Αφιέρωμα γιά τόν Ιεροκήρυκα π. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη: της κ. Χάϊδως Χρυσανθακοπούλου-Παπαδημητρίου, δασκάλας

Ευχαριστούμε τόν καλό μας Ποιμενάρχη, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ιερόθεο, γιά τήν οργάνωση αυτής τής σεμνής καί όμορφης εκδήλωσης πρός τιμήν τού σεβαστού μας Πνευματικού Πατέρα Αθηναγόρα. Εφέτος μάλιστα συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τότε πού έφυγε από τήν πατρική μας γή.

Αυτήν τήν στιγμή η μνήμη μας γυρίζει πίσω, στά ευτυχισμένα εκείνα χρόνια, πού ο πατήρ Αθηναγόρας νέος, γεμάτος μέ αποστολικό ζήλο, εργαζόταν στόν αμπελώνα τής Μητροπόλεώς μας. Εμείς, έφηβοι τότε, απολαμβάναμε τούς κόπους του.

Ο ακούραστος εκείνος νέος ιεροκήρυκας όργωνε κυριολεκτικά τήν Ναυπακτία, η οποία είναι κατά τό μεγαλύτερο μέρος της ορεινή καί άγονη, μέ δύσκολες συνθήκες, γιά νά καλλιεργήση τίς ψυχές. Δέν λογάριαζε κόπο καί κακουχία. Ανέβαινε μέ ζώα ή μέ κανένα σαραβαλάκι αυτοκίνητο καί στά πιό απομακρυσμένα ορεινά χωριά, προκειμένου νά λειτουργήση, νά διδάξη, νά εξομολογήση. Καί οι απλοϊκοί χωρικοί έτρεχαν σάν διψασμένα ελάφια, γιά νά ακούσουν τόν θείο λόγο. Μετά τό θείο κήρυγμα πόση ανακούφιση έβρισκαν στήν εξομολόγηση. Εκεί καθαρίζονταν από τίς αμαρτίες τους, αλλά καί έπαιρναν λύσεις στά προβλήματά τους, γιά νά συνεχίσουν τόν δύσκολο αγώνα τους.

Οι κάτοικοι τής Ναυπάκτου καί τών περιχώρων θυμούνται μέ νοσταλγία τά φλογερά εσπερινά κηρύγματα τής Κυριακής τού π. Αθηναγόρα. Εκεί ακούγαμε γιά τήν δύναμη τής προσευχής καί τής πίστης, γιά τήν πανταχού παρουσία τού Θεού, τήν μετάνοια καί άλλα πνευματικά θέματα, πού ανέπτυσσε τόσο απλά καί κατανοητά. Περιμέναμε μέ λαχτάρα τήν ώρα τού θείου κηρύγματος, πού ενίσχυε τόν πνευματικό αγώνα καί έφερνε αλλαγές στίς ψυχές μας.

Αλλά ο πατήρ Αθηναγόρας έδινε μεγάλη βαρύτητα στήν νεολαία, τήν οποία αγαπούσε καί ενδιαφερόταν ιδιαίτερα. Σέ συνεργασία μέ τούς καλούς μας καθηγητές, μακαριστοί πλέον οι περισσότεροι, Παρτσάλη, Σταμουλακάτου, κ. Ραγκούση, κ. Παλαμίδη, καί άλλους, έκανε αρκετή εργασία στό Γυμνάσιο. Θυμάμαι τίς ιδιαίτερες λειτουργίες πού έκανε γιά τήν τάξη μας, μέ τίς πατρικές ευχές καί νουθεσίες πού μάς έδινε στίς γιορτές, αλλά καί τά Κατηχητικά Σχολεία, πού λειτουργούσαν μέ πολλούς μαθητές καί μαθήτριες.

Γιά όσα παιδιά ήθελαν νά παρακολουθήσουν κάτι πιό βαθύ είχε τίς μαθητικές ομάδες τίς οποίες έκανε ο ίδιος. Εκεί στήν μικρή υπόγεια αίθουσα τού Πνευματικού Κέντρου βρίσκαμε μιά ζεστή φωλιά, στήν οποία ο πνευματικός μας πατέρας μάς μάθαινε τό ασκητικό πνεύμα τών Πατέρων. Μάς έδειχνε πρότυπα αγίων, γιά νά μιμηθούμε. Τό μεγαλύτερο όμως πρότυπο, πού μάς πρόβαλλε, ήταν τής Παναγίας μας. Κάθε κοπέλα, καί γενικά κάθε γυναίκα, μάς έλεγε, πρέπει νά μιμηθή τίς αρετές τής Παναγίας μας, τήν σεμνότητά της, τήν αγνότητά της, τήν σιωπή της, τήν ταπείνωσή της, τήν υπακοή της, τήν αγάπη της. Γιά νά κάνη χαρούμενη τήν ώρα μάς μάθαινε καί χριστιανικά άσματα, όπως «Τα παιδιά τής Γαλιλαίας», «Ξεκινάμε μέ χαρούμενες καρδιές», «Ιησού μου ωραιότατε», μέ τά οποία μάς έδινε ενθουσιασμό καί αύξανε τήν αγάπη μας γιά τόν Κύριο.

