Λόγος στήν κουρά τοῦ Μοναχοῦ Παϊσίου

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τήν παραμονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, κατά τήν διάρκεια τοῦ ἑσπερινοῦ πού πραγματοποιήθηκε στό Ἱερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, τελέσθηκε ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο ἡ κουρά ἑνός νέου μοναχοῦ πού ἔλαβε τό ὄνομα Παΐσιος, εἰς τιμήν τοῦ νεοφανοῦς ἁγιορείτου Ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας.  

Σχετικὸ ἄρθρο: Κουρά Μοναχοῦ Παϊσίου

Πρόκειται γιά τόν 29χρονο θεολόγο ἱεροψάλτη, καί συνεργάτη τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης» Χρῆστο Παρασκευᾶ, τοῦ Νικολάου καί τῆς Σωτηρίας. Ὁ μοναχός Παΐσιος ἐνεγράφη στήν Ἱερά Μονή Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης καί θά ὑπηρετήση ὡς Διάκονος μετά τήν χειροτονία του (στίς 6 Δεκεμβρίου στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Ἀντιρρίου).

Μετά τήν κουρά, τελέσθηκε ἀγρυπνία γιά τήν μνήμη τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, προστάτιδος τῆς Ἱερᾶς Μονή Σινά.

Κατωτέρω παρατίθεται ἀπομαγνητοφωνημένος ὁ λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου κατά τήν κουρά τοῦ μοναχοῦ Παϊσίου.

***

Ἀγαπητέ Μοναχέ, π. Παΐσιε,

Μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, σήμερα εἰσῆλθες στήν μοναχική πολιτεία, τό μοναχικό αὐτό «ἐπάγγελμα», καί λέγεται ἔτσι γιατί ἐπαγγέλλεται τήν αἰώνια ζωή.

Ἡ ρασοφορία εἶναι εἰσαγωγικός βαθμός πρός τήν μοναχική πολιτεία. Ὁ ἅγιος Εὐστάθιος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, γράφει ὅτι οἱ μοναχοί διαιροῦνται σέ τρεῖς τάξεις, σέ τρία σχήματα. Οὐσιαστικά εἶναι ἕνα τό σχῆμα, ἀλλά ἐκεῖνος ὁμιλεῖ γιά τρία σχήματα γιά νά δείξη τήν πορεία πρός τήν τελείωση. Εἶναι ὁ  μεγαλοσχήμων, ὁ μανδυώτης, πού φορᾶ τόν μανδύα, καί  ὁ εἰσαγωγικός. Εἰσαγωγικός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέχεται τήν ρασοφορία. Ὁπότε, ἡ ρασοφορία εἶναι εἰσαγωγική στήν μοναχική πολιτεία καί ὁ ρασοφόρος δέν εἶναι οὔτε δόκιμος μοναχός οὔτε μεγαλόσχημος μοναχός, ἀλλά εἰσῆλθε στήν μοναχική πολιτεία, στόν εἰσαγωγικό θά λέγαμε βαθμό, στό εἰσαγωγικό στάδιο γιά νά καταρτισθῆ πνευματικά καί νά ἀνέλθη σέ μεγαλύτερο ὕψος τῆς μοναχικῆς ζωῆς.

Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τίς εὐχές πού διαβάσαμε προηγουμένως, οἱ ὁποῖες προϋποθέτουν ἀπάρνηση τοῦ κόσμου καί ἀφοσίωση τοῦ ἀνθρώπου στόν Χριστό καί ὅτι ὁ μοναχός, ἀκόμη καί ὁ ρασοφόρος, καλεῖται νά γίνη ναός τοῦ Παναγίου Πνεύματος, μέσα στόν ὁποῖο θά γίνεται ἀδιάλειπτη ἡ προσευχή, θά γίνεται ἀδιάλειπτη ἡ λατρεία, ἡ νοερά ἐν τῇ καρδίᾳ λατρεία.

Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί ὁ μοναχός ὁδεύει πρός τά ἄνω, καί ὁ κάθε Χριστιανός ἔχει αὐτήν τήν πορεία, ἀλλά ἰδιαιτέρως αὐτός ὁ στόχος πρέπει νά εἶναι τοῦ μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος διασώζει τήν ἀποστολική παράδοση καί τήν ἀποστολική ζωή.

Αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου στόν τελευταῖο Κανόνα, τόν 102ο Κανόνα, ἀφοῦ ρυθμίζουν τά πάντα γιά τό πῶς πρέπει νά γίνωνται μέσα στήν Ἐκκλησία, στήν συνέχεια κάνουν λόγο γιά τόν Πνευματικό Πατέρα πού οἰκονομεῖ «τόν πρός τήν ἄνω λαμπροφορίαν καλούμενον ἄνθρωπον». Δηλαδή, ὁ Πνευματικός Πατέρας εἶναι ἐκεῖνος πού θά οἰκονομῆ τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος καλεῖται ἀπό τόν Θεό πρός τήν ἄνω λαμπροφορία. Αὐτός εἶναι βασικά ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τό κατ’ εἰκόνα νά φθάση στό καθ’ ὁμοίωση. Καί ἐπειδή ἐκκοσμικεύεται συνήθως ἡ Χριστιανική ζωή, γι’ αὐτό τοὐλάχιστον αὐτό πρέπει νά διασώζεται μέσα στήν μοναχική πολιτεία. Ἔτσι, ἀληθινός μοναχός εἶναι αὐτός πού καλεῖται ἀπό τόν Θεό νά συμμετάσχη στήν ἄνω λαμπροφορία.

Θά πρέπει νά ὑπενθυμίσω σέ σένα καί στήν παροῦσα ὁμήγυρη ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὁ συγγραφέας τῆς Κλίμακος, μιλώντας γιά τόν μοναχό λέγει ὅτι οἱ μοναχοί εἶναι ἐκεῖνοι πού φρονοῦν τά ἄνω, τόν οὐρανό, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἐκεῖνοι πού φρονοῦν τά ἄνω –αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «τά ἄνω ζητεῖτε, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»– θά πρέπει πρῶτα νά καθαρισθοῦν. Ὁπότε, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ὑπάρχουν δύο εἰδῶν καθαρισμοί, σύμφωνα μέ τό παράδειγμα πού λαμβάνουμε ἀπό τά κάτω, δηλαδή ἀπό τά γήινα καί τά καθημερινά πράγματα. Ὅπως στά ἀνθρώπινα δεδομένα πρῶτα καθαρίζεται κάτι καί στήν συνέχεια λάμπεται ἀκόμη περισσότερο, ἔτσι ἀκριβῶς, συμβαίνει καί μέ τόν μοναχό. Εἰσέρχεται κανείς μέσα στό Μοναστήρι, τό ὁποῖο ὀνομάζει «κναφεῖον», γιατί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο καθαρίζει τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή. Χαρακτηρίζει τό Μοναστήρι «κναφεῖον», γιατί ξύνει καί καθαρίζει τόν ρύπο, τό πάχος καί τήν δυσμορφία τῆς ψυχῆς. Στήν συνέχεια ὅταν κανείς θέλη καί ἀνώτερη ζωή, μπορεῖ νά ὁδηγηθῆ πρός τήν ἔρημο, ὁπότε ἡ ἔρημος εἶναι «βαφεῖον».

Ἔτσι, «κναφεῖον» εἶναι τό κοινόβιο, καί «βαφεῖον» ἡ ἔρημος, γιατί ἀφοῦ καθαρισθῆ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν λαγνεία, τήν μνησικακία καί τόν θυμό, στήν συνέχεια ἡ ἐρημική ζωή τήν βάφει μέ τά οὐράνια χαρίσματα. Αὐτή εἶναι ἡ ἀξία τοῦ Κοινοβίου καί τῆς ἐρημικῆς ζωῆς, τήν ὁποία μπορεῖ κανείς νά ζήση καί μέσα στήν Ἱερά Μονή.

