Κύριο ἄρθρο: Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Βρισκόμαστε στὴν ἀρχὴ τοῦ ἔτους καὶ συνηθίζουμε νὰ ἀνταλλάσσουμε εὐχές, οἱ ὁποῖες πάντα εἶναι εὐχάριστες, ἐλπιδοφόρες καὶ ἐνθαρρυντικές. Τὰ πράγματα στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔρχονται ὅπως τὰ θέλουν. Ὑπάρχουν καὶ σύγχρονες φωνὲς ποὺ κάνουν λόγο γιὰ δύσκολη χρονιὰ καί, βεβαίως, ὑπάρχουν σοβαρὰ ἐρείσματα γιὰ νὰ ὑποστηριχθῇ αὐτὴ ἡ ἄποψη ὅτι θὰ ὑπάρξουν δυσκολίες. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζη ὅλα τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς του μὲ ἕνα ὑψηλὸ νόημα. Αὐτὸ ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ γίνεται μὲ τοὺς Χριστιανούς. Οἱ πιὸ κάτω σκέψεις ἀναφέρονται στὸ πῶς ἡ Ἐκκλησία προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ζοὺν κάθε μέρα τῆς ζωῆς τους καί, ἑπομένως, καὶ αὐτὸν τὸν χρόνο. Πρότυπό μας πρέπει νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ διαρκὴς σκοπός μας θὰ εἶναι πῶς θὰ ζήσουμε ἐν Χριστῷ.

1. Ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν βάπτισή Του στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἄρχισε τὸ ἐπίσημο ἔργο Του κηρύττοντας μετάνοια: «μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάτθ. δ', 17). Αὐτὸ ἀναφέρεται στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ, οὐσιαστικὰ τὴν πρώτη Κυριακὴ κάθε νέου ἔτους. Αὐτὸ εἶναι σημαντικό, γιατί προσδιορίζει καὶ τὴν ζωή μας κατὰ τὴν διάρκεια κάθε νέας χρονιᾶς. Τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, καίτοι δὲν εἶναι πλήρης βιογραφία τοῦ Χριστοῦ, ἐν τούτοις παρουσιάζουν σὲ γενικὲς γραμμὲς «τί εἶπε, τί ἔπραξε καὶ τί ἔπαθε ὁ Χριστός». Στὸ «τί εἶπε» ἀναφέρεται ἡ διδασκαλία του, στὴν ὁποία πρωτεύουσα θέση κατέχει ἡ «ἐπὶ τοῦ ὅρους Ὁμιλία» Του, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὁμιλίες Του ποὺ παρουσιάζονται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ποὺ εἶναι γεμᾶτες θεολογία. Στὸ «τί ἔπραξε» ἀναφέρονται τὰ θαύματα, δηλαδὴ ἰάσεις ἀσθενειῶν, ἄφεση ἁμαρτιῶν, ἀναστάσεις νεκρῶν. Στὸ «τί ἔπαθε» ὁ Χριστὸς ἀναφέρονται οἱ διωγμοὶ ἐκ μέρους τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων, κυρίως ὅμως τὰ Πάθη καὶ ὁ Σταυρός Του. Βεβαίως, τὰ Εὐαγγέλια περιγράφουν καὶ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς καὶ τὴν ἔλευση τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἐὰν προσέξουμε ἐπισταμένως θὰ διαπιστώσουμε ὅτι καὶ στὶς τρεὶς αὐτὲς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ φαίνεται τὸ θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδή, ὁ Χριστὸς ἐκήρυττε ὡς Προφήτης, θαυματουργοῦσε ὡς βασιλεύς, ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε ὡς Ἀρχιερεύς. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ Χριστὸς ἥνωσε στὸν ἑαυτό Του τὶς τρεῖς αὐτὲς κατηγορίες ἀνθρώπων ποὺ ὑπῆρχαν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἤτοι τοῦ Προφήτου, τοῦ Βασιλέως καὶ τοῦ Ἀρχιερέως.

2. Ὅλο, ὅμως, τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ τὸ βιώνουμε ξανὰ μέσα στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ποὺ εἶναι ἡ μυστηριακὴ ἐπανάληψη τοῦ ἔργου τῆς θείας οἰκονομίας. Ἐρχόμαστε στὸν Ναό, συμμετέχουμε στὴν θεία Εὐχαριστία καὶ ὄχι μόνον προσευχόμαστε ἀτομικά, ἀλλὰ βιώνουμε μυστηριακὰ τὸ γεγονὸς τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μικρὰ Εἴσοδος συμβολικὰ δείχνει τὸν Χριστὸ νὰ εἰσέρχεται στὸν κόσμο γιὰ νὰ κηρύξη τὸ Εὐαγγέλιο τῆς μετανοίας καὶ τῆς σωτηρίας. Ὁ Ἱερεὺς κρατᾶ τὸ Εὐαγγέλιο μέσα στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ τὴν Εἴσοδο ἀναγινώσκει τὴν περικοπὴ τὴν ὁποία καθιέρωσαν οἱ Πατέρες, ὁπότε βιώνουμε τί εἶπε καὶ τί λέγει ὁ Χριστός, δηλαδὴ δηλώνεται ἡ προφητικὴ ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας Εὐχαριστίας προσευχόμαστε στὸν Θεὸ νὰ ἀποστείλη τὸ ἔλεός Του. Αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ἄρρωστοι ψυχικὰ καὶ σωματικά, ἔχουμε πληγωθῇ ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις καὶ τὴν ἔξαψη τῶν παθῶν, βλέπουμε τὴν ἀναξιότητά μας, τὴν πνευματική μας λέπρα, ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικὴ νεκρότητα τῆς ἐσωτερικῆς μας καταστάσεως καὶ προσευχόμαστε στὸν Θεὸ νὰ στείλη τὸ ἔλεός Του. Δηλαδή, ἐρχόμαστε στὴν θεία Εὐχαριστία, πληγωμένοι, ἀπογοητευμένοι καὶ πολλὲς φορὲς αἰσθανόμαστε νὰ γίνωνται θαύματα, νὰ γίνωνται ἀλλοιώσεις ἐσωτερικές. Ὁπότε, ζοῦμε μέσα μας τὴν θαυματουργικὴ ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸ τί ἔπραξε καὶ τί πράττει ὁ Χριστός, δηλαδὴ βιώνουμε τὴν κυριαρχία τοῦ Χριστοῦ πάνω σὲ ὅλη τὴν κτίση.