Τά Οικοτροφεία αρρένων καί θηλέων, τά οποία δημιούργησε εξ αρχής ο ίδιος, ήταν άλλη μιά ζεστή φωλιά γιά τά παιδιά, πού βρίσκονταν μακριά από τά σπίτια τους. Τά καλοκαίρια τό πνευματικό του έργο δέν σταματούσε. Συνεχιζόταν μέ τίς Κατασκηνώσεις. Εκεί μπήκαν μέσα μας αρραγή τά θεμέλια, πού στήριξαν κατόπιν τό οικοδόμημα τής ζωής μας. Αλλά εκεί πού νιώθαμε τήν πραγματική γαλήνη καί μιά απέραντη ψυχική ανάπαυση, ήταν οι στιγμές πού βρισκόμασταν κάτω από τό ιερό του πετραχήλι. Στίς ιερές εκείνες στιγμές τής Εξομολογήσεως. Βρίσκαμε μεγάλη ανακούφιση καί λύση στά προβλήματά μας. Ήταν αυστηρός πρώτα μέ τόν εαυτό του καί μετά μέ μάς. Ήταν όμως μιά γλυκειά αυστηρότητα, πού ξεπηδούσε μέσα από τήν πολλή του αγάπη γιά τήν σωτηρία μας.

Πόσο ωφεληθήκαμε σέ εκείνα τά δύσκολα εφηβικά μας χρόνια από τήν παρουσία του! Τά έκανε ευτυχισμένα, όμορφα χρόνια, πού τά αναπολούμε μέ νοσταλγία.

Αυτήν τήν στιγμή επιτρέψτε μου νά απευθυνθώ στούς γονείς. «Στείλτε τά παιδιά σας από τήν μικρή ηλικία στά Κατηχητικά Σχολεία! Συνδέστε τα μέ τήν Εκκλησία καί τούς Πνευματικούς Πατέρες! Μήν πήτε ότι δέν έχουν χρόνο. Αυτός ο χρόνος πού θά διαθέσουν γιά τήν πνευματική τους καλλιέργεια θά είναι καρποφόρος. Νά είστε βέβαιοι ότι τότε θά πετύχουν καί στίς σπουδές τους, αλλά καί στή ζωή τους γενικότερα».

Όλα όμως τά ωραία κάποτε τελειώνουν. Ετσι καί τά όμορφα αυτά χρόνια πέρασαν. Μετά από οχτώ χρόνια προσφοράς στήν Ναύπακτο, ο πατήρ Αθηναγόρας αποφάσισε νά εργασθή σέ άλλον αμπελώνα τής Μακεδονικής γής. Έφυγε παίρνοντας μαζί του δυό μαργαριτάρια τής Ναυπάκτου, μέ τά οποία στόλισε τήν Μακεδονία. Τά μαργαριτάρια αυτά είναι ο πατήρ Μάξιμος, Ηγούμενος τής Ι. Μονής τού Οσίου Διονυσίου τού Ολύμπου καί η Γερόντισσα Ειρήνη, Ηγουμένη τής Ι. Μονής Αγίου Αθανασίου Κολινδρού. Η θλίψη μας μέ τήν αναχώρησή τού πατρός Αθηναγόρα ήταν μεγάλη. Δέν έπαυσε όμως νά νοιάζεται καί νά προσεύχεται γιά μάς καί αυτό μάς παρηγορούσε καί μάς στήριζε.

Ο καλός Θεός όμως δέν μάς άφησε ορφανούς. Έστειλε άξιους συνεχιστές τού έργου του. Τά τελευταία μάλιστα χρόνια έστειλε τόν καλό καί άξιο Μητροπολίτη μας κ. Ιερόθεο, ο οποίος μέ πατερικό πνεύμα εργάζεται ταπεινά καί ακούραστα γιά τό καλό τού ποιμνίου του. Η Ναυπακτία είναι περήφανη γιά τόν Ποιμενάρχη της.

Σεβαστέ μας Πνευματικέ Πατέρα Αθηναγόρα, ευχαριστούμε τόν Θεό πού σάς έφερε στήν ζωή μας. Συγχωρέστε μας γιά όσες φορές σάς λυπήσαμε. Οι συμβουλές σας σάν φωτεινοί οδοδείκτες έφεγγαν καί φέγγουν στό δρόμο μας καί μάς καθοδηγούν. Σέ όλες τίς δύσκολες στιγμές τής ζωής μας μάς στήριξαν καί μάς στηρίζουν. Γι αυτό η ευγνωμοσύνη μας πρός τό πρόσωπό σας απέραντη. Ευχόμαστε καί προσευχόμαστε ο καλός Θεός νά σάς ανταμείψη κατά τά έργα σας καί τούς κόπους σας καί νά σάς χαρίζη υγεία καί έτη πολλά ακόμη.