Από τις επιστολές του αειμνήστου π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου για τα εκκλησιολογικά θέματα της Επαρχίας μας

Την Κυριακή 26 Φεβρουαρίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου Ναυπάκτου τελέσθηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Ναυπακτίου Αγιορείτου Μοναχού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου.

Μετά την αρχιερατική θεία Λειτουργία και το μνημόσυνο, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση προς τιμήν του αειμνήστου, κατά την οποία μίλησε και ο Οσιολογιώτατος Μοναχός π. Μωϋσής Αγιορείτης, με θέμα «Μνήμη Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου».

Ευρεία αναφορά στην εκδήλωση αυτή και στο πρόσωπο του αειμνήστου θα δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος.

Εδώ, δημοσιεύουμε, εις μνημόσυνον, τμήματα των εκκλησιολογικών του επιστολών που απέστειλε προκειμένου να βοηθήση, ως Ναυπάκτιος και ως έμπειρος Μοναχός, στο πρόβλημα που σοβή στην Επαρχία μας εδώ και τριάντα έτη.

Από τις επιστολές του αειμνήστου π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

για τα εκκλησιολογικά θέματα της Επαρχίας μας

«Ευαγγελισμού της Θεοτόκου 1998

Σεβαστέ και αγαπητέ μου άγιε Καθηγούμενε κ. Σπυρίδων…

1. Προκύπτει ότι υπάρχουν δύο Αρχές και Εξουσίες Εκκλησιαστικές. Οπότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη σε κάθε περίπτωση και, φυσικά, ο σκανδαλισμός των χριστιανών πολύς, όπως απεδείχθη εκ των πραγμάτων. Εκτός αυτού. Τα Μοναστήρια είναι αυτόνομα και λειτουργούν ανεξαρτήτως της ποιμαινούσης Εκκλησίας; Το πρόβλημα λύουν οι 7 Ιεροί Κανόνες της ΑΒ Συνόδου.

2. Όσον και αν αναγνωρίζη κανείς την ευαισθησίαν των μοναχικών συνειδήσεων σε θέματα πίστεως, όμως εκείνο που βαρύνει είναι τα όρια δικαιοδοσίας των και η επιλογή τρόπων αντιδράσεως. Και ως προς το πρώτον, αμαρτάνομεν με την παράκαμψη του οικείου Επισκόπου, προαρπάζοντες την συνετήν αντιμετώπισή του και εμφανιζόμενοι ως υπερεξουσία και ως συνεξουσία. Ως δε προς το δεύτερον, εμφανίζομεν στοιχεία ακραίου ψυχικού φανατισμού, ως "υπερζέοντες" και "υπερσέβοντες"...

Σεβαστέ μου Γεροντα, δεν επιθυμώ να σας κουράσω. Ελπίζω στην σύνεσή σας να αντιληφθήτε ότι, αι διατυπωθείσαι απόψεις σας στην εν λόγω επιστολήν σας, άγουν αναποδράστως σε αντιπαραθέσεις μετά του οικείου Επισκόπου, ψυγωμένης της πολυτίμου αγάπης, άνευ της οποίας μεταβαλλόμεθα σε κύμβαλα αλαλάζοντα, και σκανδαλιζομένων των χριστιανών. Διο και σας ικετεύω, ως γέρων ταπεινός μοναχός, όπως αναθεωρήσετε την στάση της ιεράς Μονής σας έναντι των εκάστοτε Επισκόπων του Τοπου, επειδή εμφανιζόμενη ως διοικητική και πνευματική Αρχή, εγκυμονεί απροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου και του σεμνού τάγματος του Μοναχισμού…

Άγιε Γεροντα, η Ναύπακτος είναι πολύ μικρή για να κρύψη τις ψυχοφθόρες τριβές μεταξύ του Μητροπολίτου και των μοναχών του μοναδικού εν αυτή μοναστηρίου. Διο και σας ικετεύω να φροντίσετε ώστε να αρθούν τα αίτια των τριβών αυτών, που βλάπτουν όλους και αυτούς ακόμη τούς καλούς υποτακτικούς σας. Δοξα τω Θεώ ο νέος Μητροπολίτης της Επαρχίας σας έχει δώσει πολλά τεκμήρια της Ορθοδοξίας του και του αναλόγου ήθους, ώστε να μη δικαιολογείται καμμία πρόφαση εναντιότητος. Θα σας συνιστούσα να επαναμελετήσετε με πνεύμα ταπεινοφροσύνης και χριστιανικής αγάπης το περιεχόμενον των τριών επιστολών και ελπίζω να ανακαλύψετε κάποιες εσφαλμένες εκτιμήσεις και επιλογές σας.

Θα ευρίσκομαι στην Αθήνα 4-5 ημέρες ακόμη και είμαι πρόθυμος να βοηθήσω, συν Θεώ στην εξομάλυνση του προβλήματος, που άνευ λόγου προέκυψεν.

Μετά της εν Χριστώ αγάπης και πολλής τιμής

Ο φίλος σας Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης».