Αὐτός θά εἶναι καί ὁ δικός σου σκοπός, ἀγαπητέ π. Παΐσιε, νά διέλθης ἀπό τό «κναφεῖον» καί τό «βαφεῖον». Βέβαια δέν θά μένης συνεχῶς μέσα στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἀμπελακιωτίσσης, στήν ὁποία ἔχεις γραφῆ ὡς μοναχός, ἀλλά θά σέ χρησιμοποιῶ στό Ἐπισκοπεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὡς Διάκονο, ὅταν θά χειροτονηθῆς μετά ἀπο λίγες ἡμέρες. Ἔχει πολύ μεγάλη σημασία τό νά ἔχη ὁ Ἐπίσκοπος κοντά του ἕναν Μοναχό καί Διάκονο, ὁ ὁποῖος θά ἐπιδιώκη καί θά ζητᾶ τά ἄνω, θά ἐπιθυμῆ νά καθαρίζεται, ὁπότε θά λειτουργῆ ἡ Ἱερά Μητρόπολη σάν ἕνα κοινόβιο, νά εἶναι «κναφεῖο», ὥστε σιγά-σιγά ζώντας τήν ἐρημική ζωή –καί ἡ ἐρημική ζωή δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας τόπος, ἀλλά κυρίως εἶναι ὁ τρόπος ζωῆς– νά δέχεσαι καί τό «βαφεῖο», τό οὐράνιο χάρισμα, καί ἔτσι νά ὁδηγῆσαι ἀσφαλῶς «πρός τήν ἄνω λαμπροφορία».

Ἐπέλεξα νά σοῦ δώσω τό ὄνομα Παΐσιος γιά τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν ὁποῖο γνώρισα καί εἶχα τήν μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά γνωρίζω καί νά ἔχω μεγάλη ἐπικοινωνία μαζί του, καί προφορική καί γραπτή, καί στά πιό δύσκολα χρόνια καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μου κατέφευγα σέ ἐκεῖνον γιά νά λάβω ὁδηγίες καί κατεύθυνση. Καί δοξάζω τόν Θεό διότι ἤμουν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ὑπέβαλα πρόταση πρίν λίγα χρόνια ἁγιοκατατάξεως τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀσκητοῦ. Μάλιστα καθόρισα σήμερα νά γίνη αὐτή ἡ ρασοφορία σου, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἔφορος καί προστάτις τοῦ Ὄρους Σινά, στό ὁποῖο Ὄρος ἔζησε ὁ ἅγιος Παΐσιος καί ἀγάπησε πάρα πολύ.

Ὅταν διαβάζουμε τήν βιογραφία του, βλέπουμε ὅτι εἶχε ὅλα τά γνωρίσματα ἑνός καλοῦ ἀσκητοῦ καί ἐρημίτου μοναχοῦ ἀπό τότε πού ἦταν ἀκόμη στό Μοναστήρι στό Στόμιο στήν Κόνιτσα, ἀλλά ἐκεῖ πού ἐκτοξεύθηκε στό ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού ἔκανε τά μεγάλα πνευματικά πετάγματα, τίς μεγάλες ἀναβάσεις, ἦταν ἡ ἔρημος τοῦ Ὄρους Σινά. Γι’ αὐτό ἀγαποῦσε τό Μοναστήρι τοῦ Σινά καί ἀγαποῦσε τήν ἁγία Αἰκατερίνη. Πρός τιμήν, λοιπόν, τοῦ μεγάλου ἀσκητοῦ τῶν ἡμερῶν μας καί τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ἔλαβες αὐτό τό ὄνομα.

