς δούλους του χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ δώση λόγον σὲ κανένα. Ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς συνδούλους τῆς ὑπῆρξε παράδειγμα πρὸς μίμηση καὶ εἶναι πολὺ φυσικὸ οἱ καλοπροαίρετοι νὰ ἐπηρεάσθηκαν θετικὰ καὶ νὰ ἄλλαξαν πρὸς τὸ καλύτερο.

Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας ὀνομάζει ἀνθρωποιοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ ἡμερέψουν τοὺς ἀπαίδευτους, οὕτως ὥστε νὰ ἀγαπήσουν τοὺς παιδευτικοὺς λόγους, ἀλλὰ καὶ ὅσους εἶναι σὲ θέση νὰ θεραπεύσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν τοὺς ἀκόλαστους καὶ νὰ τοὺς κάνουν νὰ ἀγαπήσουν τὴν ἀρετή. Καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ ἀνθρωποποιούς, ἐπειδή, ὅπως τονίζει, ἀναπλάττουν τοὺς ἀνθρώπους. «Ἀνθρωποποιὸς ὀφείλειν λέγεσθαι, ὁ τοὺς ἀπαιδεύτους ἡμερῶσαι δυνάμενος, ἵνα λόγων καὶ παιδεύσεως ἐρασθῶσι. Τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ οἱ τοὺς ἀκολάστους τὸν βίον, ἐπὶ τὴν ἐνάρετον καὶ Θεῷ ἀρέσκουσαν πολιτείαν μεταρρυθμίζοντες, ἀνθρωποποιοὶ ὀφείλουσι λέγεσθαι, ὡς τοὺς ἀνθρώπους ἀναπλάττοντες. Πραότης γὰρ καὶ ἐγκράτεια, εὐδαιμονία ἐστὶ καὶ ἐλπὶς ἀγαθὴ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων» (Φιλοκαλία, ἐκδ. «Ἀστήρ», τόμ. Α', σέλ. 6). Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια καὶ ἡ ἁγία μάρτυς Χαριτίνη μπορεῖ νὰ ὀνομασθῇ ἀνθρωποποιός, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ ὡς θεραπευμένοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ πάθη, ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ θεραπεύουν καὶ νὰ ἀναγεννοῦν πνευματικὰ τοὺς καλοπροαιρέτους καὶ ἀγωνιζομένους πιστούς.

Δεύτερον. Ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τὶς δοκιμασίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς γιὰ τὸν καταρτισμὸ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ δὲν ἀφήνει νὰ δοκιμασθῇ κανεὶς περισσότερο ἀπὸ ὅσο μπορεῖ νὰ ἀντέξη. Ἐπίσης, δὲν ἐπιτρέπη στὸν διάβολο νὰ πειράζη τὸν ἄνθωπο ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ τοῦ θέτει ὅρους, προϋποθέσεις καὶ περιορισμούς.

Ὅταν ὁ διάβολος ζήτησε τὴν ἄδεια νὰ πειράξη τὸν Ἰώβ, ὁ Θεός του τὸ ἐπέτρεψε, γιὰ νὰ φανερωθῇ ἡ βαθειὰ πίστη τοῦ Ἰὼβ καὶ νὰ καταστῆ ὑπόδειγμα ὑπομονῆς καὶ καρτερίας, ἀλλὰ ὑπὸ προϋποθέσεις. Τοῦ τόνισε ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ «τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον». Καὶ στὴν περίπτωση τῆς ἁγίας μάρτυρος Χαριτίνης ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ πειρασθὴ καὶ νὰ βασανισθῇ, γιὰ νὰ λάμψη «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ» καὶ νὰ καταστῆ πρότυπο πίστεως, ὑπομονῆς καὶ σωφροσύνης, ἀλλὰ μέχρις ἑνὸς σημείου. Ὅταν θέλησε ὁ διάβολος νὰ βλάψη τὴν ψυχή της, τότε ἐπενέβη καὶ τὴν πῆρε ἀμέσως στὰ οὐράνια σκηνώματα, γιὰ νὰ μὴ διαφθαρῇ, ἀλλὰ νὰ διαφυλαχθῇ ἡ ἁγνότητα καὶ ἡ παρθενία της. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ φανερώνει σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ κατευθύνει τὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ φροντίζει ἐπιμελῶς γιὰ τὴν σωτηρία του χωρίς, ἀσφαλῶς, νὰ παραβιάζη τὴν ἐλευθερία του, τὴν ὁποία σέβεται ὅσο κανεὶς ἄλλος.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ στὴν ἐποχή μας κάποιοι, ποὺ ἐπιθυμοῦν ἀλλαζονικὰ νὰ γίνουν θεοὶ καὶ ἀνθρωποποιοὶ χωρίς την Χάρη καὶ τὴν δύναμη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργοῦνται ἀρκετὰ προβλήματα στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ πολλὲς κοινωνικὲς ἀνωμαλίες. Βέβαια, σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ φθάση στὴν θέωση, ἀλλὰ αὐτὸ γίνεται μὲ τὴν ὀργανικὴ ἔνταξή του στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν βίωση ἑνὸς συγκεκριμένου τρόπου ζωῆς καὶ φυσικὰ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ τὴν θέωση καὶ τὴν σωτηρία καὶ ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ.

Μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ἁγίας μάρτυρος Χαριτίνης, εἴθε νὰ βιώσουμε καὶ μεὶς τὴν αὐθεντικὴ κατὰ Χριστὸν ζωή, ὅπως τὴν ἐκφράζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε ἀληθινοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀνθρωποποιοί.–

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