Ὁ δικηγόρος Ζήσιμος Ταρκαζίκης

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένος ἐπικήδειος. Ἱερός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου (7-9-2021)

Στήν ἐξόδιο ἀκολουθία πού κάναμε σήμερα γιά τόν ἀδελφό μας Ζήσιμο, μεταξύ τῶν ἄλλων διαβάσαμε τόν Ψαλμό τοῦ Δαβίδ πού λέει γιά τό νόμο τοῦ Θεοῦ: «δίδαξόν με τά δικαιώματά σου, Κύριε». Καί πράγματι ὁ Χριστιανός θά πρέπει νά τηρῆ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, νά ἔχη μπροστά του τί εἶπε ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη καί στήν Καινή Διαθήκη· τό τί ἐντολές ἔδωσε ὁ Θεός στόν Μωϋσῆ στήν Παλαιά Διαθήκη καί στήν συνέχεια ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὁ ὁποῖος ἐνηνθρώπησε καί μᾶς ἔδωσε καί συμπλήρωσε τήν διδασκαλία πού πρέπει νά τηροῦμε, πού σημαίνει μπροστά μας πρέπει νά ἔχουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακοῦμε στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, στόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν Μωϋσῆ, οἱ Δέκα Ἐντολές, ὅπως συνήθως λέμε, καί εἶναι ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ στήν Καινή Διαθήκη, πού εἶναι ἡ ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ, καί ἰδιαιτέρως οἱ Μακαρισμοί.

Αὐτοί οἱ δύο νόμοι εἶναι ἐκεῖνοι πού καθορίζουν τήν ζωή τοῦ Χριστιανοῦ. Καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά πρέπει κανείς νά τηρῆ καί τούς νόμους τῆς Πολιτείας στήν ὁποία ζῆ. Μερικές φορές ἔρχονται σέ ἀντίθεση οἱ δύο νόμοι, ὁπότε, ὅταν ἔρχεται σέ ἀντίθεση ὁ νόμος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεοῦ, μέ τόν νόμο τῆς Πολιτείας, τότε πρέπει νά ἰσχύη αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. ε΄, 29). Ὅταν ὑπάρχη αὐτή ἡ ἀντιπαλότητα, ἡ ἀντίθεση ἡ ἀντινομία, πρέπει νά ὑπακοῦμε στόν Θεό παρά στούς ἀνθρώπους.

Καί εἶναι ἐπίκαιρος αὐτός ὁ λόγος, γιατί ὁ ἀδερφός μας Ζήσιμος τηροῦσε καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί τόν νόμο τῆς Πολιτείας. Καί καλός Χριστιανός ἦταν καί ἐκκλησιαζόταν καί προσευχόταν, τουλάχιστον ἔτσι τόν γνώρισα ἐγώ, ἀλλά συγχρόνως τηροῦσε καί τούς νόμους τῆς Πολιτείας ὡς δικηγόρος καί προσπαθοῦσε νά ἐφαρμόζη τούς νόμους της.

Ἀπό τήν ἀρχή πού ἦρθα ἐδῶ στήν Ναύπακτο, πρίν 26 χρόνια, γνώρισα τόν ἀδελφό μας Ζήσιμο. Μάλιστα ἡ πρώτη θά ἔλεγα πληροφορία γι’ αὐτόν μοῦ δόθηκε ἀπό τόν τότε Δήμαρχο Νίκο Ρέππα, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε: «Σεβασμιώτατε, γιά τά ἱδρύματα βρῆκα ἕναν πολύ καλό δικηγόρο Ναυπάκτιο, πού εἶναι στήν Ἀθήνα καί ξέρει πολύ καλά τήν νομοθεσία καί θά τά βάλη σέ μία τάξη». Καί αὐτό τό διέγνωσα καί ἐγώ ἀπό τά πρῶτα χρόνια στά ὁποῖα συνεργαστήκαμε μέ τόν Ζήσιμο. Γνώριζε πολύ καλά τήν νομοθεσία τῆς Πολιτείας γύρω ἀπό τά Ἱδρύματα καί προσπαθούσαμε νά τά φέρουμε σέ μία τάξη, καί τό πετύχαμε.

Συνέχεια τοῦ ἔγραφα καί τόν ρωτοῦσα. Θυμᾶμαι τό πρῶτο πού τόν ρώτησα ἦταν: «Σᾶς παρακαλῶ, στεῖλτε μου μία ἐπιστολή στήν ὁποία νά μοῦ λέτε πῶς ἔχουν τά ἱδρύματα, γιατί θέλω ἐνημέρωση. Στεῖλτε μου μία ἐπιστολή καί νά μοῦ λέτε γιά τό ἵδρυμα αὐτό ἰσχύει αὐτό κι αὐτό καί εἶναι σέ αὐτήν τήν κατάσταση, αὐτά τά ἀκίνητα ἔχει καί αὐτό πρέπει νά κάνουμε».