Διαβάζοντας τά ὅσα ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, εἶδα σέ ἕνα σημεῖο κάτι πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, γιά τό ποιός εἶναι ὁ πραγματικός καί ἀληθινός μοναχός. Δέν τό συνάντησα κάπου ἀλλοῦ, ὅπως τό ὁρίζει ἐκείνος. Βεβαίως, ὑπάρχει μέ διαφορετική ἔννοια καί σέ ἄλλα κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλά στόν ἅγιο Παΐσιο τό βρῆκα μέ πολύ μεγάλη ἀνάλυση καί λεπτομέρεια, πού εἶναι ἀπαύγασμα τῆς δικῆς του ζωῆς, καί θά σοῦ τό πῶ, ὥστε νά τό ἔχης ὑπ' ὄψη γιά ὅλη σου τήν ζωή.

Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Μοναχός κυρίως εἶναι ἐκλεπτυσμένη συνείδηση. Πρέπει ἡ συνείδησή μας νά γίνη λεπτή σάν τσιγαρόχαρτο». Ξέρουμε ὅτι τό τσιγαρόχαρτο εἶναι πολύ λεπτό χαρτί. Καί ἐξηγοῦσε στήν συνέχεια ὅτι ἡ ψυχή μας πρέπει νά εἶναι «εὐαίσθητη καί ἀπορριπτική στήν ἁμαρτία» καί «εὐαίσθητη καί δεκτική στή Χάρη». Αὐτός ὁ ὁρισμός τοῦ μοναχοῦ εἶναι καταπληκτικός καί ἐκπληκτικός, πού δείχνει πῶς αἰσθανόταν τήν μοναχική ζωή ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Παΐσιος.

Βεβαίως, θά μπορούσαμε νά χρησιμοποιήσουμε ἕνα ἄλλο παρόμοιο παράδειγμα, δηλαδή τό παράδειγμα τοῦ ὀφθαλμοῦ, πράγμα πού τό βλέπουμε στήν πατερική διδασκαλία.  Ὅπως ὁ ὀφθαλμός δέν μπορεῖ νά δεχθῆ τίποτε ἄλλο παρά μόνο τό φῶς καί ὅ,τι ἄλλο, ἀκόμη καί ἡ παραμικρή σκόνη τοῦ δημιουργεῖ πρόβλημα, ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί ὁ μοναχός, νά εἶναι ἕνας καθαρότατος πνευματικός καί ἀεικίνητος ὀφθαλμός πού νά δέχεται μόνο τό Φῶς τοῦ Θεοῦ καί τίποτε ἄλλο.

Ἀλλά αὐτό τό λέει μέ τήν ἴδια ἔννοια ὁ ἅγιος Παΐσιος. Ὁ μοναχός πρέπει νά ἔχη μιά λεπτοτάτη, ἐκλεπτυσμένη συνείδηση καί νά ἔχη τέτοια μεγάλη εὐαισθησία, ὥστε νά ἀπορρίπτη ἀμέσως κάθε ἁμαρτία, κάθε λογισμό, κάθε σκέψη καί φαντασία. Καί συγχρόνως νά ἔχη μιά συνείδηση εὐαίσθητη καί ἐπιδεκτική στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός στέλνει τήν Χάρη Του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄, 45), ἀλλά ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν τήν ἱκανότητα, ἐπειδή δέν ἔχουν καθαρθῆ, γιά νά δεχθοῦν αὐτές τίς ἐμπειρίες τῆς Χάριτος. Ὁπότε, πρέπει νά ἔχη κανείς μιά συνείδηση εὐαίσθητη γιά νά δέχεται καί νά αἰσθάνεται τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπορρίπτη καί τήν παραμικρή κίνηση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπίσης, ὅπως εἶναι γνωστόν, ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, καί ἰδιαίτερα ὁ μοναχός, πρέπει νά εἶναι φιλότιμος. Πῶς ὅμως ὅριζε τήν φιλοτιμία; Τήν ὅριζε ὡς μιά διάθεση νά κάνη κανείς τά πάντα, ὄχι ἀπό καθῆκον καί ὑποχρέωση, ἀλλά  ἀπό ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Ἑπομένως, ἐκεῖνος πού ἔχει καί ἀποκτᾶ ἀγάπη ἀνιδιοτελῆ εἶναι φιλότιμος. Ἔδινε ἀκόμη καί ἕναν ἄλλο ὁρισμό γιά τό φιλότιμο: Τό φιλότιμο εἶναι «εὐλαβικό ἀπόσταγμα καλωσύνης». Αὐτό πού λέμε φιλότιμο, δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά κάνη ὁ ἄνθρωπος μέ προθυμία αὐτό πού θέλουν οἱ ἄλλοι, ἀλλά τό νά διαπνέεται ἀπό τήν εὐλάβεια καί αὐτό πού βγαίνει ἀπό τόν φιλότιμο ἄνθρωπο εἶναι τό «εὐλαβικό ἀπόσταγμα καλωσύνης». Ὅπως ἔχουμε τό ἀπόσταγμα ἀπό τά σταφύλια καί ἐξάγεται τό οἰνόπνευμα, ἔτσι βγαίνει μέσα ἀπό τόν φιλότιμο ἄνθρωπο τό «εὐλαβικό ἀπόσταγμα τῆς καλωσύνης».

