Γράφτηκε στις .

Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή, 2 Αυγούστου (Α Κορινθίους α, 10-17)

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για τα σχίσματα και τις διαιρέσεις που παρατηρήθηκαν στην Εκκλησία της Κορίνθου. Τότε δημιουργήθηκαν διάφορες ομάδες-παρατάξεις, κάθε δε ομάδα χρησιμοποιούσε το όνομα ενός Αποστόλου, μια δε από αυτές χρησιμοποιούσε και το όνομα του Χριστού. Όμως, ούτε ο Χριστός, ούτε οι Απόστολοι δημιούργησαν ομάδες και παρατάξεις. Αυτοί οι διχασμοί ήταν αποτέλεσμα των παθών των Χριστιανών.

Τα «σχίσματα» αυτά δημιουργούσαν και «έριδες», δηλαδή προστριβές, μαλώματα και διενέξεις, πράγμα που φυγάδευε την ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των Χριστιανών.

Ο Απόστολος Παύλος ελέγχει αυτήν την νοοτροπία, διότι ο Χριστός δεν μπορεί να μερισθή, ούτε οι Απόστολοι σταυρώθηκαν και έσωσαν τους Χριστιανούς. Συγχρόνως, ο Απόστολος Παύλος τους συνιστά να μένουν καταρτισμένοι «εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη». Όχι μόνον πρέπει να κρατούν την ενότητα της Εκκλησίας, αλλά αυτή η ενότητα πρέπει να στηρίζεται στο κοινό φρόνημα, την κοινή διδασκαλία και γενικά την κοινή ζωή. Δεν πρόκειται για μια ενότητα συμβατική, αλλά κατ’ εξοχήν πνευματική, χαρισματική, ενότητα αληθείας και εν Χριστώ ζωής.

Δυστυχώς, λόγω των παθών, δια μέσου των αιώνων, παρατηρήθηκαν διαιρέσεις μεταξύ των Χριστιανών και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού, μέχρι τις ημέρες μας. Οι Χριστιανοί αντί να πολεμούν τα πάθη της υπερηφανείας, του εγωϊσμού και της φιλοπρωτείας, αντίθετα διεκδικούν πρωτοκαθεδρίες στην Εκκλησία, συγκεντρώνουν οπαδούς και ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου.

Βέβαια, υπάρχει διαφορά μεταξύ αιρέσεων, σχισμάτων και παρασυναγωγών. Οι αιρέσεις απομακρύνουν τον άνθρωπο από την αλήθεια με αφορμή μια δογματική παρέκκλιση, δηλαδή οι αιρετικοί αρνούνται το δόγμα, όπως το παρέδωσε η Εκκλησία δια των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων. Τα σχίσματα είναι διαφοροποίηση όχι στα δόγματα, αλλά σε δευτερεύοντα σημεία, κυρίως διοικητικά. Οι παρασυναγωγές είναι αποσχίσεις από την κανονική διάρθρωση της εκκλησιαστικής ζωής και απομάκρυνση από την ποιμαντική εξουσία-διακονία του Επισκόπου.

Όμως και στις τρεις αυτές περιπτώσεις υπάρχει εσφαλμένη εκκλησιολογία, αφού στην πραγματικότητα προσβάλλεται η ενότητα της Εκκλησίας είτε στα δογματικά, είτε στα κανονικά ζητήματα. Οι Χριστιανοί που ανήκουν σε αντιδογματικά και αντικανονικά σχίσματα αποστασιοποιούνται από την ενότητα της Εκκλησίας. Δηλαδή, δεν διαιρείται η Εκκλησία και δεν καταστρατηγείται η ενότητά της, αλλά οι Χριστιανοί αυτών των κατηγοριών απομακρύνονται από την ενότητα της Εκκλησίας.

Επί πλέον, όσοι ανήκουν σε τέτοια αντιεκκλησιαστικά σχήματα και σχίσματα επιδιώκουν την συγκέντρωση οπαδών, τους οποίους χρησιμοποιούν σε επιθέσεις εναντίον άλλων, σε φανατισμούς, σε αντικανονικές πράξεις και σε αντιεκκλησιαστικές ενέργειες. Οπότε, οι Χριστιανοί αντί να είναι μαθητές του Χριστού, γίνονται οπαδοί εμπαθών Κληρικών, με αποτέλεσμα να βλάπτεται η ψυχή τους και να γίνονται αίτιοι να βλασφημήται το όνομα του Θεού στον κόσμο.

Η Εκκλησία για να προστατεύση τους Χριστιανούς από τέτοιες δογματικές και κανονικές παρεκκλίσεις, όρισε δια των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων τα δόγματα και τους ιερούς Κανόνες. Συγχρόνως καθόρισε οι Επίσκοποι να είναι πνευματικοί διδάσκαλοι στις Επισκοπές τους και σημεία ενότητος της Εκκλησίας. Οι Επίσκοποι είναι εις τύπον και τόπον του Χριστού, αυτοί είναι οι διάδοχοι των αγίων Αποστόλων.

Θα πρέπει να φοβόμαστε τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, γιατί, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τους Χριστιανούς που συμμετέχουν σε τέτοιες καταστάσεις δεν τους σώζει ούτε το μαρτύριο του αίματος.

Η εκκλησιαστική ενότητα πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