Skip to main content

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος καί οἱ νέοι

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά, γιατί ὁ ἴδιος εἶχε ἕναν παιδικό κόσμο, παιδική καρδιά καί παιδικό χαμόγελο, ἦταν ἕνα παιδί μέσα σέ μιά ὥριμη ἡλικία.

Τόν γνώρισα σέ αὐτήν τήν ἡλικία καί ὁ τρόπος του πού διέφερε ἀπό τόν τρόπο ἄλλων Κληρικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μέ ἐντυπωσίασε καί μέ «αἰχμαλώτισε», ὥστε ἀργότερα, ὅταν ἐξελέγη Μητροπολίτης, νά τόν ἀκολουθήσω καί στήν Ἔδεσσα.

Μᾶς μιλοῦσε ἁπλά καί πολύ ζεστά, δέν μᾶς ἔκανε «κατηχητικό», ἀλλά ἄρχιζε ἀπό τήν γραμματική, τό συντακτικό, τίς παροιμίες, παλαιές καί νεώτερες, καί ἔπειτα ἐνδιαφερόταν γιά τά μαθήματά μας. Γελοῦσε μέ τήν καρδιά του, μᾶς ἔλεγε ἀνέκδοτα οἰκοδομητικά, καί ἱστορίες ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων καί μάλιστα τῶν τοπικῶν. Γενικά τόν ξεχωρίζαμε ἀπό ἄλλους Κληρικούς, γιατί εἶχε κάτι τό αὐθόρμητο, τό γνήσιο, τό ἐλεύθερο καί τό ἀνυπόκριτο.

Ἔτσι πλησίαζε ὅλους τούς νέους ἀργότερα καί ὡς Μητροπολίτης. Δέν ἄλλαξε καθόλου ὡς πρός τό θέμα αὐτό. Αὐτό πού ἔκανε σέ ἐμένα, ὅταν ἤμουν μαθητής, τό ἔκανε σέ ὅλους τούς ἄλλους. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶχε κάποιο σύστημα, ἀλλά συμπεριφερόταν μέ ἁπλότητα καί αὐθορμητισμό, ἀγαποῦσε χωρίς ὅρους καί ὅρια, δέν συμβούλευε. Στήν πραγματικότητα ὁ ἴδιος ἦταν ἐσωτερικά ἑνοποιημένος.

Στόν ἅγιο Καλλίνικο ἔβλεπα ἐφαρμοσμένο τό «νά ἔχης αὐτό πού εἶσαι» καί ὄχι «νά εἶσαι αὐτά πού ἔχεις», δηλαδή νά μή προσδιορίζεσαι ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά. Θύμιζε τό ἐρώτημα τοῦ Ἔριχ Φρόμ «Νά ἔχεις ἤ νά εἶσαι;». Ὁ ἅγιος Καλλίνικος παρέπεμπε στό «νά εἶσαι». Ἦταν στόν ἐσωτερικό του κόσμο ἕνας ὥριμος ἐσωτερικά ἄνθρωπος πού εἶχε δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τήν ἀγάπη πού ἐκφραζόταν ὡς ἐλευθερία καί τήν ἐλευθερία πού ἐκφραζόταν ὡς ἀγάπη.

Στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του, μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε: «Ἰδιαιτέρως μέ συγκινεῖ ἡ Νεολαία, ἡ μαθητιῶσα καί ἡ σπουδάζουσα, ὡς καί ἡ στρατευομένη τοιαύτη. Ἡ Νεολαία εἶναι τό μέλλον τῆς φυλῆς μας. Θά χαθῶμεν, μή γένοιτο, ὡς Ἔθνος, ἄν χάσωμεν τήν Νεολαία. Ἡ Νεολαία εἶναι ἡ ψυχή τῆς Ἑλλάδος. Μή φύγῃ ἀπό τάς χεῖρας ἡμῶν τῶν μεγαλυτέρων».

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι, ὅταν ὁμιλῆ γιά τούς νέους, κάνει λόγο γιά τήν Νεολαία, μέ τό γράμμα ν κεφαλαῖο, καί δίδει σημασία σέ αὐτήν, καί τήν προσδιορίζει ἡ «μαθητιῶσα, σπουδάζουσα καί στρατευομένη», τήν θεωρεῖ «ψυχή τῆς Ἑλλάδος» καί τό «μέλλον τῆς φυλῆς».

Στήν τριπλῆ αὐτή κατεύθυνση ἐργάσθηκε, πήγαινε στά Σχολεῖα, καί στόν Στρατό, ὁμιλοῦσε πολύ προσιτά, εὐχάριστα καί διδασκτικά. Δέν ἔκανε «ἠθικά μαθήματα», ἀλλά ἀπό ὅ,τι θυμᾶμαι ἔπαιρνε παραδείγματα ἀπό τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, πού τόν ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα, τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί ἀρχαίους σοφιστάς, ἀναλύοντας κάτι πού εἶπαν, καί ἀπό τούς ἥρωας τῆς Πατρίδας μας, ὅπως τόν Κολοκοτρώνη, τόν Μακρυγιάννη, τόν Παῦλο Μελᾶ κ.ἄ.