Ἀκόμη πρέπει νά σοῦ ὑπενθυμίσω καί κάτι ἄλλο πού ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος. Ἔλεγε συχνά ὅτι ὁ ἄνθρωπος καί ἰδιαίτερα ὁ μοναχός πρέπει νά διαθέτη ἀρχοντική ἀγάπη. Αὐτό σημαίνει νά ἀγαπᾶ ἀνιδιοτελῶς τόν Θεό, νά ἀγαπᾶ ἀνιδιοτελῶς τούς ἀνθρώπους, νά ἀγαπᾶ τούς ἁμαρτωλούς, νά ἀγαπᾶ τά πάντα, νά ἀγαπᾶ ἀκόμα καί τά ἄλογα ζῶα καί τά κτήνη. Ὁ ἴδιος ἀγαποῦσε τά ζῶα πολύ καί ἔλεγε χαριτωμένα  ὅτι ὅταν θά πάη στόν Χριστό θά τοῦ πῆ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τό κτῆνος». Καί ἄν δέν ἀγαποῦσε ὅσο ζοῦσε τά κτήνη ὁ Θεός θά τοῦ ἀπαντήση: «Ναί, ἀλλά ἐσύ δέν ἀγαποῦσες τά κτήνη». Καί αὐτό τόν ἔκανε νά ἀγαπᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμα καί τά κτήνη, ὥστε, ὅταν παρουσιασθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά ζητήση τό ἔλεός Του καί τήν Χάρη Του, «ὡς κτῆνος»! Τί φοβερός λόγος!

Ἑπομένως, ὁ ἅγιος Παΐσιος θά πρέπει νά σοῦ θυμίζη πολλά, ἀλλά ἰδιαιτέρως αὐτά τά τρία τά ὁποῖα σοῦ ὑπενθύμισα προηγουμένως, δηλαδή ἐκλεπτυσμένη συνείδηση, πού νά εἶναι ἀπορριπτική στήν κάθε ἁμαρτία, καί δεκτική τῆς Χάριτος, φιλοτιμία καί ἀρχοντική ἀγάπη. Καί τά τρία αὐτά συνδέονται στενά μεταξύ τους καί δείχνουν ποιός εἶναι ὁ πραγματικός Χριστιανός καί ὁ πραγματικός μοναχός.

