Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἡ προσφορά τῆς Νταϊάνας

Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀσχολῆται ἕνα ἐκκλησιαστικό ἔντυπο μέ τήν περίπτωση τῆς Νταϊάνας, πού πρόσφατα ἀπέθανε καί τῆς ὁποίας ἡ κηδεία ἔγινε μέ δόξα καί τιμή, ἀπό ἀνθρώπινη πλευρά. Τήν ἀφήνει κανείς στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος κρίνει τόν ἄνθρωπο ἀνάλογα μέ τήν γενεά καί τό περιβάλλον στό ὁποῖο ἔζησε. Ἄλλωστε, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, κατά τόν Νικόλαο Καβάσιλα, συνδέεται μέ τήν φιλανθρωπία Του. Ἀκόμη εἶναι δύσκολο νά μιλᾶ κανείς γιά τήν προσφορά της.

Εἶδα ὅμως τήν προσφορά τῆς Νταϊάνας ἀπό μιά διαφορετική πλευρά, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ἔκανε καί ἔμαθε τούς Ἄγγλους, καί γενικά τους δυτικούς, νά κλαῖνε. “Εκατομμύρια δακρυσμένα μάτια” ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς μεγάλης Κυριακάτικης Ἐφημερίδας. Αὐτό σημαίνει ὅτι τούς βοήθησε νά ξεπεράσουν τόν πουριτανισμό τους, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὑπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του εἶναι καί τοῦ φαίνεσθαι.

Γιά νά καταλάβη κανείς αὐτήν τήν σημαντική πλευρά τοῦ θέματος πρέπει νά σκεφθῆ ὅτι οἱ δυτικοί μαθαίνουν ἀπό τά μικρά τους χρόνια νά εἶναι σοβαροί καί νά μήν ἐξωτερικεύουν τόν ἐσωτερικό τους κόσμο, νά μή ζοῦν τήν τραγωδία τῆς κηδείας. Οἱ κηδεῖες στούς δυτικούς χώρους εἶναι ὡραῖες τελετές, σοβαρές, κάποτε δέ σέ αὐτές ἐπιδιώκεται καί τό γέλιο, ὥστε νά ἀποφύγη ὁ ἄνθρωπος νά βιώση τήν τραγωδία. Βρέθηκα σέ τέτοιες κηδεῖες καί αἰσθάνθηκα τήν φρίκη τῆς σοβαρότητας καί τήν ἀνατριχίλα τῆς προσπάθειας νά μήν ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου.

Ἐπίσης, ἴδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅτι ἀπαγορεύονται πάση θυσία τά δάκρυα. Ὁ ἰσορροπημένος ἄνθρωπος, ὅπως ὑποστηρίζουν, δέν πρέπει νά κλαίη, γιατί τό κλάμμα εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀδύνατου καί ἀρρωστημένου ψυχολογικά ἀνθρώπου.

Ἡ κηδεία τῆς Νταϊάνας ἔσπασε αὐτή τήν νοοτροπία, ἀφοῦ ἔδειξε τήν ἀλήθεια ὅτι τά δάκρυα, πού εἶναι ἡ ἐξωτερίκευση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου, εἶναι ἡ φυσική κατάσταση ἑνός ἀνθρώπου πού βρίσκεται μπροστά στήν τραγικότητα τοῦ θανάτου, εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης πού συνιστᾶ δύναμη καί ὄχι ἀδυναμία, εἶναι τρόπος θεραπείας ἐσωτερικῶν, ἀνισόρροπων καταστάσεων καί ἑπομένως συνιστᾶ ἤ βοηθᾶ στήν ψυχολογική καί πνευματική ὑγεία. Εἶναι χαρακτηριστικά τα ὅσα ἔγραφε ἀνταποκριτής μιᾶς Ἐφημερίδας:

“Ο πρωτοφανής τρόπος μέ τόν ὁποῖο οἱ Βρετανοί θρήνησαν καί κήδεψαν τήν ἀγαπημένη τούς πριγκίπισσα, ἦταν τό θέμα πού συζητήθηκε περισσότερο ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο. Οἱ φωνές πού ἀκούστηκαν ἀπό τό πλῆθος, ὅταν περνοῦσε τό φέρετρο μέ τήν σορό της, εἶχαν κάτι γνώριμο σέ μᾶς - πρωτόγνωρο ὅμως γιά τούς Ἀγγλοσάξωνες. Καί στόν ὑπέρτατο ἀκόμα πόνο, σπάνια ἐκδηλώνονται. Τόν πνίγουν μέσα τους. Δέν μοιρολογοῦν. Δέν “σπάνε” εὔκολα... Ὁ Ἄγγλος, μπορεῖ νά εἶναι θρύψαλα ἀπό μέσα του, καί τό εἴδαμε αὐτό πολλές φορές στά πρόσωπα καί στά μάτια ὅλων ἐκείνων πού στέκονταν βουβοί στούς δρόμους τοῦ Λονδίνου, ἀλλά δέν θά τόν δεῖς ποτέ νά βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό του, νά “σπάει”, νά χτυπιέται κάτω ἀπό τό κλάμα, νά ἐκτίθεται... Ἔτσι, λοιπόν, ὅταν ράγισε προχθές ἡ φωνή τοῦ ἀδελφοῦ της Νταϊάνα, πρός τό τέλος τοῦ ἐπικηδείου πού ἐκφώνησε, κάτι πού δέν θά “συνέβαινε” ποτέ στήν βασίλισσα ἅς ποῦμε, ἀκόμα καί ἄν ἔχανε τό παιδί της, τό ἕως τότε βουβό κλάμα τῶν ἀνθρώπων ἔγινε σπαραγμός. Ἀφέθηκαν. Καί φώναξαν, “ἤσουν ἡ καλύτερη, Νταϊάνα”, “ἤσουν μιά ἀπό μας, Νταϊάνα”, “δέν θά σέ ξεχάσουμε ποτέ, Νταϊάνα”.

Νά γιατί γράφω γιά προσφορά τῆς Νταϊάνας στόν δυτικό κόσμο. Εἶναι σπάσιμο τοῦ ἀπάνθρωπου πουριτανισμοῦ καί ἄνοιγμα πρός τήν ὀρθόδοξη ζωή.

Ν.Ι.