Γράφτηκε στις .

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Προφήτης Ἠλίας ὁ Ζηλωτὴς καὶ Πυρίπνους

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ἔζησε γύρω στά 816 π.Χ. καί προφήτευσε εἰκοσιπέντε χρόνια. Καταγόταν ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἀαρῶν καί ἀπό τήν πόλη Θέσβη, ἡ ὁποία εἶχε δοθῆ ἀπό τόν Θεό στούς Ἱερεῖς. Ἦταν ζηλωτής, καί μέ τήν προσευχή τοῦ ἔκανε πολλά θαύματα. Ὅταν ὁ Χριστός μετεμορφώθη στό Ὅρος Θαβώρ, ἦταν ἐκεῖ παρών μαζί μέ τόν Μωϋσῆ. “Και ἰδού δύο ἄνδρες συνελάλουν αὐτῶ, οἵτινες ἦταν Μωϋσῆς καί Ἠλίας, οἱ ὀφθέντες ἐν δόξη ἔλεγον τήν ἔξοδον αὐτοῦ, ἥν ἔμελλε πληροῦν ἐν Ἱερουσαλήμ” (Λουκ. θ’, 30-31).

Ὁ Προφήτης Ἠλίας ἦταν ζηλωτής καί πυρίπνους. Εἶχε ζῆλο Θεοῦ “κατ’ ἐπιγνωσιν”, διότι ὑπάρχει καί ζῆλος χωρίς ἐπίγνωση, ὁ ὁποῖος δημιουργεῖ μεγάλα προβλήματα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί γενικότερά της κοινωνίας. Ὁ ἀληθινός ζῆλος εἶναι αὐτός πού συνδέεται μέ τήν πνευματική ζωή καί τόν ἐσωτερικό ἀγώνα πού κάνει ὁ ἄνθρωπος γιά νά καθαρθῆ ἀπό τά πάθη, νά συναντήση τόν Θεό καί νά ἀποκτήση κοινωνία μαζί Του. Αὐτή ἡ διδασκαλία φαίνεται καθαρά στά Πατερικά κείμενα καί στήν Ὀρθόδοξη ὑμνογραφία. Στό πρῶτο κάθισμα τῆς Λιτῆς του Ἑσπερινοῦ της Ἑορτῆς τοῦ Προφήτη Ἠλία ψάλλουμε: “Ἠλίας ὁ ζηλωτής καί τῶν παθῶν αὐτοκράτωρ ... οὗτος γάρ ἐν σώματι ἄγγελος καί ἄσαρκος ἄνθρωπος δέδεικται τοῖς κατορθώμασιν ...”. Ὁ ἀληθινός ζηλωτής εἶναι ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά κυβερνᾶ τά πάθη του καί ὄχι αὐτός πού ἄγεται καί φέρεται ἀπό αὐτά. Αὐτός πού μέ τά πνευματικά του κατορθώματα ἔχει γίνει ἐφάμιλλός των ἁγίων ἀγγέλων καί, ἐνῶ ζῆ στήν γῆ, πολιτεύεται στόν οὐρανό. Εἶναι ἄγγελος μέ σῶμα καί ἄνθρωπος χωρίς σάρκα, δηλαδή χωρίς τό σαρκικό φρόνημα. Τί σημαίνει σαρκικό φρόνημα μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Ἅ’ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του: “Ἔτι γάρ σαρκικοί ἐστε• ὅπου γάρ ἐν ὑμίν ζῆλος (=ζήλεια) καί ἔρις, οὐχί σαρκικοί ἐστε καί κατά ἄνθρωπον περιπατεῖτε;” (Ἅ’ Κορ. γ’, 3). Ζήλεια, διχόνοιες, θυμοί καί καυγάδες δέν μποροῦν νά ἔχουν σχέση μέ τόν Θεό, διότι ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη, εἶναι Θεός τῆς εἰρήνης. Ὁ Προφήτης Ἠλίας, ζωντας στήν ἐποχή καί τό πνεῦμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐφόνευσε, ὅπως εἶναι γνωστό, τούς “ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης”, ὁ Θεός ὅμως τοῦ ἔδωσε νά καταλάβη ὅτι ἔκανε λάθος μέ τό παράδειγμα τοῦ δυνατοῦ ἀέρα, τοῦ σεισμοῦ, τῆς φωτιᾶς καί τῆς λεπτῆς αὔρας, λέγοντάς του ὅτι ὁ Θεός δέν εὑρίσκεται στόν ἄνεμο ἤ στόν σεισμό καί τήν φωτιά, ἀλλά “ἐν τῇ φωνή τῆς λεπτῆς αὔρας”, ὅτι δηλαδή δέν ἀγαπᾶ τήν βία, ἀλλά τήν ἠρεμία, τήν εἰρήνη καί τήν πραότητα (Γ’, Βασιλ. 11-12).

