Λόγος Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου στήν χειροτονία τοῦ νέου Μητροπολίτη Καστορίας (video)

Δεῖτε τὸν λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ΕΔΩ

Θεοφιλέστατε,

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τήν τίμια ψῆφο της, τῶν μελῶν της σέ ἐπέλεξε γιά νά διαποιμάνης μίαν Ἱεράν Μητρόπολιν καί περιοχήν ἱστορικήν τῆς πατρίδας μας, τήν ὄμορφη Καστοριά τῆς Μακεδονίας μας. Ἕνας χῶρος μέ μεγάλη ἱστορία μέσα στούς αἰῶνες, ἕνας χῶρος τόν ὁποῖον τόν ἐκλέϊσαν μεγάλες προσωπικότητες. Μερικοί ἀπό μᾶς εἴχαμε τήν χαράν καί τήν τιμή νά γνωρίσουμε καί νά συνεργασθοῦμε, ἐγώ δέ ἰδιαίτερα, μέ τούς Μητροπολίτες Γρηγόριον Παπουτσόπουλον, ἀδελφόν ἀγαπητόν, καί ἐν συνεχείᾳ μέ τόν Μητροπολίτην Σεραφείμ καί αὐτόν πνευματικόν υἱόν καί ἀδελφόν ἀγαπητόν. Ἔρχεσαι, λοιπόν, σήμερα στήν ἁλυσίδα, στόν κρίκο τῶν Ἱεραρχῶν νά προστεθῆς μέ τήν θέληση, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας καί μέ τήν ψῆφον τήν τίμιαν τῶν Ἁγίων μας αὐτῆς τῆς ὡραίας Μητροπόλεως.

Δόθηκε ἡ εὐκαιρία σέ ἐμέ προσωπικῶς - καί εὐχαριστῶ τόν Θεό γι’ αὐτό - νά συνεργασθῶ ἐδῶ καί περισσότερα ἀπό 25 χρόνια, συνδεδεμένος μέ μιά εἰλικρινῆ φιλία, σέ μία συνεργασία πνευματική, μέ τόν Πνευματικό σου πατέρα, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπακτίας κ. Ἱερόθεο. Εὐλογημένη συνεργασία, ἀλλά καί δυνατότητα γιά νά γνωρίσω στελέχη τῆς Ἐκκλησίας, πού τήν ὑπηρετοῦν καί τήν διακονοῦν ἀπό διάφορες θέσεις πιστά καί ἀφιερωμένα. Μεταξύ αὐτῶν, λοιπόν, γνώρισα καί ἐσένα καί ἀπό τότε διέκρινα τά χαρίσματά σου, τίς γνώσεις σου, τήν ταπεινοφροσύνη σου, τήν ἐργατικότητά σου• πολλά προσόντα πού θά δείξη καί ἡ διακονία σου, ἡ διακονία στήν Ἱερά Μητρόπολη Καστορίας. Αὐτό μοῦ ἔδωσε τό θάρρος νά σέ στηρίξω καί σέ δύσκολες στιγμές καί στήν ὥρα αὐτή τῆς ἐκλογῆς σου νά σέ ὑποδείξω ὡς κατάλληλον γιά αὐτήν τήν διαποίμανση.

Θά ἤθελα, ὅμως, σήμερα, μέ τήν εὐκαιρία πού μᾶς δίνεται σέ αὐτόν τόν χῶρο, μέσα στό λειτουργικό τελετουργικό, νά μείνω λίγο σέ μία μικρή ἀνάλυση, νά παράσχω μερικά στοιχεῖα σέ συνέχεια αὐτῶν πού πιό μπροστά μᾶς εἶπες.

