Skip to main content

Η Αλκυόνη της Ναυπάκτου: Η συνέντευξη με την Κατερίνα Χατζή

Στην Ναύπακτο έχει συσταθή από το 2003 ο Σύλλογος φίλων ατόμων με αναπηρία «Αλκυόνη». Ο Σύλλογος αυτός, με πρόεδρο την κ. Βασιλική Παναγοπούλου, πρωτοστατεί στις δραστηριότητες για την κοινωνική πρόοδο των παιδιών με αναπηρία και την στήριξη των οικογενειών τους, ευαισθητοποιώντας και κινητοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας και αποτελώντας παράδειγμα ζήλου και αποτελεσματικότητος.

Ο Σύλλογος Αλκυόνη, σε συνεργασία με το Ειδικό Σχολείο, το ΕΕΕΕΚ, τα τμήματα ένταξης των Δημοτικών Σχολείων, του 3ου Γυμνασίου Ναυπάκτου και με άλλους φορείς της πόλεως, πραγματοποίησαν την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, ημέρα ευαισθητοποίησης για θέματα ατόμων με αναπηρία, και την Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, δύο πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, με θεατρικά δρώμενα, τραγούδια, κατάλληλες προβολές και ομιλίες κ.α. για τις οποίες πρέπει να συγχαρούμε τους διοργανωτές.

Κατερίνα και κ. Διονυσία

Διονυσία καὶ Κατερίνα ΧατζήΚατά την εκδήλωση της Κυριακής, μέσα στην κατάμεστη Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα, βραβεύθηκε η «Ανώνυμη Μητέρα του Παιδιού με Αναπηρία». Φέτος το βραβείο έλαβε η κ. Διονυσία (Σία) Χατζή, η μητέρα της Κατερίνας. Βεβαίως, στην πόλη της Ναυπάκτου ούτε η κ. Διονυσία ούτε η Κατερίνα είναι ανώνυμες, αλλά και πολύ επώνυμες και αγαπητές. Κυκλοφορούν στους δρόμους της Ναυπάκτου, σε όσους είναι δυνατόν και όταν ο καιρός το επιτρέπει, με την Κατερίνα στο καροτσάκι, σκεπασμένη με σάλι της, όταν έχει κρύο, πάντα πρώτες στις δημόσιες εκδηλώσεις, στην Παπαχαραλάμπειο, στην Αίθουσα της Ιεράς Μητροπόλεως, και προ παντός στις ιερές Ακολουθίες. Το βραβείο επέδωσε ο Πρωτοπρ. π. Θωμάς Βαμβίνης, εκπρόσωπος του Μητροπολίτου, ο οποίος έλειπε λόγω προγραμματισμένων ομιλιών στην Μακεδονία. Τον γραπτό χαιρετισμό του Σεβασμιωτάτου δημοσιεύουμε στην διπλανή στήλη.

*

Στην Κατερίνα και την μητέρα της Διονυσία ήταν αφιερωμένη η στήλη της Εφημερίδος «Εμπρός» (της 7-12-2007) «Από τον Έπαχτο στην Ναύπακτο• Ανθρώπων μνήμες» την οποία επιμελείται η κ. Ζωή Δενδραμή. Η στήλη παρουσιάζει κάθε εβδομάδα συνέντευξη με ένα πρόσωπο, συνήθως από τον «παλιόν Έπαχτο», το οποίο καταθέτει την προσωπική του ιστορία, την πείρα και τον πόνο του, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του. Η στήλη είναι πολύ αξιόλογη και πολύτιμη για την τοπική κοινωνία, γιατί πέρα από τις ενδιαφέρουσες και συγκινητικές προσωπογραφίες, εμπεριέχει πολλά λαογραφικά, ιστορικά, κοινωνικά στοιχεία ατόφια, τα οποία με κόπο και μεράκι ανακαλύπτει και παρουσιάζει γλαφυρά η κ. Δενδραμή.

Από το συνέντευξη με την Κατερίνα και την μητέρα της δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα και στην Εφημερίδα μας, με την υπόσχεση ότι στο μέλλον θα δημοσιεύσουμε και μιαν άλλη δική μας συνέντευξη με την Κατερίνα.

