Skip to main content

Ἀφιέρωμα στὸν π. Ίωάννη Σ. Ρωμανίδη: Π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, «Πρό καί Μετά Ρωμανίδη Εποχή»

τού Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού, Ομοτίμου Καθηγητού Παν/μίου

Άν τό πέρασμα τού μακαριστού π. Ιωάννη Ρωμανίδη από τήν ελληνική πραγματικότητα υπήρξε σεισμός αναστάσιμος, πού μάς έβγαλε από τήν θεολογικοεκκλησιαστική βαβυλώνεια αιχμαλωσία μας, τό ίδιο ισχύει καί γιά τό δίτομο έργο τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου γιά τήν θεολογία τού π. Ιωάννη, τό οποίο έχουμε τήν τιμή σήμερα νά παρουσιάζουμε.

Ἀφιέρωμα στὸν π. Ίωάννη Σ. Ρωμανίδη:  «Πρό καί Μετά Ρωμανίδη Εποχή»  Π. Γεωργίου ΜεταλληνούΜέ τό σπουδαίο εγχείρημα του ο Σεβασμιώτατος προσφέρει στό ελληνικό καί ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό τήν πεμπτουσία τής θεολογίας τού μεγίστου τών νεωτέρων δογματολόγων μας, σέ μία έκδοση υποδειγματική καί από πλευράς διατάξεως τού περιεχομένου, αλλά καί εμφανίσεως, πού πληροί όλες τίς προϋποθέσεις σεμνότητος καί καλαισθησίας. Πιστεύω δέ ότι ο Άγιος Ναυπάκτου ήταν ο καταλληλότερος γιά τήν σύνθεση αυτού τού μνημειώδους έργου καί θεολογικά ως ο άριστος συνεχιστής τού π. Ιωάννη καί εκκλησιαστικά ως Ιεράρχης, πού έστω καί ανεπίσημα εκφράζει τήν Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας μας διακηρυκευόμενος τήν εμπειρική θεολογία τής Ορθοδοξίας, τήν όντως δηλαδή Θεολογία μας. Η φιλόφρων δέ αφιέρωση τού έργου στόν κ. Αθανάσιο Σακαρέλλο καί στήν ταπεινότητά μου δέν μάς περιποιεί μόνο ιδιαίτερη τιμή, αλλά λειτουργεί γιά μάς καί ως υπόμνηση τού χρέους μας απέναντι στόν μακαριστό Διδάσκαλο καί τήν ιερή παρακαταθήκη πού μάς άφησε.

Η έκδοση κυκλοφορείται σέ μιά εποχή κρίσεως -καί δέν εννοώ εδώ τήν οικονομική καί εθνική κρίση, πού καί αυτή έχει τήν σημασία της. Εννοώ τήν πνευματική κρίση, πού διερχόμεθα, καί κυρίως στόν χώρο τής Θεολογίας, όταν μέ ανούσια καί ψυχοφθόρα υποκατάστατα, μέ τά καινοφανή μάλιστα ονόματα "μεταπατερική θεολογία" ή "συναφειακή θεολογία" -θέματα γιά τά οποία πάλι έχει καταθέσει τήν σοφή καί ακριβοδίκαιη άποψή του ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης- επιδιώκεται κατάφωρα περιθωριοποίηση τής αποστολικοπατερικής θεολογίας μας, μέ σκοπό τήν κατίσχυση τού οικουμενισμού, τής μεγαλύτερης ανά τούς αιώνες αρνήσεως καί αναιρέσεως τής σωζούσης Πίστεώς μας. Θά συμπληρώσω δέ ότι η έκδοση αποτελεί τό ευλαβικότερο μνημόσυνο στόν π. Ιωάννη, τόν μεγάλο διδάσκαλό μας, πρός τόν οποίο στρέφεται πάντοτε μέ ευγνωμοσύνη η σκέψη καί η καρδιά μας.

Επειδή θά ακολουθήσουν σημαντικές αναφορές στό παρουσιαζόμενο έργο καί τό περιεχόμενό του, θά περιορισθώ από τήν διακονική θέση τού συντονιστού, πού τιμητικά μού ανετέθη, στήν σύντομη υπενθύμιση κάποιων εκφράσεων τής ταπεινής αποτιμήσεως εκ μέρους μου τής παρουσίας καί προσφοράς τού π. Ρωμανίδη στόν τόπο μας. Μένω, κατ' αρχάς, αμετακίνητος στήν πεποίθησή μου ότι μπορεί άνετα νά γίνεται λόγος γιά εποχή "πρό Ρωμανίδη" καί "μετά Ρωμανίδη" στόν χώρο τής Θεολογίας μας, καί μάλιστα τής πανεπιστημιακής. Διότι αυτός μέ τήν Χάρη τού Θεού καί τήν βαθειά πατερικότητά του, μάς άνοιξε τόν δρόμο τής απελευθερώσεως από τήν σχολαστική αιχμαλωσία μας, οδηγώντας μας καί πάλι στήν εμπειρική θεολόγηση τών Αγίων μας, Προφητών, Αποστόλων καί Πατέρων. Επανέφερε έτσι τήν αληθινή κατανόηση τών όρων θεολογία καί θεολόγος, προσδιορίζοντας συνάμα τό αντικειμενικό περιεχόμενο τών όρων Ανατολή-Δύση, στήν πνευματική τους διάσταση. Συχνά διερωτώμαι, πλήρης ευγνωμοσύνης, τί θά ήμαστε θεολογικά χωρίς τον π. Ρωμανίδη.

