«Υποβοηθουμένη αναπαραγωγή – Νέος Νόμος»

Το παρακάτω σύντομο και περιληπτικό κείμενο του Σεβασμιωτάτου συνοψίζει κατά κάποιον τρόπο τις βασικές θέσεις που εξέφρασε ενώπιον της Ιεραρχίας για το θέμα της ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή.

1. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο ο οποίος είναι το τελειότερο δημιούργημά Του και ενώνει με την ύπαρξή του τον αισθητό και νοητό κόσμο. Ο βαθύς σκοπός του ανθρώπου είναι να οδηγηθή από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, να φθάση δηλαδή στην θέωση και τον αγιασμό. Με τον απώτερο αυτόν σκοπό ο άνθρωπος εργάζεται, αναπτύσσει οικογένεια, καλλιεργεί τις τέχνες και την επιστήμη, διοργανώνει τις κοινωνίες.
2. Η σύλληψη ενός ανθρώπου δεν είναι έργο της φύσεως, αλλά της δημιουργικής ενεργείας του Θεού, γι’ αυτό κάθε φορά που συλλαμβάνεται ένας άνθρωπος εκπληρώνεται η εντολή του Θεού που δόθηκε στο πρώτο ανδρόγυνο, τον Αδάμ και την Εύα: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γήν». Αυτή η σύλληψη γίνεται με την ενέργεια του Θεού μέσα από τις φυσικές δυνάμεις που υπάρχουν στο ανδρόγυνο και τις οποίες έδωσε ο Θεός. Το ανδρόγυνο αισθάνεται ότι το παιδί είναι δώρο του Θεού σε αυτό και αισθάνεται ιδιαίτερη ευθύνη, παράλληλα δέ, επειδή ο σκοπός του ανδρογύνου είναι υψηλότερος, γι’ αυτό δεν αισθάνεται ότι η φυσική ατεκνία είναι αναπηρία που του στερεί νόημα και σκοπό από την ζωή του.
3. Η επιθυμία του ανδρογύνου να αποκτήση παιδιά, όταν υπάρχει πρόβλημα στην φυσική σύλληψη, είναι αποδεκτή από την Εκκλησία, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια που εντοπίσαμε προηγουμένως, ότι δηλαδή δεν πρέπει να αισθάνεται αυτήν την επιθυμία ως αυτοσκοπό, καθώς επίσης δεν πρέπει να εκλαμβάνη την έλλειψη του παιδιού ως έλλειψη προσωπικού νοήματος και υπάρξεως, και όταν γίνεται με τις προϋποθέσεις που θα θιγούν στα επόμενα σημεία.
4. Η σύγχρονη επιστήμη βοηθά αποτελεσματικά το ανδρόγυνο να αποκτήση παιδί, όταν υπάρχουν δυσκολίες, και αυτά τα επιστημονικά επιτεύγματα δίνουν ελπίδα σε άτεκνους συζύγους. Η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, γίνεται με πολλές παραλλαγές, οι οποίες δημιουργούν πολλά ηθικά, κοινωνικά, νομικά και θεολογικά προβλήματα, τα οποία είναι ανάλογα με τις παραδόσεις κάθε τόπου. Αυτά τα προβλήματα προσπαθεί να αντιμετωπίση ο νομοθέτης, γι’ αυτό σε διάφορα Κράτη δεν υπάρχει μια ενιαία κατεύθυνση, που σημαίνει ότι ο νομοθέτης αλλού είναι αυστηρός και αλλού ελαστικός. Επικρατεί μια γενική γραμμή σύμφωνα με την οποία ο νόμος πρέπει να εναρμονίζη εξισορροπητικά τις κοινές παραδεδομένες αρχές σε μια χώρα με τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ελλάδα ψηφίσθηκε πρόσφατα νόμος που ρυθμίζει τα προβλήματα που έχουν σχέση με την ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, ο οποίος νόμος θεωρείται απο πολλούς ως ελαστικός και φιλελεύθερος.
5. Η Εκκλησία, επειδή ασκεί ποιμαντική στα μέλη της είναι υποχρεωμένη να λάβη μια συγκεκριμένη θέση. Εκείνο που μπορεί γενικά η Εκκλησία να υπογραμμίση είναι ότι αποδέχεται την ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, όπου είναι δυνατόν να εφαρμοσθή, με την προϋπόθεση ότι θα πρόκειται για την λεγόμενη «ομόλογη σπερματέγχυση» και την «ομόλογη γονιμοποίηση» (γενετικό υλικό από το ίδιο το ανδρόγυνο) που δεν αφήνει τα λεγόμενα «πλεονάζοντα έμβρυα». Διάφορες περιπτώσεις που αναφύονται τις αντιμετωπίζουν οι πνευματικοί πατέρες μέσα στα πλαίσια της Ορθοδόξου ποιμαντικής και της εξατομικευμένης αγωγής.
6. Η Εκκλησία δεν έχει αρμοδιότητα για τους ανθρώπους που δεν είναι μέλη της, για τους οποίους αρμοδία είναι η Πολιτεία να ενδιαφερθή, χωρίς όμως να προσβάλλονται τα γενικότερα κοινά ήθη και να καταργούνται οί ανθρωπιστικές αρχές. Επίσης, η Εκκλησία θεραπεύει, με την μετάνοια, τα τυχόν ατοπήματα των μελών της, που διαπράττονται μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας τους, την οποία σέβεται. Γενικά, η Εκκλησία υποδεικνύει το δέον, αλλά θεραπεύει ποιμαντικά και τις αδυναμίες των μέλών της, όταν για διαφόρους λόγους, αφ’ ενός μεν δεν μπορούν να τηρήσουν την διδασκαλία της, αφ’ ετέρου δε μετανοούν ειλικρινά.
7. Οι άτεκνοι σύζυγοι που δεν μπορούν να αντέξουν την ατεκνία μπορούν να υιοθετούν βρέφη και παιδιά, τα οποία είναι ορφανά και εγκαταλελειμμένα, συμβάλλοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την αγάπη τους, στην λύση πολλών κοινωνικών προβλημάτων και την βοήθεια στα παιδιά που είναι εγκαταλελειμμένα, να βρουν νόημα και σκοπό στην ζωή τους.
8. Πέρα από αυτά η Εκκλησία βλέπει το όλο θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής μέσα από μια άλλη οπτική γωνία. Δηλαδή, αν και η απόκτηση παιδιών είναι δώρο Θεού και ευλογία για τα ανδρόγυνα, εν τούτοις το ενδιαφέρον του χριστιανικού ανδρογύνου πρέπει να εστιασθή σε ένα μεγαλύτερο γεγονός, που είναι η δική του πνευματική τελείωση, αλλά και η καλή ανατροφή και η κατά Χριστόν προκοπή και ανάπτυξη των παιδιών, που θα γεννηθούν, ώστε να είναι σε θέση να πούν κάποια μέρα στον Χριστό: "ιδού εγώ και τα παιδία ά μοι έδωκας".