Γεγονότα καὶ Σχόλια: Χριστιανοί ἀνέστιοι - Δέν βλάπτει νά ἐλπίζουμε

Χριστιανοί ἀνέστιοι

Οἱ Χριστιανοί σ’ αὐτόν τόν κόσμο εἴμαστε ἀνέστιοι. Οἱ πολλοί ἔχουμε τά σπίτια μας (ὡς ἰδιοκτῆτες ἤ ἐνοικιαστές), ἔχουμε τήν πατρίδα μας, ἀγαποῦμε τούς ἀνθρώπους, ἀγαποῦμε τήν φύση, σεβόμαστε ὅ,τι ὑπάρχει ὡς δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ ζωή μας δέν χωρᾶ σέ ὅλ’ αὐτά. Αὐτό τό γράφουμε μέ δύο ἔννοιες.

Ἡ πρώτη: Ἀπό τά ἔργα καί τούς βίους τῶν ἀγίων πληροφορούμαστε τό τί παθαίνει ὁ ἄνθρωπος πού «πάσχει τά θεῖα», στόν ὁποῖο ἑνώθηκε αἰσθητά ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μέ τήν φθαρτή φύση του.

Ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης γράφει: «Οἱ ἅγιοι εἶναι ὅμοιοι μέ τόν Κύριο, ἀλλά καί ὅλοι ὅσοι τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ γίνονται ὅμοιοι μέ Αὐτόν». Αὐτό τό γεγονός ὡς ἐμπειρία περιγράφει σέ πολλά ποιήματά του ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος. Σέ ἔνα ἀπό τά πιό γνωστά (τόν 16ο Ὕμνο του) γράφει: «Μεταλαμβάνω τοῦ φωτός, μετέχω καί τῆς δόξης, / καί λάμπει μου τό πρόσωπον ὡς καί τοῦ ποθητοῦ μου / καί ἅπαντα τά μέλη μου γίνονται φωτοφόρα». Μέ αὐτήν τήν ἐμπειρία ὁ Ἅγιος ζῆ ἀπό τώρα, πρίν δηλαδή ἀπό τήν κοίμησή του, τήν ὑπέρβαση τῆς βιολογικῆς ζωῆς, μέ ὅλα τά παρεπόμενά της, ζῆ τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Ἡ ζωή του δέν χωρᾶ μέσα σέ ὅ,τι ὁρίζεται ἀπό τίς τέσσερεις διαστάσεις τοῦ χωροχρόνου.

Ἡ δεύτερη ἔννοια ἔχει σχέση μέ τήν πλειονότητα τῶν Χριστιανῶν, πού μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ μακριά ἀπό τίς ὑψηλές ἐμπειρίες τοῦ ἁγίου Συμεών, ἀλλά δέν θέλουμε νά ἀπορροφᾶται ἡ ζωή μας ἀπό τήν νοοτροπία τοῦ κόσμου, μέ τήν ἁγιογραφική σημασία τῆς λέξης «κόσμος» –ὁ κόσμος τῶν παθῶν, ὁ γεμάτος ἀπό τήν «ἀλαζονεία τοῦ βίου».

Ἀφήνοντας, λοιπόν, ὅλα τά ἄλλα προβλήματα πού ταλαιπωροῦν τήν κοινωνία μας στεκόμαστε στό τσουνάμι τῶν ἀποκαλύψεων, γιά παρενοχλήσεις, κακοποιήσεις κ.λπ., πού ξαφνικά προέκυψε, σάν νά μήν ὑπῆρχε τίποτε προηγουμένως. Αὐτός ὁ κόσμος εἶναι ἄσχετος μέ τήν ζωή τοῦ Χριστιανοῦ· σ’ αὐτόν δέν χωρᾶ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή του.

Ἡ δικαιοσύνη θά κάνη τό ἔργο της. Εἶναι καλό νά ἀποκαλύπτονται κρυφές πληγές, ἀλλά τό καλύτερο εἶναι νά θεραπεύονται. Μετάνοια χρειαζόμαστε, καθολική ἀλλαγή. Μετά ἀπό ὅλο τόν σάλο πού δημιουργήθηκε, θά φανῆ στό τέλος ἄν ὡς κοινωνία θά βγοῦμε ὡριμότεροι, καλύτεροι ἠθικά καί πολιτιστικά, χριστιανικότεροι.

Δέν βλάπτει νά ἐλπίζουμε

Παραθέτουμε σύντομες διατυπώσεις πού καταγράψαμε στό ξέσπασμα τῶν ἀποκαλύψεων στόν ἀθλητικό καί τόν καλλιτεχνικό χῶρο:

Ὅταν βλέπη κανείς νά φουσκώνη τό κύμα τῶν καταγγελιῶν γιά ἐκφοβισμό, σεξουαλική παρενόχληση ἤ κακοποίηση, μέ τήν ἔνθερμη συνδρομή τῶν ΜΜΕ, περιμένει μέ ἀγαθή ἐλπίδα, ὅτι ἀπό ἐδῶ καί πέρα μέ τήν τέχνη τοῦ θεάματος οἱ ἀσθήσεις ἠνιοχούμενες ἀπό τήν λογική (προσλαμβάνοντας ἀναγωγικές εἰκόνες, κινήσεις καί λόγους) θά βοηθοῦν τόν νοῦ τῶν φιλοτέχνων θεατῶν ν’ ἀνεβαίνη λίγο ψηλότερα ἀπό τήν χαμέρπεια τῶν ἀχαλίνωτων παθῶν, πού οἱ τεχνουργοί τῆς καταπτώσεως (ὁρατοί καί ἀόρατοι) ὀνομάζουν ἐλευθερία καί, ἕως σήμερα, συχνάκις τήν ἀναμιγνύουν ἀναίσχυντα μέ τήν τέχνη. Δέν βλάπτει κανείς νά ἐλπίζη.

Νά ἐλπίζουμε ὅτι ἀπό ἐδῶ καί πέρα (γιά νά μήν εἶναι ὑποκριτικές οἱ φωνές διαμαρτυρίας πού ἀκούγονται) τό θέατρο θά εἶναι μόνον διδασκαλεῖο ἀρετῆς, κοινωνικῆς εὐθύνης καί θά ἀνεβάζη τό κοινό του «λίγο ψηλότερα»;

π.Θ.Α.Β.