Ο π. Ιωάννης εξάλλου ανέτρεψε όλα τά αυτονόητα, τόν ευσεβισμό καί τήν μαγική αντίληψη πού είχαμε γιά τήν Εκκλησία καί τήν αποστολή της στόν κόσμο. Έφερε καί πάλι στήν επιφάνεια τήν άσκηση ως αγιοπνευματική ζωή, τήν ανάγκη τής άκτιστης θείας χάρης καί τόν τρόπο προσλήψεώς της, στά όρια τής συνεργείας μας μέ τόν Θεό. Κυρίως δέ, αποσπώντας μας από τήν διανοητική θεολόγηση, επανασύνδεσε τό δόγμα μέ τήν λατρεία καί αμφότερα αυτά μέ τήν ιστορία, φωτίζοντας μέ τό φώς τής παραδόσεώς μας καί αυτόν τόν ήδη εκδυτικισμένο ακαδημαϊκό χώρο. Ομολογώ δέ ότι θεωρώ αληθινή ευλογία τήν ανάγνωση, στά 1973, τής δακτυλογραφημένης Δογματικής τού π. Ιωάννη, πού μού έστειλε στήν Γερμανία η μακαρίτισσα μητέρα μου. Αμέσως διεπίστωσα ότι ήταν Δογματική άλλου είδους, διαφορετική από τήν Δογματική πού γνωρίσαμε στίς σπουδές μας. Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου μέ τόν π. Ιωάννη καί δοξάζω τόν Θεό γι' αυτό.

Δέν είμαι δέ ο μόνος πού δέχθηκε αυτήν τήν ευεργετική επίδραση τού π. Ιωάννη, ώστε νά θεωρώ τόν εαυτό μου μαθητή του καί νά καυχώμαι εν Χριστώ γι' αυτό. Σημασία έχει ότι καί ο Σεβασμιώτατος άγιος Ναυπάκτου, ομολογεί τό ίδιο γιά τόν εαυτό του, όπως καί ο λίαν αγαπητός "συνιωαννίτης" -κατά τό συλλουκιανιστής- κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος. Υπάρχουν μαθηταί του πού θεωρούν τιμή νά τό ομολογούν, αλλά καί κρυφοί μαθηταί του, πού τό αποφεύγουν, αλλά τόν καταλεηλατούν ανομολογήτως. Υπάρχουν όμως καί εκείνοι πού τόν κατηγορούν καί τόν απορρίπτουν, μετέχοντες σέ μιά θλιβερή συνωμοσία εναντίον του, διότι η "θεολογία" τους, καθαρά φράγκικη καί οικουμενιστική, ανατρέπεται κυριολεκτικά από τήν θεολογία εκείνου. Αναζητούν δέ συστηματικά λάθη του καί παραλείψεις, πού ως άνθρωπος καί αυτός μπορεί νά έχη, διά νά ακυρώσουν, αντιμαχόμενοι στό πρόσωπο καί τό έργο τού αειμνήστου διδασκάλου μας, τήν ίδια τήν θεολογική παράδοση τών Αγίων μας Πατέρων. Αυτός είναι ο στόχος τους καί όχι ο π. Ιωάννης.

Η έκδοση έχει καί ένα άλλο προσόν. Αποκαλύπτει τόν φυσικό καί άμεσο, τόν άνθρωπο, π. Ιωάννη. Μολονότι καί στό πανεπιστημιακό βήμα ήταν πάντα φυσικός καί αυθόρμητος, στίς εκτός Πανεπιστημίου παραδόσεις-διδαχές του είχε όλη τήν άνεση νά προσφέρη τήν βιωματική θεολογία του "εν αφελότητι καρδίας", αποκαλύπτοντας τόν ανθρώπινο καί πατερικό π. Ιωάννη, πού συνεδύαζε τό εκκλησιαστικό βάθος τής σκέψης του μέ τήν απλότητα καί σαφήνεια τής όντως σοφίας, προδίδοντας εμπειρική γνώση τής πατερικής θεολόγησης.

Όσοι γνωρίσαμε από πολύ κοντά τόν π. Ιωάννη είμεθα σέ θέση νά προσυπογράψουμε τόν λόγο γι' αυτόν τού μακαριστού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη: "Είναι κυριολεκτικώς καλόγηρος, φερόμενος από τούς Πατέρας καί μέ τήν αγίαν λειτουργικήν ζωήν τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υμνών τόν Θεόν "επτάκις τής ημέρας".

Είη η μνήμη του αιωνία!

  • Προβολές: 2699