*

της Ζωής Δενδραμή

(δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Εμπρός» Ναυπάκτου, 7-12-2007)

Κατερίνα: «Γεννήθηκα στο παλιό μας σπίτι, στην περιοχή του λιμανιού. Είμαι λιμανιώτισσα, βέρα! Τους γονείς μου τους λένε Σπύρο και Διονυσία. Έχω ένα αδελφό τον Λεωνίδα, που τον αγαπάω πολύ. Όχι αγάπη μόνο, λατρεία του έχω, όπως και στ’ ανίψια μου. Ο αδελφός μου είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου. Εγώ γεννήθηκα στις 27 Ιουλίου 1955».

Διονυσία: «Η Κατερίνα όταν γεννήθηκε ήταν ένα υγιέστατο παιδί. Όμως αργότερα, 40 ημερών, έπαθε πυρηνικό ίκτερο και της δημιούργησε σπαστική τετραπληγία. Αν τώρα πάθει κάτι τέτοιο ένα μωρό, γίνεται αφαιμαξομετάγγιση και όλα πάνε καλά. Τότε δεν υπήρχε αυτό».

Κατερίνα: «Αντιμετώπισα το πρόβλημά μου γιατί είχα καλούς γονείς. Με περιποιήθηκαν πάρα πολύ. Ο πατέρας μου όσο ζούσε (πέθανε το 1991) με πήγαινε βόλτες με το καρότσι, τον καιρό που κανένας άντρας τότε δεν έβγαζε το ανάπηρο παιδί του έξω. Όπως και τώρα όμως εγώ δεν έχω δει ποτέ κανένα παιδάκι με καρότσι έξω στο δρόμο. Μόνο ξένους έχω δει σ’ αναπηρικά καροτσάκια όταν έρχονται για διακοπές το καλοκαίρι. Το έχω παράπονο αυτό. Να τα βγάζουν έξω τα παιδιά, να δουν κι αυτά τη ζωή».

Ζωή: Υπάρχει και άλλο παράπονο που έχεις Κατερίνα;

Κατερίνα: «Ναι. Άλλο ένα παράπονο που έχω είναι που δεν με δέχτηκαν ποτέ στο σχολείο...».

Διονυσία: «Όταν ήταν η Κατερινούλα μικρή της είχα φτιάξει τη μπλε ποδιά με τ’ άσπρο γιακαδάκι της, την έντυνα, είχε την τσάντα της και όλα τα βιβλία της και την πήγαινα κάθε πρωί (εκτός όταν έβρεχε) στο σχολείο στο 2ο Δημοτικό. Καθόμασταν την ώρα της προσευχής και όταν μπαίνανε τα παιδιά μέσα στις τάξεις... εμείς φεύγαμε».

Ζωή: Γιατί φεύγατε;

Διονυσία: «Εφόσον δεν μας είπε ποτέ ούτε ένας δάσκαλος ‘‘περάστε να καθίσετε λίγο’’. Αφού το βλέπανε πόσο το ήθελε η Κατερίνα να πάη σχολείο, αλλά...».

Κατερίνα: «Ποτέ δεν μας είπε κανείς να καθίσουμε. Εγώ ήθελα. Από την παράδοση εγώ θα τα 'παιρνα, τα καταλάβαινα όλα».

Διονυσία: «Χρόνια την πήγαινα σχολείο. Τελικά της έφερα δυό καθηγήτριες και της έκαναν απ' όλα τα μαθήματα και ιστορία και γεωγραφία και μαθηματικά τα βασικά και απ' όλα. Είχε μάθει και όλα τα γράμματα».

Κατερίνα: «Κάνω πολλά πράγματα. Βλέπω λίγο τηλεόραση και ακούω πολύ ραδιόφωνο.
Περισσότερο όμως μου αρέσουν τα βιβλία. Μου διαβάζει η μητέρα μου. Ιδιαίτερα τα βιβλία που έχει γράψει ο Δεσπότης. Μ’ αρέσουν τα βιβλία που έχουν ουσία. Δεν μ’ αρέσουν τα ψεύτικα. Τα βαριέμαι. Μαγειρεύω κιόλας, μέσω της μαμάς μου».

Διονυσία: «Η Κατερίνα επιλέγει κάθε μέρα το τι θα φάμε και με βοηθάει στο μαγείρεμα. Θυμάται όλες τις συνταγές απ' έξω. Επίσης έχει πολύ γούστο. Όταν βγαίνουμε για ν’ αγοράσουμε κάτι για το σπίτι, όπως χαλιά, κουρτίνες, κεντήματα κ.λπ, θέλει να τα βλέπη όλα και διαλέγει εκείνη για το τι ταιριάζει σε κάθε δωμάτιο. Τι χρώμα, τι σχέδιο κλπ. Η Κατερίνα είναι και πολύ κοινωνική. Την πηγαίνω σε διάφορες εκδηλώσεις. Αγαπάει πολύ την Χορωδία Ναυπάκτου. Σε όλες τις εκδηλώσεις της είμαστε εκεί. Όταν ήταν πρόεδρος ο κ. Γαλάνης, τη βράβευσε και της έδωσαν αναμνηστικά ως η πιο πιστή και αφοσιωμένη ακροάτρια και φίλη τους. Της είχαν πει μάλιστα ότι τους φέρνει γούρι».

Κατερίνα: «Και στον Θεοδωράκη είχα πάει. Πάντα πηγαίνω. Μ’ αρέσει όμως να πηγαίνω και στις ομιλίες του Δεσπότη αλλά και σ’ άλλες εκδηλώσεις. Αυτή την Κυριακή, στην Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα, θα γίνει εκδήλωση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Να έρθετε όλοι».

Ζωή: Έχεις πάει κανένα μακρινό ταξίδι Κατερίνα;

Κατερίνα: «Έχω πάει στη Γερμανία για μια θεραπεία αλλά δεν πέτυχε. Δεν έγινε τίποτα. Δεν πειράζει. Το ταξίδι μου άρεσε πολύ, ήταν με το τρένο. Ήμουνα στην 1η θέση. Τα καθίσματα ήταν από κόκκινο βελούδο. Έχω πάει και 7 φορές με το πλοίο στην Ιταλία για να επισκεφθώ τον αδελφό μου που μένει εκεί».

Ζωή: Τι άλλο θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;

Κατερίνα: «Καλά ήταν. Μ’ αγαπούσαν πολύ οι γονείς μου. Ο πατέρας μου δούλευε στο ‘‘ΝΑΥΠΑΚΤΙΑ’’ που το είχε ο παππούς μου. Μετά διορίστηκε στο Λιμενικό Ταμείο και δούλευε παράλληλα και στις δυό δουλειές. Έρχονταν πολλοί στο ξενοδοχείο. Καμιά φορά μερικοί μου μιλούσανε».

Ζωή: … Υπάρχει καμιά ελπίδα για βελτίωση της υγείας της Κατερίνας;

Διονυσία: «Η Κατερίνα είναι σε μια λίστα αυτή τη στιγμή, σε νοσοκομείο της Αθήνας, για να της βάλουν ηλεκτρόδια. Είναι μια νέα θεραπεία, που απ' ο,τι λένε έχει αποτελέσματα. Αυτά τα ηλεκτρόδια θα της δώσουν κάποια κινητικότητα στα χέρια, στα πόδια, να ελαφρύνουν λίγο από το σπασμό. Συγχρόνως όμως, έχουμε ξεκινήσει στην Πάτρα μια άλλη μέθοδο. Μια θεραπεία με ενέσεις μπότοξ. Πριν ένα μήνα έγινε η πρώτη δόση και ήδη υπάρχει μια μικρή βελτίωση στους σπασμούς. Έως το καλοκαίρι που θα κάνει κι άλλες θεραπείες περιμένουμε να δούμε μεγαλύτερη διαφορά».

Ζωή: Αν θεραπευθής Κατερίνα και μπορέσεις να ελέγξης έστω και λίγο τα χέρια σου, τι θα ήθελες να κάνεις;

Κατερίνα: «Θέλω να ΠΙΑΣΩ με τα χέρια μου. Να πιάσω ένα κουτάλι και να φάω μόνη μου. Να πιάσω το ποτήρι και να πιώ νεράκι. Να πιάσω ένα βιβλίο να το ξεφυλλίσω. Θέλω να πάρω και μια δασκάλα να μου μάθη πάλι γράμματα και να γράψω. Θα ήθελα και να ζωγραφίσω. Μου αρέσουν πολύ τα χρώματα».

Ζωή: Αν μπορέσης, Κατερίνα, να ζωγραφίσεις, τι θα σχεδιάσεις;

Κατερίνα: «Θα ήθελα να ζωγραφίσω τον ‘‘Μυστικό Δείπνο’’. Τον Χριστό με τους Δώδεκα Αποστόλους. Τον Χριστό θα τον ζωγράφιζα με καστανά μαλλιά και άσπρο χιτώνα. Όπως ήταν».

Ζωή: Κυρία Διονυσία, τι θα ήθελες να πεις στους γονείς που έχουν παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά δεν ξέρουν πως να το μεταχειριστούν;

Διονυσία: «Να τ’ αγαπάτε περισσότερο. Όχι ότι περισσεύει από τ’ άλλα παιδιά. Και αυτά θέλουν να νιώσουν τη ζωή, τη φύση, την ΑΓΑΠΗ, την προσφορά των οικογενειών τους. Να νιώσουν μια ανάσα αγάπης μεγαλύτερη. Όταν αφήνης ένα παιδί στην άκρη, πονάει η ψυχούλα του. Καταλαβαίνουν, νιώθουν αυτά τα παιδιά. Όσο τα κλείνεις μέσα, χειροτερεύει η κατάσταση. Να το παίρνουν οι γονείς από το χεράκι και να βγαίνουν έξω στη φύση, στην κίνηση, στην κοινωνία. Πηγαίνουμε παντού, την ξέρουν όλοι. Όταν την συναντούν στο δρόμο, της μιλάνε, της προσφέρουν ένα χαμόγελο. Την αντιμετωπίζουν όλοι σαν όλα τ’ άλλα παιδιά. Την αγαπάνε πολύ. Μέχρι και στα θέατρα στην Αθήνα την πηγαίνω. Της αρέσουν πολύ».

Ζωή: Τι είναι για σένα η μητέρα σου Κατερίνα;

Κατερίνα: «Η μαμά μου είναι η ζωή μου... η ζωή μου όλη».

Ζωή: Ποιοί είναι οι καλύτεροί σου φίλοι;

Κατερίνα: «Είναι η ξαδέλφη μου η Πόπη, η ξαδελφός μου ο Τάσος, έχω φίλη την κυρία Παρθένα Βαμβίνη, την κυρία Μαρία Παπαβαρνάβα και μ’ αγαπάνε όλες οι κυρίες των Συνδέσμων Αγάπης. Αγαπάω πολύ την Αναστασία τη γιατρό, που όταν τη βλέπω στα μάτια, νιώθω ότι είναι ο φύλακας Άγγελός μου. Μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Πιο καλός μου φίλος όμως είναι ο Δεσπότης. Τον βλέπω σαν δεύτερο πατέρα μου. Όταν είχε πρωτοέρθει, πήγα στην Εκκλησία να τον δω και όταν πήγα για να μου δώση αντίδωρο μου είπε: ‘‘Θέλω να 'ρθώ στο σπίτι σου’’. Και από τότε έρχεται συνέχεια, τον αγαπάω πολύ. Από τότε που ήρθε δεν με άφησε καθόλου».

Ζωή: Όλοι σ’ αγαπάνε Κατερίνα.

Κατερίνα: «Κι εγώ τους αγαπάω όλους. Κι αγαπάω και όλα τα παιδάκια. Να τ’ αγαπάνε όλοι».

 

  • Προβολές: 2978