Skip to main content

Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Οίκονομία, σκάνδαλο καὶ μωρία

Πρωτοπρεσβύτερου Θωμᾶ Βαμβίνη

Στήν ἐποχή μας - παρατηρώντας γενικά τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ - διαπιστώνει εὔκολα κανείς, ὅτι ἔχει χαθεῖ ἡ ἔμπνευση καί ἔχει κυριαρχήσει ἡ πρακτική ὠφελιμιστική σκέψη. Ἡ ποιητική ἀντίληψη τῶν πραγμάτων ἔχει ἐξουδετερωθεῖ ἀπό “ρεαλιστικές” πολιτικές ἀπόψεις, πού “κινούνται” στά πλαίσια τῶν νόμων τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, καθώς καί ἀπό τήν δημοσιογραφική παραφιλολογία καί σκανδαλολογία. Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ φιλόσοφοι, οἱ λογοτέχνες καί οἱ θεολόγοι, πού βρίσκονται μακριά ἀπό τά Μ.Μ.Ε., ἔχουν μικρή ἐπίδραση στόν λαό, ἐπηρεάζουν ἐλάχιστα τίς ἀντιλήψεις τοῦ πλήθους. Ὁ ἄνθρωπος πού σκέφτεται πρακτικά, χωρίς συναισθηματισμούς καί κοινωνικές εὐαισθησίες, πού βάζει “κατανοητούς” στόχους καί τούς ἐπιδιώκει μέ κάθε τρόπο, θεωρεῖται “σύγχρονος” καί “προοδευτικός”.

Ἔτσι, ὁ πολύς λαός μένει χωρίς πνευματικά ἀνοίγματα, χωρίς ρωγμές στήν κατεστημένη νοοτροπία του, δέσμιος σέ ἕναν πρακτικό ὑλισμό, ὁ ὁποῖος πολλές φορές καλύπτεται κάτω ἀπό ἕνα ἐπίχρισμα Χριστιανισμοῦ. Μέσα σ’ αὐτήν τήν πνευματική σχιζοφρένεια μπορεῖ κάποιος νά αὐτοθεωρῆται καλός χριστιανός, ἀλλά μέ τά μέτρα τῶν ἁγίων Πατέρων νά ζῆ μιά ἰδιότυπη εἰδωλολατρία, νά ἔχη μέσα του καί νά προσκυνῆ τά εἴδωλα τῶν παθῶν ἤ νά ζῆ ἕνα θρησκειοποιημένο Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀναλύει ὁ π. Ι. Ρωμανίδης, συνδέεται μέ τήν προσωπικότητα πού νοσεῖ.

Ὁρισμένοι τείνουν νά ὀνομάσουν τήν ἐποχή μᾶς μεταχριστιανική. Σ’ αὐτούς ὁ μακαριστός ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος ἀπάντησε: “ἐν τοῖς ὀρίοις τῶν γνώσεών μου περί τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἰς τάς αὐθεντικᾶς αὐτοῦ διαστάσεις οὐδέποτε μέχρι τοῦδε ἐγένετο δεκτός ὑπό τῆς μεγάλης μάζης, ὡς ὤφειλε”. Ὁπότε δέν ζοῦμε σέ ἐποχή κατά τήν ὁποία ξεπεράσθηκε ὁ Χριστιανισμός (ἀφοῦ δέν ἔγινε ποτέ δεκτός στίς πραγματικές του διαστάσεις), ἀλλά ζοῦμε ἐκ νέου στήν ἀτμόσφαιρα τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀντιμέτωποι σέ μιά ποικιλόμορφη νεοειδωλολατρία.

Στήν ἐποχή μας, λοιπόν, πού ἡ πρακτική σκέψη ἐξουδετερώνει τήν ἔμπνευση, πού ἡ οἰκονομία τοῦ χρήματος μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε τήν “οἰκονομία τῆς σωτηρίας” καί ἡ συχνή ἀναφορά σέ οἰκονομικά καί ἄλλα σκάνδαλα μᾶς ἀποπροσανατολίζει ἀπό τό σωτήριο “σκάνδαλο τοῦ Σταυρού”, χρειάζονται ὁρισμένοι “μωροί διά Χριστόν”, πού μέ τήν φρονιμάδα τοῦ φιδιοῦ καί τήν ἀκεραιότητα τῆς περιστερᾶς θά δώσουν καίρια κτυπήματα στήν “συνεση” τῶν ἀνθρώπων τοῦ αἰῶνος τούτου καί θά μᾶς καθοδηγήσουν στήν βίωση τοῦ Σταυροῦ. Ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι μιά ὑγιής τρέλα. Δυό σημεῖα αὐτῆς τῆς τρέλας σημειώνω παρακάτω.

Ὑπάρχουν πολλοί πού θέλουν νά μᾶς ἐνημερώσουν καί νά μᾶς καθοδηγήσουν, πού θέλουν νά διαμορφώσουν τήν γνώμη μας, χωρίς νά μᾶς ἀγαπᾶνε. Αὐτοί στήν πραγματικότητα μᾶς “ἐκβιάζουν καί ζητοῦν τήν ψυχή μας”. “Λαλούν ματαιότητες” καί κάποιοι ἀπό αὐτούς προβάλλουν ἀθλιότητες. Κτύπημα ἐναντίον τούς εἶναι ἡ πρακτική του προφητάνακτα Δαυίδ: “Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον καί ὡσεί ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τό στόμα αὐτοῦ..... ὅτι ἐπί σοῖ, Κύριε, ἤλπισα. Σύ εἴσακουση, Κύριε ὁ Θεός μού”. Αὐτή ἡ “κώφευσις τῶν ὤτων” εἶναι ἀπαραίτητη στίς μέρες μας, γιά νά μποροῦμε νά ἐλπίζουμε στόν Κύριο καί νά ἀναπτύσσουμε μαζί Του διάλογο.

Αὐτή ἡ κώφευση καί ἡ σιωπή ἀπέναντι στίς θορυβώδεις ματαιότητες, ὅταν συνδέεται μέ τήν ἔξοδο ἀπό τόν ἑαυτό μας καί τήν διακονία τῶν ἀδελφῶν μας, ὅταν περνᾶ στήν “τρελή” ἄρνηση τοῦ θελήματός μας γιά νά ὑπακούσουμε στό θέλημα τοῦ ἀδελφοῦ, “κτυπά” στήν ρίζα τῆς τήν ἀτομοκρατία. Αὐτό τό χαιρόμαστε, γιατί “μέ τήν ὑπακοή ἡ καρδιά γίνεται διαρκῶς πιό εὐαίσθητη γιά τή ζωή τῶν ἄλλων, γιά τά παθήματά τους, γιά τήν πρόοδο καί τίς ἀνάγκες τους”, “πλαταίνει τή συνείδησή μας....” καί “μέ τρόπο ἐντελῶς ἀπροσδόκητο γεννᾶ μέσα μας τόν θρῆνο γιά τόν Ἀδάμ παγγενή” (Ἀρχιμ. Σωφρόνιος). Γινόμαστε οἰκουμενικοί.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

  • Προβολές: 2738