Α Ἀνοικτὴ Ἐπιστολή

(2-8-2003)

Θεωρώ τον εαυτόν μου Επαχτίτην...

Λοιπόν θεωρώντας τον εαυτόν μου Ναυπάκτιον, είναι επόμενον να συγκινούμαι προς ο,τι σχετίζεται με τον τόπον μου, να χαίρω όταν μαθαίνω ότι οι συντοπίτες μου ασκούν χριστιανικές αρετές και να λυπούμαι όταν αμαρτάνουν ποικίλως…

Είναι απαραίτητον να περιγράψω συνοπτικώς τις αφετηρίες του όλου προβλήματος, που βασανίζει την κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδόν δεκαετίες, οπότε ελπίζω να ερμηνευθή ο μεταξύ των εκεί χριστιανών διχασμός.

…Πρέπει τώρα να ομολογήσω ότι, γοητευθείς από το όραμα του ιδρυομένου Μοναστηρίου, δεν εσκέφθην να τον ερωτήσω, ως προς τις ικανότητες και την καταλληλότητά του, εάν δηλαδή ο ίδιος έζησεν ως υποτακτικός, εάν έχει εμπειρίες μοναστικές, εάν εγνώρισε τον Ορθόδοξον Μοναχισμόν στην θεωρία και την πράξη, ώστε να ηγηθή, ως Γεροντας, ως ηγούμενος και πνευματικός οδηγός μοναζόντων, ενός Ορθοδόξου Μοναστηρίου, οπότε είναι ενδεχόμενον, εάν δεν έχη τις προϋποθέσεις αυτές, να βλάψη...

Γιατί, αν δεν παρεσυρόμουν από τον άλογον ενθουσιασμόν μου και τον ερωτούσα, μαθαίνοντας ότι πέραν των θεολογικών σπουδών του και την θεωρητικήν συγκρότησή του ως ιερωμένου ιεροκήρυκος, ουδεμίαν αγωγήν μοναχικήν υπέστη, ασφαλώς ούτε θα τον ενίσχυα ηθικοϋλικώς, ούτε θα τον ενεθάρρυνα να κτίση Μοναστήριον και ν' αναλάβη την ευθύνην ηγουμενίας, διότι αφεύκτως θα τον ενέπαιζαν οι δαίμονες και αντί καλού, θα απέβαινεν αιτία να βλασφημήται ο Θεός, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά και σε όλες τις εποχές, που οιηματίες τινές επεχείρησαν να εξέλθουν σε πόλεμον κατά του διαβόλου, απειροπόλεμοι όντες, ως ηγούμενοι...

Αυτά βέβαια είναι αντιπαραδοσιακά και μάλλον δαιμονικά και οδηγούν κατ' ευθείαν σε απείθειαν και σύγκρουση με τούς κατά καιρούς Επισκόπους, οπότε η ζωη των Μοναχών, αντί να είναι ταπεινή και ειρηνική αποβαίνει αιτία συνεχούς ταραχής και εντάσεως και οδηγεί σε σχίσματα μεταξύ του χριστιανικού λαού.

Και αυτά αρχιτεκτονήθησαν από τον διορατικόν ηγούμενον, όστις προείδεν, ότι οι πορείες του θα ήρχοντο σε αντίθεση με τούς εκάστοτε Επισκόπους. Διο και επενόησε τι; Την συγκρότηση συλλόγων και σωματείων "Φιλων της ι. Μονής Μεταμορφώσεως", ως ασπίδα αυτοπροστασίας του, όπως και εγένετο…

Εαν κάναμε έναν απολογισμόν της όσης ζημίας έχει προκαλέσει το ίδρυμα του π. Σπυρίδωνος -όχι του Θεού- θα καταλήγαμε στην ευχήν ότι θα ήταν προτιμώτερο να μην υπήρχεν. Ο σατανάς μεθοδεύει έτσι και τα ιερά ακόμη πράγματα ώστε να προωθή στην Εκκλησίαν όργανά του και να συνεργή στο κτίσιμο μοναστηρίων, ώστε να τρυγά οφέλη, πράγμα, φαινομενικώς αντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ως Ναυπάκτιος, σε κάποιο μέτρον, θα συνιστούσα στούς καλούς συντοπίτες μου να άρουν την προσωπικήν προστασίαν των, όχι στις Ορθόδοξες Μονές, αλλά στούς εμπαθεστάτους κληρικούς, που ανερριχήθησαν σε ηγουμενικά αξιώματα, ως εφαλτήρια ικανοποιήσεως μωροφιλοδοξιών με αποτέλεσμα να σκανδαλίζουν τις ψυχές και να βλασφημήται ο Θεός, ώστε να μη γίνονται συνυπεύθυνοι.

Άγιον Όρος 2-8-2003

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης

παππούς ετών 90-3.