Ἀπευθύνομαι πρός ἐσένα προσωπικά, ἀλλά ἔχουνε ἀξία γιά ὅλους μας. Μᾶς εἶπες ἀπό αὐτήν τήν θέση ὅτι αὐτά πού θά πῶ τώρα τά ὑπέγραψα μέ τό χέρι μου. Δέν εἶναι λόγια εἶναι ἔκφρασις τοῦ ἐσωτερικοῦ μου κόσμου, τοῦ εἶναι μου, τῆς ὑπάρξεώς μου. Καί ἔκαμες τήν ὁμολογία πίστεως, εἶπες τί πιστεύεις, ἀνακεφαλαίωση τῆς πίστεώς μας, τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς ζωῆς μας. Καί στή συνέχεια πιστεύω καί φροντίζω καί θά ὑπακούω σέ αὐτά πού μᾶς εἴπανε οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί ἀκόμα -γιά νά μή σᾶς κουράζω- εἶπες, «πείσομαι», ἕνα δυνατό ρῆμα τῆς γλώσσας μας• θά εἶμαι πειθαρχικός, θά ὑπακούω, ποῦ; Στίς ἐντολές τῆς Συνόδου, ὄχι ἑνός ἀρχιερέως, ὄχι ἑνός δημοσιεύματος, ὄχι μιᾶς ἰδεολογίας, ἀλλά σ’ αὐτό πού θά μοῦ λέη ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος. Εἶπες, «ἰδίᾳ χειρί» ὑπέγραψα, μέ τό χέρι σου τό ὁμολόγησες.

Ἔρχεσαι, λοιπόν, νά ὑπηρετήσης μέσα σέ αὐτόν τόν χῶρο, κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις καί κάτω ἀπό αὐτήν τήν ὁμολογία. Δέν εἶναι ὅλα τά πράγματα ρόδινα, ὑπάρχουν πολλά ἀγκάθια, ὑπάρχουν πολλές δυσκολίες. Καί οἱ Ἀρχιερεῖς πού διάβηκαν αὐτόν τόν δρόμο καί τόν περνοῦν γνωρίζουν ἀπό αὐτές τίς δυσκολίες πού προέρχονται ἀπό ἔξω, ἀλλά καί δυστυχῶς μέσα καί ἀπό τήν Ἐκκλησία. Τότε τί γίνεται; Ποῦ Θά στραφῆς; Ἀσφαλῶς σέ Αὐτόν πού ἔδωσες τήν ζωή σου καί ὕστερα ἀνθρώπινα σέ αὐτό πού ὑπεσχέθης, στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καί ἑπομένως δέν ἔχεις δικά σου βιώματα; Δέν ἔχεις δυνατότητα νά ἀμφισβητήσης κάτι; Δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχης κάτι προσωπικό πού πιθανόν νά ἔχης ἐρωτηματικά ἀπό ὅλα αὐτά πού ἀκοῦς; Ἔχεις τό δικαίωμα αὐτό. Ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί στήν Σύνοδό της, γιατί αὐτή καθοδηγεῖ αὐτό τό σκάφος καί σέ αὐτήν θά πειθαρχῆς. Πιθανόν ὅμως ἡ γνώμη σου νά εἶναι ἰσχυρή, πιθανόν νά εἶναι δυνατή. Σεβόμαστε τήν ἐλευθερία σου καί τήν ἐλευθερία τοῦ καθενός, ἀλλά θά πρέπει νά ‘ρθῆ καί νά πῆ: «Πατέρες μου, ἐγώ αὐτό εἶμαι» καί νά ἀφήση τά καθήκοντά του καί νά ἀποσυρθῆ στό σπίτι του, στό μοναστήρι του, στό κελί του καί ἀπό ἐκεῖ νά ἔχη τίς θέσεις τίς δικές του.

Ὑπάρχει μία φράσις πού πολλοί ὅταν τήν ἀκοῦνε καί ἀνατριχιάζουν καί δέν τήν θέλουν, ὑπάρχει μία λέξις πού ὅμως κυριολεκτεῖ• «ἀποτειχίζομαι». Αὐτός, λοιπόν, πού διαφωνεῖ καί δέν θέλει νά τηρήση τήν γραμμή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔρχεται καί λέει, «αὐτά πού ἔχω εἶναι δικά μου πιστεύματα, ἀλλά ὅμως ὀφείλω ὑπακοή στήν Ἐκκλησία. Ἑπομένως σᾶς δίνω ἕνα χαρτί καί σᾶς λέω «ἀποτειχίζομαι» καί ἀπό δῶ καί πέρα κάνω ἰδιωτική ζωή, κάνω αὐτό πού θέλω.