Καί, πράγματι, τό 1997 πού ἔκανα τήν πρώτη δημόσια ἐνημέρωση γιά τά Ἱδρύματα, εἶχα μπροστά μου ἕνα κείμενο τό ὁποῖο μοῦ ἔστειλε ὁ Ζήσιμος Ταρκαζίκης. Κυρίως ἔστελνε χειρόγραφα καί ξέρω τά γράμματά του πάρα πολύ καλά, καί ὅταν δέν μποροῦσε νά γράψη, ὑπαγόρευε μερικά σημειώματα. Ὁπότε ἔχω τά γράμματα αὐτά καί αὐτό ἀποτέλεσε τό βασικό σημεῖο, τό βάθρο πάνω στό ὁποῖο ἐργάστηκα καί ἐγώ στά Ἱδρύματα ὡς Πρόεδρος. Καί ὅταν σέ μερικές ἑβδομάδες θά βγῆ ἕνα βιβλίο μου γιά τά Ἱδρύματα τῆς πόλεως, ὡς πρῶτο κεφάλαιο ἔχω τίς πρῶτες ἐπιστολές τίς ὁποῖες μοῦ ἔστειλε ὁ Ζήσιμος Ταρκαζίκης γιά τό πῶς εἶχαν τότε τά Ἱδρύματα. Ἐπάνω ἐκεῖ βασιστήκαμε καί τά φέραμε σέ μία καλή κατάσταση ὅλα τά Ἱδρύματα.

Καί μοῦ τηλεφωνοῦσε καί μοῦ ἔγραφε. Καί ὅταν τοῦ ζητοῦσα κάτι, ἀμέσως ἀπαντοῦσε. Μόλις τοῦ ἔδινα μία προφορική ἐντολή, μετά ἀπό 1-2 μέρες μοῦ ἔστελνε ἀπάντηση στό ἐρώτημα τό ὁποῖο τοῦ εἶχα θέσει.

Γι’ αὐτό ἀπό τήν ὅλη συνεργασία πού εἴχαμε ἔχω καταλάβει ὅτι ἦταν ἕνας καλός νομικός, καλός δικηγόρος καί Χριστιανός. Καί πάντα ἐρχόταν στό γραφεῖο μου, ὅταν ἐρχόταν στήν Ναύπακτο νά μέ δῆ καί νά μέ ἐνημερώση καί ὁμιλοῦσε πάντοτε μέ τόν εὐγενικό του λόγο. Ἦταν γνώστης τῆς νομοθεσίας περί τῶν Ἱδρυμάτων, ἦταν ταυτόχρονα εὐγενής ἄνθρωπος καί ἐξαντλητικός στήν ἐπίλυση αὐτῶν τῶν θεμάτων. Ἦταν συνεπής καί εἰλικρινής.

Δέν θά ξεχάσω, ὅταν κάποια στιγμή τοῦ εἶπα: «Ὡραῖα τά γράφετε ὅλα αὐτά γιά τήν ἀκίνητη περιουσία τῶν Ἱδρυμάτων, κύριε Ταρκαζίκη, ἀλλά πρέπει καί ἐγώ νά τά δῶ, πρέπει νά δῶ ποῦ εἶναι αὐτά τά ἀκίνητα πού ἔχουμε στήν Ἀθήνα». Μοῦ λέει, «Νά ἔρθετε». Θυμᾶμαι ἕνα ὁλόκληρο πρωϊνό μαζί πήγαμε σέ ὅλα τά ἀκίνητα νά τά δοῦμε καί νά τά φωτογραφίσω. Χτυποῦσε ἐκεῖνος τό κουδούνι, ἔμπαινε μέσα, γνώριζε τούς ἐνοικιαστές, ἔμπαινα καί ἐγώ. Δέν θά τό λησμονήσω αὐτό καί τό ὅτι συναντήσαμε τούς ἐνοικιαστές καί τήν συμπεριφορά τους.

Ἄρα τοῦ χρωστοῦμε εὐγνωμοσύνη γιά ὅλη αὐτήν τήν προσφορά του στά Ἱδρύματα. Καί στό βιβλίο τό ὁποῖο θά ἐκδώσω τό λέω ἐκεῖ ὅτι πέρα ἀπό τούς ἄλλους ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου στόν νομικό σύμβουλο ὅλων τῶν ἱδρυμάτων καί δικηγόρο μας Ζήσιμο Ταρκαζίκη, γιατί, ἐπαναλαμβάνω, καί καλός Χριστιανός ἦταν καί καλός ἄνθρωπος ἦταν καί καλός νομικός ἦταν.

Νομίζω ὅτι αὐτό τό ἀφήνει κληρονομιά στά παιδιά του, στά ἐγγόνια του. Καί ὅπως μέ πληροφόρησε ἐδῶ ὁ γαμπρός του ὅτι μόλις πῆρε τό πτυχίο τῆς Νομικῆς ὁ ἐγγονός του καί τό πληροφορήθηκε καί ἐκεῖνος λίγο πρίν πεθάνη ὅτι ἄφησε κάποιον διάδοχο στόν χῶρο τῆς νομικῆς ἐπιστήμης.

Εὔχομαι ὁ Θεός νά ἀναπαύση τήν ψυχή του ἐν σκηναῖς δικαίων καί ἐπειδή τηροῦσε τόν νόμο καί ἦταν πολύ ἀκριβής καί γνώστης, διαλλακτικός, δέν ἦταν ἀπόλυτος καί πάντα μέ συμβούλευε γιά τό καλό τῶν Ἱδρυμάτων, ὁ Θεός νά τόν ἀμείψη ἐν σκηναῖς δικαίων καί νά παρηγορήση τούς οἰκείους του, παρά τό ὅτι ἦταν σέ μεγάλη ἡλικία, γιατί ὅταν φεύγη ἕνας ἄνθρωπος ὁπωσδήποτε ἀφήνει κάποιο κενό.