Ἀγαπητέ μοναχέ π. Παΐσιε,

Σέ γνωρίζω ἀπό πολλά χρόνια, ἀπό τήν Ἔδεσσα, καί ἤμουν ἀπό τούς πρώτους ἀνθρώπους πού σέ εἶδαν ὅταν γεννήθηκες. Καί σέ βάπτισα τήν τελευταία ἡμέρα, πρίν φύγω ἀπό τήν Ἔδεσσα. Κυριακή τῶν Βαΐων σέ βάπτισα καί τήν Μεγάλη Δευτέρα συγκέντρωσα τά πράγματά μου καί ἔφυγα ἀπό τήν Ἔδεσσα γιά τήν Λειβαδιά, διότι ἔγινε ἡ μετάθεσή μου. Ἄρα, ἡ τελευταία πράξη τήν ὁποία ἔκανα στήν Ἔδεσσα ἦταν ἡ δική σου Βάπτιση.

Θέλω νά εὐχαριστήσω τούς γονεῖς σου, οἱ ὁποῖοι σέ μεγάλωσαν μέ καλή διάθεση καί ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι σέ ἔφεραν ἐδῶ κοντά μου, στήν Ναύπακτο. Νά εὐχαριστήσω τήν Γερόντισσα Φωτεινή, ἡ ὁποία ἐκοιμήθη καί σήμερα χαίρεται, γιατί καί ἐκείνη ἐργάστηκε γιά νά ἔρθη αὐτή ἡ εὐλογημένη ὥρα. Νά εὐχαριστήσω καί ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού σέ βοήθησαν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν Πνευματικό σου Πατέρα, τόν π. Γεώργιο Παπαβαρνάβα, καί βεβαίως καί τόν π. Καλλίνικο, ὁ ὁποῖος καί ἐκεῖνος μέ τόν τρόπο του σέ βοήθησε γιά νά ἔρθη αὐτή ἡ ὥρα, ἀλλά καί ἀγνώστους στούς πολλούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι σέ βοήθησαν γιά νά λάβης αὐτήν τήν ἀπόφαση, νά γίνης Μοναχός.

Σέ γνωρίζω, λοιπόν, πολλά χρόνια, ἀφοῦ νομίζω ὅτι ἦλθες στήν Ναύπακτο ὅταν ἤσουν Τετάρτη τάξη Δημοτικοῦ Σχολείου. Αὐτό ὅμως δέν ἔχει μεγάλη σημασία. Δέν ἔχει τόση σημασία ἀπό πότε σέ γνωρίζω ἐγώ. Σημασία ἔχει νά σέ γνωρίση ὁ Χριστός. Καί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ μέγας ἐκεῖνος θά ἔλεγα Γέροντας καί ἡσυχαστής: «εἰ δέ τις ἀγαπᾷ τόν Θεόν, οὗτος ἔγνωσται ὑπ᾿ αὐτοῦ» (Α΄  Κορ. η΄, 3). Ἐκεῖνο πού σοῦ εὔχομαι, πέρα ἀπό αὐτά πού εἶπα προηγουμένως, εἶναι στήν ζωή σου νά σέ γνωρίση ὁ Χριστός. Καί γιά νά σέ γνωρίση ὁ Χριστός, πρέπει νά Τόν ἀγαπήσης ἐσύ πολύ. Ὅταν ἀνοίξης τήν καρδιά σου καί Τόν ἀγαπήσης, τότε θά σέ γνωρίση ὁ Χριστός, θά σέ βάλη στήν μνήμη Του, ὅπως λέμε στήν θεία Λειτουργία «Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ». Εἶναι δε μεγάλη εὐλογία νά βάλη κάποιον ὁ Θεός στήν μνήμη Του.

Ἑπομένως, πρέπει νά σκέπτεσαι: «Εἴ τις ἀγαπᾶ τόν Θεόν, οὗτος ἔγνωσται ὑπ’ Αὐτοῦ». Αὐτήν τήν γνωριμία νά ἀποκτήσης καί ἀπό δοῦλος νά γίνης μισθωτός καί μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου νά γίνης καί φίλος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Θεός, ἡ Παναγία, τῆς ὁποίας σήμερα ἔχουμε τήν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων, ἡ ἁγία Αἰκατερίνη καί ὁ ἅγιος Παΐσιος νά εἶναι πάντα μαζί σου!