Skip to main content

Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών: «Νά αγκαλιάσουν τό Σώμα τού Ιησού»

τού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών καί Πάσης Ελλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Ομιλία κατά τήν πανηγυρική θεία Λειτουργία επί τή ελεύσει τού τιμίου Λειψάνου τού αγίου Πολυκάρπου στήν Ναύπακτο.

(απομαγνητοφωνημένη)

Εντιμότατοι άρχοντες, αγαπητοί μου αδελφοί

Είπα πιό μπροστά ότι ήρθαμε σ' αυτόν τόν χώρο νά τιμήσουμε σπουδαία πρόσωπα τής Εκκλησίας μας, αλλά καί τής πατρίδος μας. Όλα αυτά τά πρόσωπα πού ήρθαμε νά τιμήσουμε σήμερα καί νά συμπροσευχηθούμε όλοι μαζί μέ αυτήν τήν ευκαιρία, έχουν έναν συνδετικό κρίκο. Μία λέξη πού ακούσαμε σήμερα στό Ευαγγέλιο είναι αυτή πού διήκει, πού διαπερνά μέσα, διαχρονικά, αλλά καί διαπροσωπικά. Γιά νά βάλουμε τήν λέξη πού ακούσαμε σήμερα στό Ευαγγέλιο.

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων βουλευτής, τολμήσας εισήλθε εις τόν Πιλάτον. Τολμήσας, μιά μετοχή τού ρήματος τολμώ. Κατέβαλε προσπάθεια, δύναμη εσωτερική, γιά νά ανοίξουν οι πόρτες, γιά νά μπή στόν Πιλάτο καί τί νά κάνη; Νά ζητήση τό Σώμα τού Ιησού. Έτσι διά μέσου τών αιώνων αυτή η τόλμη είναι ένα μεγάλο χάρισμα στή ζωή τής Εκκλησίας.

Θά μού επιτρέψετε νά σάς κουράσω λίγο, μέ λίγες απλές εικόνες. Όλα στόν Γολγοθά έχουν τελειώσει. Τά σώματα τού Κυρίου καί τών δύο ληστών κρέμονται στόν σταυρό. Καί εκείνο πού θά ακολουθούσε ήταν αυτό πού συνέβαινε πάντοτε. Θά κατέβαιναν οι γυπαετοί, τά άγρια πτηνά, νά ξεσχίσουν τίς σάρκες από τά νεκρά σώματα καί ό,τι θά υπολειπόταν θά έπεφτε στό έδαφος. Οι μαθηταί έχουν σκορπισθή στά ίδια. Είναι απογοητευμένοι. Καί ο Πέτρος, αυτός πού υποσχέθηκε ότι δέν θά Τόν εγκαταλείψη, όταν βρέθηκε μπροστά σέ μιά υπηρέτρια καί σέ μερικούς φύλακες πού είπαν "μάλλον πιστεύουμε ότι κι εσύ είσαι μέ τόν Ιησούν Χριστόν", άρχισε νά ορκίζεται καί νά λέη: Δέν τόν είδα, δέν τόν ξέρω τόν άνθρωπο.

Μέσα σ' αυτήν τήν ατμόσφαιρα ο Ιωσήφ, ο βουλευτής ο ευσχήμων, καί ο Νικόδημος, ο μυστικός, ο αθόρυβος, ο σιωπηρός μαθητής τής νυκτός τού Ιησού, καί τρείς γυναίκες έρχονται καί παίρνουν τό σώμα τού Ιησού από τόν Σταυρό καί τό ενταφίασαν, όπως μάς περιέγραψε σήμερα ο Ευαγγελιστής.

Τόλμη! Χωρίς αυτήν τήν τόλμη δέν θά μπορούσε νά γινότανε αυτό πού έγινε: Νά απλώσουν τά χέρια, νά αγκαλιάσουν τό Σώμα τού Ιησού, νά τό περιποιηθούν καί νά τό ενταφιάσουν. Καί από τότε διά μέσου τών αιώνων θά χρειάζεται αυτή η τόλμη. Είναι απαραίτητη. Είτε, όταν θέλουμε νά απλώσουμε τά χέρια πρός τόν Ιησούν ή όταν θέλουμε νά γίνουμε ένα μέ αυτό τό Σώμα στήν Θεία Κοινωνία ή ακόμα περισσότερο, όταν θέλουμε, επιδιώκουμε καί μπορούμε νά γινόμαστε μέλη αυτού τού Σώματος. Τόλμησαν λοιπόν!