Β Ἀνοικτὴ Ἐπιστολή

(29-12-2003)

…Πρέπει να διαβεβαιώσω τους επιστολογράφους μου και κατ επέκταση τους συμφωνούντας με αυτούς, ότι και τον π. Σπυρίδωνα αγαπώ και τους αδελφούς της Μονής, όπως απέδειξαν οι προ ετών συμβουλές μου, ως πρεσβυτέρου στην ηλικίαν και στον μοναστικόν βίον, αλλά και η τελευταία παρέμβασή μου εγένετο εξ αγάπης και μόνον, δίδοντας αφορμές αναθεωρήσεως της συμπεριφοράς έναντι του Επισκόπου του κατά τ άλλα καλού π. Σπυρίδωνος, ο οποίος ερρίφθη στην περιπέτειαν να γίνη κοινοβιάρχης χωρίς τα απαραίτητα προσόντα. Και, ως ήτο επόμενον, να εμπαίζεται υπό των δαιμόνων.

Είχαν την καλωσύνην, οι επιστολογράφοι μου, να μου αποστείλουν το τεύχος των Χριστουγέννων «Η Βασιλεία των Ουρανών», για να θαυμάσω την δραστηριότητα του αγίου ηγουμένου, ώστε να μη ανησυχώ για την πορείαν του, όπως είχα γράψει. Πριν σχολιάσω το περιεχόμενον, θα συνιστούσα αδελφικώς στους καλούς Ναυπακτίους να συγκρατούν τον ενθουσιασμόν των για την «σπουδαίαν δραστηριότητα» του π. Σπυρίδωνος, που προβάλλει το Περιοδικόν, για τον λόγον ότι η δραστηριότης των Μοναχών δεν κρίνεται με τα κοσμικά κριτήρια, αλλά μέσα στα πλαίσια της μοναστικής πνευματικής παραδόσεως. Επομένως, ποίαν αξίαν έχουν οι επαινετικές κρίσεις ενός κοσμικού δημοσιογράφου για το μοναστήρι και τους μοναχούς; Αντιθέτως, μάλιστα, οι έπαινοι ενός κοσμικόφρονος, κρίνοντος με εγκόσμια κριτήρια, δεν πρέπει να ανησυχήσουν τους επαινεθέντες; αφού ο κόσμος φιλεί ο,τι είναι κοσμικόν, σαρκικόν, εμπαθές, γήϊνον, απατηλόν;…

Άγιον Όρος 16/29.ΧΙΙ.03

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης, παππούς ετών 90-2

Υ.Γ Γράφοντας για εκτροχιασμόν του εν Χριστώ αδελφού και του μοναστηρίου, κυριολεκτώ, έχοντας υπ όψει μου την διδασκαλίαν της Εκκλησίας περί του επισκοπικού αξιώματος και περί του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Όταν λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι «εκείνος που ενεργεί εν αγνοία του Επισκόπου, τω διαβόλω δουλεύει», και όταν υπάρχη πλήθος Ι. Κανόνων, που εις ουδένα κληρικόν επιτρέπουν να ενεργή άνευ της γνώμης του Επισκόπου, τότε η χρονία σύγκρουση μετά των εκάστοτε Επισκόπων του π. Σπυρίδωνος, τι άλλο είναι από εκτροχιασμός; Και η Μονή, λειτουργούσα εν εκτροπή από την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, τι άλλο είναι από εκτροχιασμός, με απόληξη τον ψυχικόν κρημνόν, όπως μάλιστα περιγράφει σχετικήν σκηνήν ο Πνευματικός π. Αρσένιος Κομπούγιας, καθ ήν ο π. Σπυρίδων είχεν εξαγριωθή; Εαν ο Ιεροκήρυξ π. Σπυρίδων ήθελε δραστηριότητες, προ καθάρσεως και αγιασμού, ιεραποστολικής εξωτερικής προσφοράς, άριστα ηδύνατο να συγκροτήση μίαν αδελφότητα εκ λαϊκών, δια να έχη ρ/κον σταθμόν, συνεδριακόν κέντρον και τράπεζες με ελευθέραν ανάμειξη με γυναίκες κοσμικές. Ουδείς θα ηδύνατο να ψέξη τον Ιερομόναχον. Εφαρμόζοντας όμως τα σχέδιά του αυτά επί μοναστηρίου, γίνεται ευθύς ένοχος αντορθοδόξων καινοτομιών. Οπότε η προς αποκατάσταση της τάξεως επέμβαση των οικείων Επισκόπων αποτελεί καθήκον των προς διάσωση της γνησιότητος του μοναχικού θεσμού…

Ελπίζω και προσεύχομαι να εισακουσθώ. Αλλά πρέπει να βοηθήσουν και όσοι σχετίζονται με την μονήν και τους μοναχούς, ώστε να εφαρμοσθή ο λόγος του Κυρίου: «νεκρός ην και ανέστη• απολωλός και ευρέθη»... Και εν προκειμένω η φροντίδα ειρηνεύσεως ανατίθεται στην φιλοτιμίαν των φιλοχρίστων Ναυπακτίων. Ταύτα έγραψα από την μοναστικήν πείραν 63 ετών.

Θ.μ.δ.