Ἡ κένωση τοῦ Λόγου

 Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ λέγεται ἀκόμη καί κένωση.

Ἡ κένωση τοῦ Λόγου πρέπει νά ἐκληφθῆ ὡς συγκατάβαση. «Συγκαταβαίνει τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καί ἀκατάληπτον» (ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός). Συγκαταβαίνει στό ἀνθρώπινο γένος, προσλαμβάνοντας τήν μορφή τοῦ δούλου, δηλαδή τήν σάρκα, καί κατά κάποιο τρόπο μειώνει καί ἐλαττώνει τήν θεότητά Του, χωρίς νά παύση νά εἶναι Θεός, γιά νά γίνη χωρητός (ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «Καί ὁ πλήρης κενοῦται, κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως».

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁμοούσιος πάντοτε μέ τόν Πατέρα. Αὐτό εἶναι φυσικό, ἀφοῦ αὐτήν τήν ἰσότητα δέν τήν ἅρπαξε μέ τήν βία. Μέ τήν ἐνανθρώπησή Του προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, κρύπτοντας τήν θεότητά Του, γιά νά σώση τό ἀνθρώπινο γένος. Συγκαταβαίνει στούς δούλους του, «τό ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας» (ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός). Μόνον μέ ἀποφατικές ἐκφράσεις μπορεῖ κανείς νά διατυπώση τό μεγάλο μυστήριο τῆς κενώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ δέν συνίσταται στό ὅτι γεννήθηκε πτωχός, ὅτι ἔζησε σέ μιά πτωχική οἰκογένεια, ὅτι ἔζησε ἀπό μικρή ἡλικία τήν προσφυγιά, τόν διωγμό καί τήν ταλαιπωρία, ἀντιμετώπισε τό μίσος τῶν ἀνθρώπων κλπ., ἀλλά κυρίως στό ὅτι προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, καί μάλιστα θνητή καί παθητή. Τό ὅτι ὁ ἄκτιστος Θεός προσέλαβε τό κτιστό τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί τό κτιστό ἑνώθηκε μέ τό ἄκτιστο, αὐτό εἶναι καί λέγεται κένωση καί πτωχεία τοῦ Χριστοῦ.

Χωρίς τήν κένωση δέν θά μποροῦσε νά γίνη ἡ πλήρωση-θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε, ἡ θεία κένωση δείχνει καί τό τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη εἶναι κένωση, θυσία, προσφορά, πρόσληψη τοῦ ἄλλου. Γι’ αὐτό καί, ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἐλλάμπεται καί θεοῦται, τόσο κενοῦται καί τό ἀντίστροφο.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Οἱ Δεσποτικές ἑορτές