Λατρευτική ζωή

Οι αγρυπνίες τού Αγίου Ελισαίου σταθήκανε πνευματικό φυτώριο.

Μέσα στό ταπεινό αυτό εκκλησάκι, στούς Αγέρηδες, τό ιδιωτικό, τό ανύπαρκτο τώρα πιά, αφού τό γκρέμισε η σκαπάνη τής οικονομικής σκοπιμότητος, ο Όσιος παπα-Νικόλας ο Πλανάς, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης καί μιά πλειάδα ταπεινών ορθοδόξων Χριστιανών, είχανε οργανώσει αυτές τίς αγρυπνίες.

Λειτουργός ο ακούραστος παπα-Πλανάς, δεξιός ψάλτης ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης κι αριστερός ψάλτης ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Καί γύρω τους ένα εκκλησίασμα από ταπεινούς Χριστιανούς, πού δέν κουραζότανε ούτε από τίς μακρυές ακολουθίες, ούτε από τήν αγρυπνία, ούτε από τήν ορθοστασία. Ούτε τά βλέφαρά τους κλείνανε, ούτε τά γόνατά τους λυγίζανε. …

Δέν κάνανε κοινωνικό Χριστιανισμό, ούτε είχε ψηλώσει ο νούς τους, ώστε νά θέλουνε νά βολέψουνε τά στραβά τού κόσμου, σάν κείνους τούς πιό θεόστραβους απ' όλους, πού παρασταίνουνε τόν εκλεχτό τού Θεού, τόν προωρισμένο ν’ αποκαταστήση τήν δικαιοσύνη Του, στόν ξεστρατισμένο κόσμο. Είτανε άνθρωποι απλοί, ταπεινοί Χριστιανοί, πού πιστεύανε στόν Θεάνθρωπο Χριστό, στήν Παναγία Θεοτόκο καί στούς αγίους Του. Καί πιστοί στό Λόγο Του, δέν νοιαζότανε γιά τά κρίματα τών αλλονών, αλλά γιά τά δικά τους. Κι αυτές τίς δικές τους πληγές πασχίζανε νά επουλώσουνε μέ νηστείες, μέ προσευχή, μέ καθημερινή παρουσία στόν Οίκο Του, μ’ αδιάκοπο διάβασμα τού Λόγου Του, τού Ευαγγελικού καί τών βίων τών αγίων, πού βρίσκανε μέσα στά συναξάρια. …

…Η αγάπη πού τούς θέρμαινε δέν ήτανε η ανήσυχη κι εναγώνια αγάπη τού κόσμου, αλλά η ατάραχη καί ειρηνική αγάπη τού Χριστού.

Αυτοί οι επιζώντες, όπως καί μερικοί άλλοι, καθώς κι εκείνοι πού κοιμηθήκανε εν Κυρίω από τούς αγρυπνητές τού προφήτη Ελισαίου, ξέρουνε πώς η λογική τού κόσμου δέν έχει θέση στό χριστιανικό περίβολο, όπως δέν έχει σχέση κι’ η μεθοδολογία τού κόσμου. Γιατί αυτά κρίνοντάς τα μέ τά μέτρα τους καί βλέποντάς τα μέ τά κοντόθωρα μάτια τους δέν μπορούνε νά καταλάβουνε πώς ο Χριστιανισμός είναι η πιό μεγάλη περιπέτεια, η πιό μεγάλη υπερβολή καί τό πιό απίστευτο απ' όλα τά πιό απίστευτα τού κόσμου. Γιά τούτο κι’ η λειτουργική ζωή τής Εκκλησίας είναι η ορθοδοξία ανόθευτη απ' όλες τίς κοσμικόφρονες επιδράσεις τού δυτικού κόσμου.