Γράφτηκε στις .

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Συζυγία Ἀρίστη, Τιμόθεος καὶ Μαύρα, 3 Μαΐου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Στήν Ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου ψάλλουμε μεταξύ των ἄλλων καί τόν ὕμνο “Ἅγιοι μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες...”, ἐπειδή ταιριάζει μέ τόν χαρακτήρα τοῦ Γάμου πού εἶναι μαρτυρικός, ἀφοῦ εἶναι τό Μυστήριο τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη ἀπό τήν φύση τῆς εἶναι μαρτύριο, σταυρός.

Ἄνθρωποι ξένοι μεταξύ τους, δύο διαφορετικοί κόσμοι καί χαρακτῆρες, ὁ καθένας τους μέ τήν δική του νοοτροπία, τά ἐλαττώματα, καί τίς ἀδυναμίες του, καλεῖται νά ζήση ὅλη του τήν ζωή κοντά στόν ἄλλο, νά τόν ὑπομένη καί νά τόν ἀνέχεται. Χρειάζονται πραγματικά μεγάλα ἀποθέματα ἀληθινῆς, ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης.

Οἱ Ἅγιοι στούς ὁποίους ἀναφερόμαστε βίωσαν τήν χαρά αὐτῆς τῆς ἀγάπης, τό μυστήριο καί τό μαρτύριο τοῦ σταυροῦ.ΟΆγιος Τιμόθεος ἦταν Ἀναγνώστης καί “ἀνεγίνωσκεν ἐπ’ Ἐκκλησίας τά ἱερά λόγια”. Γνώριζε πολύ καλά τήν ἀξία τῶν ἱερῶν αὐτῶν βιβλίων, γι’ αὐτό καί ἀρνήθηκε νά τά παραδώση στόν Ἀρριανό, τόν εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα. Ὅταν ἐκεῖνος τά ἐζήτησε, μέ σκοπό νά τά καταστρέψη, τοῦ ἔδωσε τήν καταπληκτική ἀπάντηση: “Τά βιβλία τῶν Χριστιανῶν τά θεωρῶ παιδιά μου, ἀπό αὐτά στηρίζομαι καί δί’ αὐτῶν φυλάττομαι ἀπό ἀγγέλους, ἐπειδή ἡ δύναμη τῶν θείων νοημάτων πού εἶναι γραμμένα στά βιβλία αὐτά, προσκαλεῖ τούς ἁγίους ἀγγέλους εἰς βοήθειά μου. Ἐπειδή, λοιπόν, κανένας πατέρας δέν θανατώνει ποτέ τά παιδιά του μέ τήν θέλησή του, ἔτσι καί ἐγώ δέν σού παραδίδω τά ἱερά βιβλία γιά νά τά κάψης”. Μετά τήν θαρραλέα αὐτή ὁμολογία δέχθηκε στά αὐτιά πυρακτωμένα σίδερα καί πετάκτηκαν οἱ κόρες τῶν ματιῶν τοῦ ἔξω. Ἔπειτα ἔφεραν μπροστά του τήν σύζυγό του Μαῦρα (εἶχε νυμφευθῆ πρίν ἀπό εἴκοσι ἡμέρες), γιά νά τόν πείση νά ἀρνηθῆ τόν Χριστό, ἀλλά συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ὁ Τιμόθεος ἔπεισε αὐτήν νά δεχθῆ καί στήν συνέχεια νά ὁμολογήση τήν πίστη της στόν Χριστό, πού εἶχε σάν ἀποτέλσμα τόν βασανισμό της. Ἐπειδή ὅμως ἔμεινε θαυματουργικά ἀβλαβής ἀπό τά βασανιστήρια, τελικά σταύρωσαν καί τούς δύο καί ἔτσι εἶχαν τήν μεγάλη τιμή νά ἔχουν τό ἴδιο τέλος μέ Αὐτόν πού ἀγάπησαν περισσότερο ἀπό ὅλα στήν ζωή τους. Ἐνῶ ἤσαν κρεμασμένοι στόν Σταυρό (δέκα ἡμέρες), δέχθηκαν λυσσαλέες ἐπιθέσεις ἀπό τόν διάβολο, πού νόμισε ὅτι θά τούς παρασύρη μέ ἀπατηλές ὑποσχέσεις καί γήινες ἀπολαύσεις. Οἱ ἅγιοι τελικά τόν ἐνίκησαν, παρά τό ὅτι οἱ πειρασμοί αὐτοί καί δελεαστικοί ἤσαν καί ἐπώδυνοι. Πάλαιψαν ὅμως μέ μεγάλη ἀνδρεία καί ὁ ἕνας ἐστήριζε τόν ἄλλον.

Ἡ ἀγάπη, πού εἶναι ὑπέρβαση τῆς φιλαυτίας, ἀντέχει ὡς τόν τάφο, ἀλλά καί πέρα ἀπό αὐτόν. Στίς ἡμέρες μας, πού γίνεται τόσος λόγος γιά τόν ἔρωτα καί τήν ἀγάπη, οἱ ἄνθρωποι ἀποξενώνονται ὅλο καί περισσότερο καί τά διαζύγια πληθαίνουν γιά ἀσήμαντες, τίς περισσότερες φορές, αἰτίες καί αὐτό διότι ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ἀληθινή. Εἶναι ἀνακατεμένη μέ τόν ἐγωϊσμό καί τά ἄλλα πάθη καί ἐντελῶς ξένη πρός τό πνεῦμα τοῦ σταυροῦ, δηλαδή τῆς θυσίας, τῆς διακονίας καί τῆς προσφορᾶς. Ὁ φορέας τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης θυσιάζεται γιά νά ζήσουν οἱ ἄλλοι, ἐνῶ τῆς ψεύτικης θυσιάζει τούς ἄλλους γιά νά ζήση αὐτός.

Ἀπόδειξη γνησιότητας τῆς ἀγάπης ἀποτελοῦν τά στίγματα τοῦ Σταυροῦ. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀναγνώρισαν τόν Διδάσκαλό τους, μετά τήν Ἀνάστασή Του, ἀπό τά σημάδια τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι ἡ δύναμη καί ἡ δόξα του. Ἦταν, ὅπως ψάλλουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, “κατάστικτος τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργός”, δηλαδή γεμάτος πληγές, ἀλλά καί παντοδύναμος. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τούς ἀληθινούς μαθητές του, οἱ ὁποῖοι σταυρώνουν καθημερινά το θέλημά τους κάνοντας ὑπακοή στό δικό Του. Ξέρουν νά ὑπερβαίνουν τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς, ἀφοῦ ἔχουν ὑπερβῆ, στά ὅρια τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καί αὐτό τόν θάνατο. Ἄλλωστε ἡ ζωή πηγάζει ἀπό τόν Σταυρό καί τό κενό μνημεῖο, “διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὄλω τῷ κόσμω”.

Ὁ Τιμόθεος καί ἡ Μαῦρα ἤσαν σταυρωμένοι, ἀλλά καί ἀναστημένοι. Ἔζησαν ἑνωμένοι μέ τά δεσμά τῆς γνήσιας ἀγάπης, ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό ἑνωμένοι καί ἀγαπημένοι καί ἐξακολουθοῦν νά ζοῦν καί νά προγεύονται τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέχρι τήν κοινή Ἀνάσταση. Ταυτόχρονα εἶναι φάροι πνευματικοί καί ὁδοδεῖκτες καί τῆς δικῆς μας σταυροαναστάσιμης πορείας καί ζωῆς.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