Τὰ θαυμάσια τῆς Θεοτόκου

Μιλῶντας ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τὴν ὀνομάζει ἔνδοξη, ἀλλὰ συγχρόνως τὴν ὀνομάζει μεταβίωση. «....ἑορτάζοντες καὶ τὴν σήμερον γενομένην ταύτης ἁγίαν κοίμησιν ἢ μεταβίωσιν». Ὁ θάνατός της εἶναι ζωηφόρος «εἰς οὐράνιον καὶ ἀθάνατον μεταβιβάζων ζωήν».

Αὐτὴ ἡ λεγομένη μεταβίωση εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας. Κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως καὶ ἄλλων ἁγίων, δὲν ἑορτάζουμε μόνον τὴν ἄνοδο τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος. Γράφει ὅτι ἡ Θεοτόκος μετέστη στὸν οὐρανὸ εἰς τὸ «προσῆκον βασίλειον» καὶ παρέστη ἐκ δεξιῶν τοῦ παμβασιλέως «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη». Τὸ «ἱματισμόν..... διάχρυσον» σημαίνει «τὸ θεαυγὲς ἐκείνης σῶμα», τὸ δὲ «πεποικιλμένη» δείχνει τὸ στολισμένο «ταῖς παντοδαπαῖς ἀρεταῖς». Ἔτσι, μὲ τὸ σῶμα της ἀνέβηκε στὸν Οὐρανό, καὶ εἶναι ἡ μόνη ποὺ μὲ τὸ σῶμα της μαζὶ μὲ τὸν Υἱό της βρίσκεται στὸν οὐράνιο χῶρο. «Μόνη γὰρ αὕτη νῦν μετὰ τοῦ θεοδοξάστου σώματος σὺν τῷ Υἱῷ τὸν οὐράνιον ἔχει χῶρον».

Ἐξηγῶντας αὐτὸ τὸ σημεῖο λέγει ὅτι ὁ τάφος καὶ ὁ θάνατος δὲν μποροῦσαν νὰ κρατήσουν τὸ ζωαρχικὸ καὶ ζωοδόχο σῶμα της, ποὺ εἶναι ἀγαπητὸ ἐνδιαίτημα τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν. Ἂν μιὰ ψυχή, ποὺ ἔλαβε τὴν θεία Χάρη, μετὰ τὴν ἔξοδό της ἀπὸ τὸ σῶμα ἀνέρχεται στὸν οὐρανό, πολὺ περισσότερο αὐτὸ ἔγινε μὲ τὸ σῶμα τῆς Παναγίας, ποὺ ἔλαβε μέσα της τὸν προαιώνιο μονογενῆ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀέναη πηγὴ τῆς Χάριτος, καὶ ὄχι μόνον τὸ ἔλαβε μέσα της, ἀλλὰ καὶ ὑπῆρξε γεννητικό.

Ἔτσι, μιλοῦμε γιὰ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη τοῦ σώματος τῆς Θεοτόκου.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὡς Ἁγιορείτης»)