Γεγονός καὶ Σχόλιο: Οἱ ἄρρωστοι Κατηχητές

Στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (21-2-2013) ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλος εἰσηγήθηκε τὸ θέμα «προβληματισμοὶ διὰ τὴν Κατήχησιν», μὲ γνώση καὶ ἐπιχειρήματα, μὲ γλαφυρὸ καὶ ὡραῖο τρόπο.

Ἡ Κατήχηση εἶναι μιὰ σημαντικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας ποῦ γίνεται πρὸ τοῦ Βαπτίσματος καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτό, εἶναι μύηση στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀποβλέπει στὴν ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, γιὰ νὰ φθάση ὁ ἄνθρωπος «εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ', 13), δηλαδὴ στὴν θέωση. Τὸ ἔργο τῆς Κατηχήσεως ἀσχολεῖται μὲ ὅλες τὶς ἡλικίες, τοὺς νέους καὶ τοὺς ἐνήλικες, τοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς ἀγραμμάτους. Οὐσιαστικὰ ἡ Κατήχηση εἶναι ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂν δοῦμε λίγο τὸ θέμα τῆς Κατηχήσεως στοὺς νέους ποῦ ἔγινε στὸ παρελθὸν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἔχει θετικὰ καὶ ἀρνητικὰ στοιχεῖα. Τὰ θετικὰ εἶναι ὅτι βοήθησε πολλοὺς νέους νὰ γνωρίσουν τὴν Ἐκκλησία, νὰ συνδεθοῦν μαζί της καὶ νὰ ἀναπτυχθοῦν πνευματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικά. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Κληρικοὺς ὅλων τῶν βαθμῶν, ἔχουν περάσει ἀπὸ τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα καὶ ἔχουν βοηθηθῇ ποικιλοτρόπως. Ὅμως, ὑπάρχουν καὶ ἀρνητικὰ στοιχεῖα, ὅταν δὲν προσφέρωνταν στὰ παιδιὰ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ Κατήχηση, ἀλλὰ προτεσταντικὲς ἰδέες καὶ ἠθικιστικὲς διδασκαλίες. Συναντᾶμε διαφόρους ἀνθρώπους ποῦ ἐκφράζονται δυσμενῶς γιὰ τὰ χρόνια ἐκεῖνα ποῦ πέρασαν ἀπὸ τὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα.

Πρέπει νὰ ἐπισημανθῇ ὅτι ἕνα βασικὸ καὶ κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς Κατηχήσεως εἶναι τὸ πρόσωπο ποῦ κατηχεῖ καὶ διδάσκει, ἐκεῖνος ποῦ εἶναι «φορεὺς τῆς Κατηχήσεως». Ὅταν ὁ Κατηχητὴς δὲν διαθέτη ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, τότε ἐνσταλάσσει στὰ παιδιὰ δηλητηριώδεις σταγόνες μὲ συνταρακτικὲς συνέπειες στὴν μετέπειτα ζωή τους. Ὅταν ἡ τροφὴ ποῦ προσφέρεται εἶναι μολυσμένη, τότε δημιουργεῖ ἀναστατώσεις στὸν σωματικὸ ὀργανισμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ τροφὴ ποῦ προσφέρεται, ὅταν εἶναι ἀλλοιωμένη καὶ ξένη ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ Παράδοση. Ἡ πεῖρα ἔχει διδάξει ὅτι δυστυχῶς ἀνώριμοι Κατηχητές, χρησιμοποιῶντας τὸν ρόλο ποῦ τοὺς ἀνέθεσε ἡ Ἐκκλησία, διὰ τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, μετέδωσαν στὰ παιδιὰ δηλητηριώδεις τροφές, ἔκαναν δικούς τους ὀπαδούς, τοὺς μετέδωσαν ἀντιεκκλησιαστικὲς ἰδέες καὶ ἀρχές, τοὺς κατέστησαν γενίτσαρους ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς καὶ δημιούργησαν καρκινικὰ μορφώματα μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Πνευματικὰ ἄρρωστοι Κατηχητὲς διέσπειραν ἀντιεκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιεπισκοπικὲς ἰδέες καὶ παρέσυραν τὰ παιδιὰ ἔξω ἀπὸ τὸ ἀληθινὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂν προσέξουμε, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὅπου ὑπάρχουν μέσα σὲ Μητροπόλεις καὶ Ἐνορίες «καπετανάτα», «ἀναρχικὲς ἐκδηλώσεις», «ἀσεβεῖς ἐνέργειες» κλπ. ὀφείλονται σὲ τέτοιες ἀνώριμες κατηχητικὲς προσπάθειες. Μερικοὶ ἄρρωστοι Κατηχητὲς καὶ Κληρικοὶ ἐκμεταλλεύθηκαν τὸν ζῆλο τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ διάφορους ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς, ὅπως Μοναστήρια, καὶ τὰ κατέστησαν φυτώρια ἀνταρσίας, χουλιγκανισμοῦ καὶ φανατισμοῦ. Συνήθως, τέτοιες προσπάθειες ἔχουν στόχο τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, ποῦ ὅταν δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν καταλάβουν, τότε τὸν πολέμησαν μὲ μῖσος καὶ μανία.

Βεβαίως, καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση δὲν εὐθύνεται ἡ Ἐκκλησία ἢ οἱ εὐλογημένοι θεσμοί, ἀλλὰ οἱ ἄρρωστοι ἄνθρωποι, οἱ ἐκκλησιαστικὰ σχιζοφρενεὶς λαϊκοὶ καὶ Κληρικοί, οἱ ὁποῖοι προδίδουν τὴν ἀποστολή τους, ἐκμεταλλεύονται τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα καὶ τὴν πολεμοῦν. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἀσελγοῦν πάνω στὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ «βιάζουν» τὶς ἀθῶες παιδικὲς ψυχές. Μόνον ἡ δύναμη τῆς μετανοίας διορθώνει τέτοια μεγάλα ἐκκλησιολογικὰ ἐγκλήματα.

Ν.Ι.