Ἔπειτα, στὴν θεία Λειτουργία μὲ τὴν Μεγάλη Εἴσοδο κατὰ τὴν ὁποία μεταφέρονται ἀπὸ τὴν ἱερὰ Πρόθεση τὰ δῶρα ποὺ ἔχουν προετοιμασθῇ κατάλληλα γιὰ νὰ ἐναποτεθοῦν ἐπάνω στὴν ἁγία Τράπεζα προκειμένου νὰ τελεσθῇ ἡ ἀναίμακτη μυσταγωγία, βιώνουμε τὸ Πάθος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁγία Τράπεζα εἶναι ὁ φρικτὸς Γολγοθᾶς ὅπου τελεῖται ἀναιμάκτως ἡ μεγάλη αὐτὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια στὴν θεία Εὐχαριστία βιώνουμε καὶ τὸ τί ἔπαθε ὁ Χριστὸς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας μας, δηλαδὴ βιώνουμε τὴν ἀρχιερατική του ἰδιότητα. Πράγματι, ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ κέντρο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, διότι σὲ αὐτὴν βλέπουμε τὸν Χριστὸ νὰ ἐνεργῆ ὡς Προφήτης, ὡς Βασιλεὺς καὶ ὡς Ἀρχιερεύς. Καὶ ὅταν ἐμεῖς μαθητεύουμε στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, βασιλευόμαστε ἀπὸ τὸν μέγα Βασιλέα καὶ τρεφόμαστε ἀπὸ τὸ Σῶμα Του, μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὸ μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας. Ἡ θεία Εὐχαριστία τελικὰ δὲν εἶναι μιὰ ἀτομικὴ ἢ ἀκόμη καὶ μιὰ κοινὴ προσευχή, ἀλλὰ εἶναι μύηση στὸ μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδὴ στὸ Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

3. Ὅμως, ὅλη αὐτὴ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ δὲν τελειώνει μὲ τὴν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ συνεχίζεται καὶ στὴν προσωπική μας ζωή. Μὲ τὴν θεία Εὐχαριστία γίνεται ἡ ἔναρξη μιᾶς ἄλλης ἐσωτερικῆς λειτουργίας. Ὅταν κοινωνῇ κανεὶς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, κατόπιν ἀπαραιτήτου πρετοιμασίας, τότε δέχεται μέσα του τὸν Χριστὸ ὡς Προφήτη, ὡς Βασιλέα καὶ ὡς Ἀρχιερέα καὶ συνεχίζεται αὐτὴ ἡ λειτουργία. Ὁ Χριστὸς μέσα μας διδάσκει τὸ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ πορευόμαστε ὀρθὰ βασιλεύει στὰ πάθη, δηλαδὴ μᾶς δίνει τὴν Χάρη καὶ τὴν ἐνέργειά Του καὶ μὲ τὴν δική μας συνέργεια ἀπαλλασσόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἐλευθερωνόμαστε ἀπὸ τὴν δυναστεία τοὺς ἰερατεύει μὲ τὸ νὰ μᾶς ἐμπνέη γιὰ νὰ προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα στὸν Θεό. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια μετὰ τὴν θεία Κοινωνία ζοῦμε μέσα μᾶς τὸν Χριστὸ ὡς Προφήτη, ὡς Βασιλέα καὶ ὡς Ἀρχιερέα καὶ ἔτσι αὐξανόμαστε στὴν πνευματική μας ζωή. Ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ διδάσκη, νὰ θαυματουργὴ καὶ νὰ ἱερουργῇ τὴν σωτηρία μας. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ περιγράφει τὶς βασικὲς πλευρὲς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ εἰκονίζεται μυστηριακὰ μέσα στὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ βιώνεται πνευματικὰ μέσα στὴν καρδιά, δηλαδὴ στὸ κέντρο τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, ὅπου ἀποκαλύπτεται ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε πολλὰ προβλήματα στὴν ζωή μας, δημιουργοῦνται πολλὲς ἀνώμαλες καταστάσεις, ἀντιμετωπίζουμε πάμπολλες δυσκολίες, ἀλλὰ ὡς Χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ, δηλαδὴ νὰ εἰσερχόμαστε μέσα στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Χριστὸς νὰ εἰσέρχεται μέσα μας.

Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις ὁ νέος χρόνος θὰ εἶναι εὐλογημένος καὶ καρποφόρος καὶ ἡ φετινὴ χρονιὰ θὰ εἶναι ἀποδοτική. Δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε μόνο τὶς ἐξωτερικὲς δυσκολίες, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἐνδιαφέρη κυρίως καὶ πρὸ παντὸς πῶς θὰ γίνεται μέσα στὴν ὕπαρξή μας ἡ πνευματικὴ θεία Λειτουργία. Θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρη κυρίως αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «μέτοχοι γὰρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν» (Ἐβρ. γ', 14).

Καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά!