Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ἡ βαρβαρότητα τοῦ πολέμου

Ὁ πόλεμος εἶναι ἕνα γεγονός βαρβαρικό καί κατά τήν διάρκειά του ἐπικρατεῖ βαρβαρισμός. Ὁ ἄνθρωπος φονεύει τόν ἄγνωστο συνάνθρωπό του, πού ὑπάρχει ἀπέναντί του, τοῦ στερεῖ τήν ζωή πού εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γίνονται καί ἄλλες βαρβαρότητες, ὅπως σκύλευση τῶν νεκρῶν καί κακομεταχείριση τῶν αἰχμαλώτων.

Ὅλα αὐτά πού σχετίζονται μέ τόν πόλεμο λέγονται βαρβαρότητες, διότι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ πόλεμος εἶναι ἔργο τῶν βαρβαρικῶν λαῶν. Ὁ Μέγας Βασίλειος στήν εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας (τῆς ἀναφορᾶς) παρακαλεῖ τόν Θεό νά ἐνισχύση τούς Χριστιανούς βασιλεῖς καί μάλιστα κατά τόν καιρό τῶν πολέμων, καί καταλήγει: «ὑπόταξον αὐτοῖς πάντα τά βάρβαρα ἔθνη τά τούς πολέμους θέλοντα». Τά βάρβαρα ἔθνη θέλουν τούς πολέμους καί καταργοῦν τήν εἰρήνη τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτός ὁ λόγος εἶναι πολύ σημαντικός. Δείχνει ὅτι ἡ Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο) δέν εἶχε ὡς πρώτη προτεραιότητα τούς πολέμους, ἀφοῦ μάλιστα δέν διέθετε κἄν ἱκανό στρατό, ἀλλά ὅταν δεχόταν ἐπιθέσεις ἀπό τά βάρβαρα ἔθνη, τότε εἰσερχόταν σέ πόλεμο καί προσελάμβανε μισθοφορικό στρατό.

Ὁ Χαράλαμπος Παπασωτηρίου στό βιβλίο του «Βυζαντινή ὑψηλή στρατηγική, 6ος – 11ος αἰώνας» ἀποδεικνύει διά πολλῶν ὅτι ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ἀσκοῦσε τήν ὑψηλή στρατηγική πού διαδοχικά ἐκφραζόταν ὡς στρατιωτική ἀνάσχεση-ἐπέκταση, στρατηγική τῶν συμμαχιῶν, στρατηγική τῶν ἐξισορροπήσεων καί στρατηγική τοῦ κατευνασμοῦ. Ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ἀσκοῦσε καί μακροπρόθεσμη στρατηγική πολιτική καί ὅταν χρειαζόταν καί βραχυπρόθεσμη στρατηγική πολιτική. Στήν πραγματικότητα ἐπεδίωκε μέ τήν ὑψηλή στρατηγική πολιτική τήν ἀποδυνάμωση τοῦ ἐχθροῦ, καί πολλές φορές τήν ὑψηλή στρατηγική πολιτική μέ τήν προώθηση τῆς πολιτιστικῆς ἐπίδρασης.

Γι’ αὐτό οἱ ἐπιθετικοί πόλεμοι ἦταν προτιμήσεις τῶν βαρβαρικῶν λαῶν. Αὐτοί δέν μποροῦσαν νά ἀσκήσουν τήν ὑψηλή στρατηγική, ἀλλά προσπαθοῦσαν νά ἐπιβληθοῦν μέ τά ὅπλα.

Ὅμως σήμερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Ἐκτός ἀπό τά βάρβαρα ἔθνη, ἀκόμη καί χριστιανικά ἔθνη ἐπιδιώκουν τούς πολέμους. Κατ’ ἀρχάς σέ κατ’ ἐπίφαση χριστιανικά ἔθνη ἀναπτύχθηκαν πολεμικές βιομηχανίες πού κατασκευάζουν σύγχρονα ὅπλα γιά νά κάνουν μεγάλες καταστροφές καί τά ὁποῖα προορίζονται γιά τά «βάρβαρα ἔθνη» πού θέλουν τούς πολέμους. Πολλές φορές «χριστιανοί» εἶναι οἱ μεγαλέμποροι, οἱ ὁποῖοι διακινοῦν ὅπλα στά μέρη ἐκεῖνα πού ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις γιά τήν ἔξαψη τοῦ μίσους καί τήν ἔναρξη καί συντήρηση τῶν πολέμων. Ἄλλες φορές τά ἴδια τά «χριστιανικά» ἔθνη κάνουν ἐμμέσως ἤ ἀμέσως πολέμους γιά νά ἱκανοποιήσουν τά ἐθνικά καί οἰκονομικά τους συμφέροντα καί οἱ κατ’ αὐτούς Χριστιανοί γίνονται αἴτιοι τῆς αἱματοχυσίας καί τῶν ποικίλων καταστροφῶν πού προέρχονται ἀπό τούς πολέμους.

Ὁπότε, ἡ εὐχή τοῦ Μ. Βασιλείου πρέπει νά εἶναι γιά ὅλους ὅσοι ἀγωνίζονται γιά τήν εἰρήνη: «ὑπόταξον αὐτοῖς πάντα τά βάρβαρα (καί χριστιανικά) ἔθνη, τά τούς πολέμους θέλοντα».

Εἶναι ὄντως τραγικό οἱ βαρβαρότητες νά εἶναι χριστιανικές!!

Ν.Ι.
Δεκέμβριος 2016