Skip to main content

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Μια καλή ιδιοτέλεια - Εκκλησιασμός ψυχοχάρτων

Μια καλή ιδιοτέλεια

Το όλο σκηνικό του τελευταίου Ψυχοσάββατου, του προ της Πεντηκοστής, γέννησε κάποιες σκέψεις, που διατυπώνω στην συνέχεια.

Η μνήμη των νεκρών μας είναι πολλαπλά ωφέλιμη. Μας θυμίζει τον θάνατο και μας κάνει περισσότερο ανθρώπους. Σκεφτόμαστε τα αγαπητά μας πρόσωπα, που πέρασαν από αυτήν την ζωή στην άλλη ζωή, την άγνωστη σε μας, και καταλαμβανόμαστε απέναντι σ’ αυτό το άγνωστο από ένα φυσικό δέος, έναν δικαιολογημένο φόβο. Αυτός ο φόβος, το δέος απέναντι στο άγνωστο, είναι μια κατάσταση πολύ γόνιμη πνευματικά. Μας συνετίζει. Σε μια πρώτη φάση μας δίνει την δυνατότητα να αναλογισθούμε την σχέση μας με τους κεκοιμημένους μας, να μετανοήσουμε για τυχόν σκληρές η άδικες συμπεριφορές μας και να γίνουμε συνετότεροι και ηπιότεροι στις σχέσεις μας με τους ζωντανούς.

Η μνήμη αγαπητών προσώπων, που έφυγαν από την ζωή, συνδέεται συνήθως με μια φανερή αγωνία γι’ αυτούς, για την εκεί κατάστασή τους, αλλά και με μια κρυφή αγωνία για μας, που αργά η γρήγορα, όσο κι αν θέλουμε να το αγνοούμε, θα βρεθούμε στον ίδιο τρόπο υπάρξεως με αυτούς.

Σκεφτόμενοι λίγο φίλαυτα επιθυμούμε τρόπους που δημιουργούν κάποια άνεση στα τυχόν βάσανα των προαπελθόντων. Αυτό που μας απασχολεί, όταν υπάρχη κάποια ευαισθησία, είναι το δικό μας πέρασμα στον άλλο κόσμο. Πολλές φορές τα κλάματα μπροστά στους προσφιλείς νεκρούς, εκτός από τον πόνο του χωρισμού, έχουν αιτία το φρικτό γεγονός του θανάτου που βαραίνει ως απειλή επάνω μας. Η τέλεση των μνημοσύνων η των Τρισαγίων στα Ψυχοσάββατα, εκτός από την επίδραση που έχει στις ψυχές για τις οποίες γίνεται, λειτουργεί σαν ψυχοφάρμακο και για εμάς, γιατί μας φέρνει σε μια μυστική σχέση και επικοινωνία με αυτούς που πρόκειται να συναντήσουμε, όταν περάσουμε και εμείς στον άλλο κόσμο. Είναι χρήσιμο να βρούμε εκεί φίλους και συγγενείς που δεν ξεχάσαμε, τους οποίους με την δύναμη των μυστηρίων και των προσευχών της Εκκλησίας ανακουφίσαμε.

Αυτό είναι μια καλή ιδιοτέλεια, γιατί μας μαθαίνει να αποδεσμευόμαστε από πράγματα που ενισχύουν την φιλαυτία μας και μας δένουν στον παρόντα αιώνα, ο οποίος παρέρχεται. Είναι μια ιδιοτέλεια που μεταθέτει την ελπίδα μας στα μέλλοντα, σ’ αυτά που αιωνίως θα μας συνοδεύουν.

Εκκλησιασμός ψυχοχάρτων

Η παραπάνω αντιμετώπιση είναι μια μετάθεση του ψυχολογικού φόβου σε πνευματικό επίπεδο με την πίστη και την ιδιοτέλεια του «μισθωτού», αυτού, δηλαδή, που ο,τι κάνει αποβλέπει σε κάποιον μισθό, σε κάποια ανταπόδοση.

Όμως, δεν είναι πάντα τα πράγματα έτσι. Δυστυχώς, πολλές φορές απουσιάζει τελείως η πίστη είτε του μισθωτού, είτε και του δούλου, αυτού που από τον φόβο της τιμωρίας τηρεί το τυπικό της Εκκλησίας.

Πολλοί ο,τι κάνουν είναι τήρηση ενός εθίμου, χωρίς βαθιές αγωνίες, πίστη και αναζητήσεις.

Γι’ αυτό βλέπουμε ορισμένους να φέρνουν στο Ναό τα ψυχοχάρτια τους και να φεύγουν. Δεν εκκλησιάζονται οι ίδιοι. Εκκλησιάζουν τα ψυχοχάρτια τους, θεωρώντας ότι εκπληρώνουν έτσι την εθιμική τους υποχρέωση.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

  • Προβολές: 2847