Αλλά δέν τόλμησαν μόνον εκείνοι. Καί ο άγιος Πολύκαρπος πού προστατεύει αυτήν τήν περιοχή καί έχουμε τό ιερό λείψανό του κοντά, περνάει μέσα σέ όλη τήν ζωή του από αυτήν τήν τόλμη. Καί στό μαρτύριό του η τόλμη είναι η σφραγίδα του.

Αλλά, άν διαβάσουμε προσεκτικά είτε τά απομνημονεύματα, είτε τά γεγονότα, τίς αιτίες καί τίς εξελίξεις αυτού τού μεγάλου καί ηρωϊκού αγώνα τής Ελληνικής Επαναστάσεως καί τής ανασυστάσεως τού Ελληνικού Κράτους, θά δούμε ότι αυτή η τόλμη υπάρχει εσωτερικά. Καί είναι πράγματι καί τότε καί σήμερα η τόλμη πού έχει δύο μορφές. Είναι η ιερή τόλμη. Εκείνη πού συνδέεται μέ τόν Ιησούν Χριστόν καί είναι η άλλη τόλμη πού τήν βλέπουμε σέ πολλές προσπάθειες. Όταν δέν έχη τά θεμέλια αυτής τής ιερής τόλμης, πού συνδέεται μέ τόν Χριστό, διαλύεται, χάνεται, εξαφανίζεται. Γιατί η διδασκαλία τού Κυρίου μας, πού βοηθάει όλους καί τόν καθένα όταν αγωνίζεται, δέν είναι ιδεολογία. Η ιδεολογία είναι κάτι πού αρχίζει καί τελειώνει, δέν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι βίωμα πού εξαντλείται στήν εφαρμογή.

Μού δόθηκε η ευκαιρία τήν περασμένη Κυριακή πού ήμουνα στήν Νάουσα πού κι εκεί είχαν μιά τοπική εθνική γιορτή τέτοιου χαρακτήρος νά πώ ότι, άν αυτοί δέν είχαν αυτά τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τού Ιησού Χριστού καί δέν πάλευαν από τήν αρχή μέχρι τό τέλος γιά τού Χριστού τήν πίστη τήν αγία καί τής πατρίδος τήν ελευθερία, δέν θά είχαμε αυτά τά αποτελέσματα. Όταν όμως λέμε μερικές τέτοιες σκέψεις, φαίνονται υπερβολικές καί φαίνεται ότι σπρώχνουμε τά γεγονότα πίσω στό παρελθόν. Όχι. Είναι καί σύγχρονα αυτά καί θά είναι πάντοτε τά ίδια όταν υπάρχη αυτή η τόλμη.

Θά ήθελα νά απευθυνθώ πρός τούς νεωτέρους καί ιδιαίτερα στά παιδιά. Αξίζει ο κόπος νά πάρουνε καί νά διαβάσουνε τά στοιχεία, τίς σελίδες, τήν αλληλογραφία αυτών τών παλληκαριών, πού κρεμάσθηκαν στόν αγώνα τής Κύπρου. Νά διαβάσουν τά κείμενα τού Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Θά πάρω μιά ανηφοριά γιά νά ανεβώ... Πού; Νά βρώ αυτήν τήν ελευθερία πού εμπνέεται απ' τού Χριστού τήν πίστη τήν αγία. Νά διαβάσουν τίς επιστολές αυτών όλων όσοι απαγχονίσθηκαν, νά δούν από πού ξεκινούν καί τί είναι αυτό πού τούς δίνει τήν τόλμη καί τήν δύναμη νά αγωνισθούν καί νά παλέψουν καί νά κρεμασθούν στό σχοινί γιά τής πατρίδος τήν ελευθερία, γιά τού Χριστού τήν πίστη τήν αγία.

Αυτή η τόλμη, λοιπόν, τότε πέρασε μέσα στή ζωή τών ανθρώπων καί γίνεται συνέχεια. Καί υπάρχει καί σήμερα. Απλώς πρέπει νά κάνουμε μιά διάκριση μεταξύ τόλμης καί χρόνου. Τότε ήταν λίγοι εκείνοι πού τολμούσαν καί ήταν πολλοί εκείνοι πού δέν τολμούσαν. Σήμερα είναι αυτοί λίγοι οι οποίοι αγωνίζονται, αλλά πολλοί εκείνοι οι οποίοι φοβερίζουν. Καί αυτός ο φόβος πολλές φορές μάς κάνει νά δειλιάζουμε. Καί τό χαρακτηριστικό; Ενώ όλοι μας έχουμε αυτά τά πιστεύματα καί θέλουμε νά μήν αμαυρωθούν, νά μή χαθούν, νά μή χαλάσουν, γιά νά αγωνισθούμε, κι όμως υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, πού είναι θρασείς, πού ξέρουν ότι φοβόμαστε πολλές φορές ή δέν τολμούμε, καί επιχειρούν τέτοια πράγματα πού θέλουν νά μάς αλλοιώσουν.