Ὁ φανατισμός δέν μπορεῖ νά ἔχη σχέση μέ τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, οὔτε μέ τόν πραγματικό ζῆλο γιά τόν Θεό. Ὁ φανατισμός ἐπικρατεῖ στίς θρησκεῖες καί τίς ὀργανώσεις ἀνθρωποκεντρικοῦ χαρακτήρα, πού δημιουργοῦν κλίμα φανατισμοῦ καί πόλωσης, γιά νά δημιουργοῦν καί νά διατηροῦν ὀπαδούς. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι θρησκεία, μέ τήν ἔννοια τῶν ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκειῶν, ἀλλά Ἐκκλησία. Εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἀνακάλυψη τοῦ ἀνθρώπου. Δέν ἔχει ὀπαδούς, ἀλλά μέλη, τά ὁποῖα εἶναι ὅλοι “οἱ βεβαπτισμένοι καί βεβαιόπιστοι”, ὅσοι ἔχουν βαπτισθεῖ στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ζοῦν ἤ ἀγωνίζονται νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὁμαδική ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, πού παρατηρεῖται καί στίς ἡμέρες μας, ἀλλά καί ἡ παρουσία πολλῶν αἱρέσεων μᾶς κάνει μερικές φορές νά ἀπελπιζόμαστε καί νά τά βλέπουμε ὅλα μαῦρα, μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγούμαστε στήν ἐξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχουν σήμερα ἅγιοι, αὐτό ὅμως δέν εἶναι ἀληθινό. Σέ κάθε ἐποχή ὑπάρχουν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως καί στίς ἡμέρες μας. Πάντα ὑπάρχουν οἱ ἀληθινοί προσκυνητές, αὐτοί πού ζοῦν μέ τήν προσευχή, τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, τήν προσφορά καί τήν θυσία. Ὅταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ὀλιγοψύχησε βλέποντας πολύ κόσμο νά τρέχη πίσω ἀπό τόν ψεύτικο θεό Βάαλ καί νόμισε ὅτι ἔμεινε μόνος αὐτός πάνω στήν γῆ λάτρης καί Προφήτης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ὑπάρχουν ἑπτά χιλιάδες ἄνδρες πού δέν προσκύνησαν τόν Βάαλ, ἀλλά παρέμειναν πιστοί στόν Θεό τῶν Πατέρων τους. Ἑπομένως, χρειάζεται πάντοτε ψυχραιμία καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Ἀληθινοί ζηλωτές εἶναι αὐτοί πού συνδυάζουν, ὅπως ὁ Προφήτης Ἠλίας, τόν ζῆλο καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό μέ τήν προσευχή καί τήν ἡσυχαστική ζωή. Αὐτοί πού ἀποφεύγουν τίς ἀκρότητες, ἀφοῦ βιώνουν τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, τήν πραότητα καί τήν ἐσωτερική εἰρήνη. Αὐτοί πού αἰσθάνονται πραγματικά καί ἀληθινά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ “ἐν τῇ φωνή τῆς λεπτῆς αὔρας”.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