Πιστεύω ὅτι ποτέ δέν θά μᾶς φέρης σέ τέτοια δυσκολία, πιστεύω ὅτι ποτέ δέν θά διαλέξης ἕναν τέτοιο δρόμο καί μέ ἕναν τέτοιον τρόπο θά ὑποστηρίξης τίς ὁποιεσδήποτε θέσεις. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπό ὅλα, γιατί αὐτή ἡ ἑνότητα στηρίζει τήν ἀληθινή πίστη καί τό πιστεύω τό δικό σου καί τό πιστεύω τό δικό μου.

Αὐτές οἱ σκέψεις πρέπει νά ἐπικρατοῦν καί σέ αὐτούς πού ἀνεβαίνουν σήμερα τά σκαλιά τοῦ Θυσιαστηρίου καί ἀνέβηκαν καί χθές καί θά ἀνέβουν καί αὔριο, ἀλλά καί αὐτούς πού ὑπηρετοῦμε. Οἱ ἀνάγκες τῶν καιρῶν μας, ἡ πατρίδα μας, ἡ κοινωνία μας, ἡ ἀποϊεροποίησις, πού τόσο ὡραῖα εἶπες, τῶν πάντων γύρω μας, εἴτε λέγεται οἰκογένεια εἴτε λέγεται νεότητα εἴτε λέγεται παιδεία εἴτε λέγεται στρατός εἴτε λέγεται... αὐτή ἡ μανία τῆς ἀποϊεροποιήσεως δέν ἀπαντιέται καί οὔτε ἀντιμετωπίζεται μέ κανέναν ἄλλον τρόπο, παρά μέ αὐτά πού ἐσύ μᾶς ὑπεγράμμισες σήμερα. Τό πιστεύω, τήν πίστη μας, τίς ρίζες μας, τήν βάση μας καί ἐμεῖς ὑπάκουοι σέ αὐτά. Μποροῦμε νά παρεκκλίνουμε μέσα μας, μποροῦμε νά ἔχουμε ἄλλες πολλές φορές, δέν βιαζόμαστε, ὑπακοῦμε στό θέλημα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτές, λοιπόν, τίς σκέψεις θά ἤθελα νά σοῦ πῶ σήμερα σέ αὐτό τό νευραλγικό σημεῖο τῆς ζωῆς σου, τό κορυφαῖο καί νά σοῦ πῶ, ἄν ἔτσι πορευθῆς, μή φοβηθεῖς, μπροστά ἀπό σένα πορεύεται Ἄλλος πού σοῦ ἀνοίγει τόν δρόμο καί χωρίς νά τό καταλαβαίνεις γίνεται βατός. Μᾶς τό μαρτυράει ἡ ἱστορία, μᾶς τό μαρτυράει ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας, ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἑνότητα κάτω ἀπό τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας.

Μέ αὐτές τίς ἁπλές σκέψεις καί πρός ἐσένα, πρός τούς ἀδελφούς, ἀλλά καί στό ἐκκλησίασμα ἀλλά καί στόν λαό πού ἀκούει τώρα γύρω μας αὐτό θεωρῶ ὅτι εἶναι κάτι πού ἰδιαίτερα πρέπει νά προσέξουμε στόν καιρό μας καί στίς πονηρές ἡμέρες τίς ὁποῖες διανύουμε.

Ἀνέβα, λοιπόν, αὐτά τά σκαλοπάτια μέ θάρρος, ὄχι μέ φόβο, μέ τόλμη καί μέ ὑπακοή.

Δεῖτε τὸν λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ΕΔΩ