Δέν θέλω νά σάς κουράσω περισσότερο. Πήρα αυτήν τήν αφορμή γιά αυτές τίς απλές σκέψεις νά πώ ότι σήμερα, όπως όλοι σας, έτσι κι εγώ βλέπουμε τήν κρισιμότητα, τήν κρίση τής εποχής. Όλοι μιλάνε γιά κρίση. Τό βλέπουμε στίς εφημερίδες, στίς συζητήσεις καί τά μέτρα πού λαμβάνονται γιά νά αντιμετωπισθή αυτή η κρίση. Είναι όμως πρός λάθος κατεύθυνση. Μάς λένε οι γιατροί ότι, όταν έχουμε καλή διάγνωση καί δέν πάρουμε τό κατάλληλο φάρμακο, δέν έχουμε υγεία, η ασθένεια δέν γιατρεύεται. Πρέπει νά έχουμε καί διάγνωση καλή, αλλά καί τό κατάλληλο φάρμακο. Η κρίσις, λοιπόν, η σημερινή δέν είναι υλική. Πρέπει νά τό καταλάβουμε. Η κρίσις είναι πνευματική. Έχουμε σαπίσει πνευματικά, γι αυτό έχουμε αυτά τά αποτελέσματα. Καί άν δοθή η δυνατότητα στήν Πολιτεία πού αγωνίζεται νά αντιμετωπίση αυτήν τήν λαίλαπα τήν οικονομική, είναι σίγουρο ότι, άν δέν διαγνώσουμε ποιά είναι η αρρώστια καί νά τήν θεραπεύσουμε, τήν πνευματική (εννοώ), σέ λίγον καιρό καί τήν ίδια αρρώστια θά έχουμε καί άλλη καί απανωτή κρίση.

Έτσι, λοιπόν, αυτό πού πρέπει νά αναζητήσουμε, τό φάρμακο, είναι αυτό πού μάς είπε ο Χριστός: Εάν δέν είστε μέ εμένα μήν έχετε καμιά ελπίδα. Τό θέμα είναι ότι τά φαινόμενα πού παρατηρούνται καθημερινώς δέν είναι φαινόμενα πού λένε ότι δέν είμαστε μέ τόν Χριστό, αλλά φαινόμενα πού λένε (ότι είμαστε) εναντίον τού Χριστού. Άν, λοιπόν, αυτό δέν τό προσέξουμε σάν σύνολο, ότι, δηλαδή, ο Χριστός είναι τό θεμέλιο, ο Χριστός είναι Αυτός πού δίνει τόλμη, ο Χριστός είναι Αυτός πού έχει ισχύ καί μάς μαθαίνει νά ζούμε μέ τρόπο πού αντιμετωπίζει καί τίς δυσκολίες καί τά οικονομικά αδιέξοδα καί τόν θάνατο. Γιατί μάς μαθαίνει ότι ο θάνατος δέν είναι πιό ψηλά από τήν ζωή. Άν αυτό δέν τό καταλάβουμε, δέν υπάρχει ελπίδα. Κάνουμε αγώνα απελπισίας.

Όλος αυτός ο κόσμος πού είδαμε καί πλησιάσαμε, είτε είναι ο άγιος Ιωσήφ, ο Νικόδημος, οι γυναίκες οι απλές, οι αδύνατες, οι μυροφόρες, ο άγιος Πολύκαρπος μέ τό ιερό του λείψανο καί όσους πλησιάζουμε μέσα στόν χώρο τής Εκκλησίας πού έχουνε αυτό τό όραμα πού έχουν αυτοί πού παρακολουθούν στά ίχνη τόν Ιησούν, αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι μπορούν νά μάς διδάξουν, νά μάς δώσουν τήν διάγνωση καί νά μάς δώσουν καί τό φάρμακο.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ Σεβασμιώτατε, άγιε Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου καί αδελφέ κ. Ιερόθεε, πού δώσατε σήμερα στούς αγίους αδελφούς καί στούς πατέρες, αλλά καί σέ όλο τό ποίμνιό σας τήν ευκαιρία νά βρεθούμε σέ αυτήν τήν σύναξη.

Χρόνια πολλά! Νά είστε καλά!

  • Προβολές: 2756