Γεγονός καί Σχόλιο: “Ἁγιοποίηση”

Σέ θεολογικό ἐπίπεδο γίνεται λόγος γιά τό πῶς πρέπει νά λέγεται τό γεγονός ὅταν ἡ Ἐκκλησία καθιερώνει κάποιον Χριστιανό ὡς ἅγιο. Ἄλλοι τό ὀνομάζουν κατάταξη στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλοι τό χαρακτηρίζουν ἀναγνώριση, ἄλλοι ὁμιλοῦν γιά ἁγιοποίηση κ.λ.π. Πιστεύω ὅτι τό καλύτερο εἶναι τό πρῶτο, δηλαδή κατάταξη ἤ καταχώριση ἑνός Χριστιανοῦ στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, διότι δέν εἶναι ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας πού ἀναγνωρίζει ἤ ἁγιοποιεῖ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ Θεός διά τῆς Ἐκκλησίας τό κάνει. Μπορεῖ κανείς νά ὑποστηρίξη ὅτι ὁ ὅρος “ἁγιοποίηση” δείχνει τήν νοοτροπία νά κάνουμε ἐμεῖς ἁγίους, χωρίς νά ὑπάρχουν ἐκκλησιολογικά κριτήρια γιά τήν ἁγιότητα.

Τό νά καταχωρισθῆ κάποιος Χριστιανός στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάρα πολύ σημαντικό γεγονός γιά πολλούς λόγους, ἀλλά ἐδῶ θά ἤθελα νά σημειώσω μόνον δύο.

Ὁ πρῶτος, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζωντανή καί μέσα σέ αὐτήν τήν ζωντανή τοπική Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἔζησε ὁ συγκεκριμένος ἅγιος, ἐνεργεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα, διασώζεται ὁ παραδοσιακός τρόπος ζωῆς, διά τοῦ ὁποίου ἁγιάζεται κάποιος. Πράγματι, ὅπως γιά κάθε ἐπιστήμη ὑπάρχει σαφής μεθοδολογία γιά τήν ἀπόκτηση τῆς γνώσης, ἔτσι καί γιά τήν ἁγιότητα ὑπάρχει μιά μέθοδος. Τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ἁγιάζη τόν ἄνθρωπο.
Ὁ δεύτερος λόγος, πού δείχνει τό σημαντικό της καταχωρίσεως ἑνός ἀνθρώπου στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὅτι μιά Ἐκκλησία ἡ ὁποία μπορεῖ νά διακρίνη ἀπό μερικά σημεῖα ὅτι κάποιος εἶναι ἅγιος σημαίνει ὅτι εἶναι ἀληθινή. Ἀντίθετα, ἄν μιά Ἐκκλησία “ἀναγνωρίζει” κάποιον ὡς ἅγιο μέ ἠθικολογικά κριτήρια, τότε αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκκοσμικευμένη.

Νομίζω ὅτι ἡ Διοίκηση μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά προσέχη αὐτό τό σημαντικό καί κρίσιμο σημεῖο στήν ἐκκλησιαστική ζωή. Νά προσέχη ποιούς καταχωρεῖ στό ἁγιολόγιό της, ἄν δηλαδή ὑπάρχουν τά κριτήρια, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία, τά θαύματα καί τά χαριτόβρυτα λείψανα. Καί ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ ἔχει σχέση μέ τά προηγούμενα στοιχεῖα, διαφορετικά δέν εἶναι ἀληθινή.

Πρέπει νά προσέχη ἡ Ἐκκλησία στό σημεῖο αὐτό γιά τόν ἑξῆς ἁπλούστατο λόγο. Καταχωροῦμε κάποιον στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιά νά μποροῦμε νά προσευχόμαστε σέ αὐτόν, δηλαδή νά ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες του πρός τόν Θεό. Καί τό κάνουμε αὐτό, ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι ἔχει βρῆ παρρησία στόν Θεό καί, ἑπομένως, ὁ Θεός εἰσακούει τίς προσευχές του. Δηλαδή, ἀναγνωρίζουμε ὅτι μέσα σέ αὐτόν τόν ἄνθρωπο κατοικεῖ ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε εἶναι θεούμενος, δέν εἶναι ἁπλῶς ἄνθρωπος, ἀλλά κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ. Ἄν, ὅμως, δέν εἶναι ἅγιος, δέν ἔχει δηλαδή τήν ἁγιαστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καί, τό χειρότερο, ἄν εἶναι κατοικητήριο τῶν διαμόνων, τότε μέ τίς προσευχές μας πρός αὐτόν καί τήν προσκύνηση τῶν λειψάνων του, λατρεύουμε τήν κτίση καί προσκυνοῦμε τόν διάβολο.

Γι’ αὐτό τόν λόγο χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή.

Ν.Ι.