Γράφτηκε στις .

Αγάπη=θεραπεία

Τό Πάθος καί η σταυρική θυσία τού Χριστού είναι φανέρωση καί εκδήλωση τής μεγάλης αγάπης τού Θεού πρός τό ανθρώπινο γένος. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον ώστε τόν μονογενή υιόν αυτού έδωκε, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μή απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ', 16).

Έτσι, η ενανθρώπηση καί κυρίως τό Πάθος καί ο Σταυρός δείχνουν τήν αγάπη τού Θεού καί όχι τήν δικαιοσύνη, όπως εμείς τήν θεωρούμε. Γιατί, η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι ανταπόδοση τών ίσων, ενώ ο Θεός, καίτοι αναμάρτητος καί αναίτιος τής αμαρτίας καί τής πτώσεως τού Αδάμ, έγινε άνθρωπος γιά νά τόν σώση. Γι' αυτό η δικαιοσύνη τού Θεού ταυτίζεται μέ τήν φιλανθρωπία Του (άγ. Ισαάκ ο Σύρος καί ιερός Νικόλαος Καβάσιλας).

Ενώ στήν ορθόδοξη διδασκαλία γίνεται λόγος γιά τήν αγάπη καί φιλανθρωπία τού Θεού, στήν δυτική θεολογία, όπως αναπτύχθηκε από τόν σχολαστικισμό, γίνεται λόγος γιά τήν εξιλέωση τού Θεού. Λέγεται, δηλαδή, ότι ο Χριστός έπαθε, σταυρώθηκε καί πέθανε επάνω στόν Σταυρό γιά νά εξιλεώση τήν θεία δικαιοσύνη, πού προσεβλήθη μέ τήν παρακοή καί αμαρτία τού Αδάμ.

Η θεωρία αυτή, πού δυστυχώς μεταφέρθηκε από μερικούς θεολόγους καί στήν Ορθόδοξη Εκκλησία, δέν μπορεί νά σταθή θεολογικά. Εκείνο πού κυρίως πρέπει νά τονισθή είναι ότι ο Θεός ως απαθής δέν προσβάλλεται. Δέν μπορούμε νά αποδώσουμε στόν Θεό χαρακτηριστικά γνωρίσματα τού πεπτωκότος εμπαθούς ανθρώπου. Δέν έχει ανάγκη θεραπείας ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, Δεσποτικές Εορτές)

ΧΩΡΙΟ