Γράφτηκε στις .

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Κάθε ἄνοιξη, μαζί μέ τήν “ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί τήν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων”, τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση πού εἶναι ἡ πνευματική ἄνοιξη, “τό ἔαρ τῆς Χάριτος”, ἑορτάζουμε οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὅλου του κόσμου καί τήν μνήμη ἑνός μεγάλου μάρτυρος τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (23 Ἀπριλίου ἤ τήν δεύτερη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ἐάν αὐτό τύχη μετά τήν ὡς ἄνω ἡμερομηνία). “Ανέτειλεν ἰδού τό τῆς Χάριτος ἔαρ, ἐπέλαμψε Χριστοῦ ἡ Ἀνάστασις πάσι καί ταύτη συνεκλάμπει νῦν Γεωργίου τοῦ Μάρτυρος ἡ πανέορτος καί φωτοφόρος ἡμέρα”.

Ἡ Ναύπακτος ἔχει ἰδιαίτερο λόγο νά πανηγυρίζη λαμπρά τήν μνήμη του, ἀφοῦ κατέχει περικαλλέστατο Ναό πού τιμᾶται στό ὄνομά του καί ὁ ὁποῖος εἶναι κτισμένος σέ λόφο μέ πανοραμική θέα πρός τήν Πόλη, τήν γύρω περιοχή, τόν κορινθιακό κόλπο, καί τά ἀχαϊκά ὅρη.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Ἅγιος Γεώργιος κατάγεται ἀπό τήν ἁγιογεννήτρα Καππαδοκία καί ἔζησε στά τέλη τοῦ τρίτου καί τίς ἀρχές τοῦ τετάρτου αἰώνα μ.Χ. Ἄνωτερος ἀξιωματικός του ρωμαϊκοῦ στρατοῦ διακρίθηκε καί τιμήθηκε γιά τήν ἀνδρεία καί τήν παλληκαριά του. Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως ὑπῆρξε “γενναῖος στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος καταντρόπιασε τούς τυράννους καί ἔγινε μιμητής τοῦ πάθους Τού”.

Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πού “ἐνοικοῦσε” στήν ἁγιασμένη τοῦ ὕπαρξη ἔκανε, ἀλλά καί ἐξακολουθεῖ νά κάνη, πολλά θαύματα. Ὅταν συνελήφθη ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ὁ σύνεδρος τοῦ βασιλέως Μαγνέντιος τοῦ ζήτησε νά ἀναστήση κάποιο νεκρό, ὁ ὁποῖος εἶχε πεθάνει πολλά χρόνια πρίν, γιά νά φανῆ ἄν ἡ πίστη τοῦ εἶναι ἀληθινή. Ὁ ἅγιος μέ τήν προσευχή τοῦ τόν ἀνέστησε καί τότε αὐτός προσκύνησε τόν ἅγιο, δόξασε τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί ταυτόχρονα ἔκανε καί μιά φοβερή ὁμολογία. Εἶπε ὅτι ἔζησε πρό Χριστοῦ καί ἐπειδή λάτρευε τά εἴδωλα ὑπέφερε στήν κόλαση. Πολλοί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες πού εἶδαν τό θαῦμα καί ἄκουσαν τήν ὁμολογία ἐπίστευσαν στόν Χριστό.

Γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ὅμως τό θαῦμα δέν εἶναι κάτι τό ἐκπληκτικό καί παράδοξο, ἀλλά κάτι πολύ φυσικό, ἀφοῦ γιά τόν Θεό τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο καί δέν εἶναι τό θαῦμα τό ζητούμενο στήν ζωή. Οἱ Ἅγιοι δέν παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τούς δείξη κάποιο θαῦμα, ἀλλά νά τούς χαρίση μετάνοια. Τό ζητούμενο εἶναι ἡ θέωση πού εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας. Ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό, ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ὁδηγούμαστε μέ τήν μετάνοια καί τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη. “Καθαρθώμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτω φωτί τῆς Ἀναστάσεως Χριστόν ἑξαστράπτοντα καί χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα ἐπινίκειον ἄδοντες”.

Ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου πού γίνεται μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν “ἐν χάριτι ἄσκησιν”, νά μεταμορφώση τά πάθη του καί νά ζήση τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, νά γευτῆ τήν θεία Χάρη, νοηματοδοτεῖ τήν ζωή του. Ἡ ζωή τοῦ ἀποκτᾶ νόημα καί σκοπό καί ὅλα ὅσα κάνει, τό βιοποριστικό του ἐπάγγελμα καί τά ὅποια ἄλλα ἔργα του, ἐντάσσονται σέ αὐτό τόν σκοπό καί σέ αὐτή τήν προοπτική. Σήμερα πολλοί, κυρίως νέοι ἄνθρωποι, ξεστρατίζουν καί μπαίνουν στό περιθώριο τῆς ζωῆς, ἐπειδή δέν βρίσκουν κανένα νόημα καί κανένα σκοπό στήν ζωή τους. Κάθε μέρα τά ναρκωτικά κόβουν τό νῆμα τῆς ζωῆς νέων ἀνθρώπων πού ἐπερεπε νά σφίζουν ἀπό ζωή καί ὄρεξη γιά δημιουργία. Πολλές μπορεῖ νά εἶναι οἱ αἰτίες γι’ αὐτό τό ξεστράτισμα, ἡ κυριότερη ὅμως, σύμφωνα καί μέ τήν ὁμολογία πολλῶν νέων πού ἔχουν μπλέξει μέ τά ναρκωτικά, εἶναι ἡ ἔλλειψη σκοποῦ καί νοήματος γιά τήν ζωή. Μεγάλη εἶναι ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας στήν πρόληψη, ἀλλά καί τήν καταστολή τῶν ναρκωτικῶν, ἀφοῦ δίνει νόημα καί περιεχόμενο στήν ζωή. Κάθε Ἐνορία, ἀλλά καί κάθε Μοναστήρι, ὅταν λειτουργοῦν στά ὀρθόδοξα πλαίσια ἀποτελοῦν καί μιά θεραπευτική κοινότητα. Γνωρίζω περιπτώσεις νέων ἀνθρώπων πού εἶχαν μπλεχτεῖ μέ ναρκωτικά, καί ψυχοναρκωτικά, (διάφορες συνήθειες πού δημιουργοῦν ἐξάρτηση, ἀλλά καί οἱ αἱρέσεις) καί μπόρεσαν νά ἀπαγκιστρωθοῦν καί νά βροῦν καί πάλι τόν δρόμο τους μέ τήν βοήθεια ἁγιασμένων μορφῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων πνευματικῶν ἀνθρώπων πού ζοῦν καί ἐργάζονται στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ σύνδεση τῶν παιδιῶν μέ τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι σκοταδισμός καί ὀπισθοδρόμηση, ἀλλά ἀγάπη γιά τήν ζωή. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι προοδευτική καί μοντέρνα καί πάντα ἐπίκαιρη. Προσφέρει νόημα ζωῆς, ἀγάπη γιά τήν ζωή, τήν παροῦσα καί τήν αἰώνιο, ἀφοῦ ἡ ζωή δέν τελειώνει στήν ψυχρή πλάκα τοῦ τάφου. Προσφέρει “ζωήν καί περισσόν ζωής”.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