Γενικῶς, ἐκεῖνο πού ἔκανε ἐντύπωση στά παιδιά καί στούς νέους ἦταν τό ἀσκητικό παρουσιαστικό του (ἦταν πολύ ἀδύνατος), ἡ ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του, τό χαμόγελό του, ἡ ἄμεση ἐπικοινωνία του μαζί τους, κ.ἄ. Νομίζω ὅτι αὐτό πού ἔκανε ἐντύπωση στούς νέους δέν ἦταν τόσο τά λόγια του, ὅσο αὐτό πού ἦταν ὁ ἴδιος, δηλαδή μιά ἀγαπῶσα καρδία.

Ἔδινε ἰδιαίτερη σημασία πρῶτα στήν οἰκογένεια καί κατόπιν στό Σχολεῖο. Πίστευε ὅτι τά παιδιά δέν πρέπει νά ἀπομακρύνονται ἀπό τήν οἰκογένεια καί νά γίνεται «κατήχηση» μόνο σέ αὐτά. Φυσικά, γίνονταν τέτοιες νεανικές συναντήσεις, ἀλλά προσπαθοῦσε νά βοηθᾶ τούς γονεῖς νά καλλιεργοῦνται ἐκκλησιαστικά καί πατερικά. Ἔλεγε ὅτι, ἄν ἐμεῖς βοηθοῦμε τά παιδιά, ἀλλά ἡ ἀτμόσφαιρα στό σπίτι τους εἶναι διαφορετική, δέν κάνουμε τίποτε.

Ἔτσι, δημιούργησε εὐκαιρίες συναντήσεως μέ τούς γονεῖς, μέ τήν βοήθεια τῶν συνεργατῶν του, ἔκανε ἐπισκέψεις στά σπίτια μέ τήν εὐκαιρία κάποιων γεγονότων (ἑορτή, πόνο) καί ἔκανε συζήτηση μέ ὅλη τήν οἰκογένεια.

Τό ἴδιο ἔκανε καί μέ τούς διδασκάλους καί καθηγητές. Ἔλεγε ὅτι τά παιδιά θεωροῦν τούς δασκάλους τους ὡς δεύτερους γονεῖς, καί πολλές φορές οἱ δάσκαλοι ἀναπληρώνουν τίς ἐλλείψεις τῶν γονέων τους.

Καί, βέβαια, θεωροῦσε τήν Ἐκκλησία ὡς χῶρο πνευματικῆς οἰκογένειας, πού προσφέρει στά παιδιά κάτι περισσότερο ἀπό τήν οἰκογένεια καί τό Σχολεῖο, καί ἔτσι ὁλοκληρώνεται ἡ ψυχολογική καί πνευματική συγκρότητηση τῶν παιδιῶν.

Εἶναι πολύ σημαντικό ὅτι σέ κάθε Ἱερατικό Συνέδριο, πάντοτε ὅριζε ἕνα ἀπό τά θέματα, τό πῶς οἱ Ἱερεῖς θά ἐπικοινωνοῦν μέ τούς νέους, ἐνημερώνοντας τούς Κληρικούς γιά τά νέα ρεύματα, μεταξύ τῶν νέων, ὥστε ἀνάλογα νά προσαρμόζουν τήν ἀγωγή σέ αὐτούς.

Ἑπομένως, δέν περιοριζόταν σέ μιά ἁπλῆ «κατήχηση», σέ ἕνα ἁπλό «κατηχητικό Σχολεῖο», ἀλλά ἔβλεπε τό θέμα τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν παιδιῶν μέσα σέ ἕνα εὐρύτερο πλαίσιο, σέ μιά οἰκογενειακή ζωή, ἤτοι σέ τρεῖς οἰκογένειες, τοῦ σπιτιοῦ τους, τοῦ Σχολείου καί τῆς Ἐκκλησίας. Θά μποροῦσα νά πῶ ὅτι ἔβλεπε τήν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν σέ τρεῖς ὁμόκεντρους ἐπάλληλους κύκλους, ὁ ἕνας ἦταν εὐρύτερος ἀπό τόν ἄλλον, χωρίς ἀνταγωνισμούς μεταξύ τους, ὁπότε μέ τόν τρόπο αὐτόν ἐκφραζόταν στήν πράξη ἡ σύγχρονη «θεωρία τῶν συστημάτων», ὅτι πρέπει νά ὑπάρχουν ὅρια σέ κάθε σύστημα, καλή ὀργάνωση κάθε συστήματος καί γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ τους.

Ἔδινε μεγάλη σημασία στό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως• τό θεωροῦσε πολύ λεπτό, εὐαίσθητο πού γίνεται μέσα ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ἐλευθερία. Τό θεωροῦσε ἕνα μυστήριο μέ τό ὁποῖο ἀνοίγει κανείς τήν καρδιά του σέ ἕναν πεπειραμένο πνευματικό πατέρα γιά νά κάνη διάλογο μέ τόν Θεό καί νά ἐξέλθη ἀπό τόν τραγικό μονόλογο, πού βασανίζει πολλούς ἀνθρώπους καί τούς νέους.

Ἤθελε καί τό τόνιζε αὐτό ὅτι οἱ νέοι στό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως πρέπει νά αἰσθανθοῦν αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή μιά μητρική ἀγκαλιά, μιά μάνα πού ἀγαπᾶ τά παιδιά της καί μέ τό ἕνα χέρι τούς δείχνει τόν δρόμο, τό ὅραμα, τόν σκοπό πού πρέπει νά ἀκολουθοῦν καί μέ τό ἄλλο χέρι, ὅταν ἀποτυγχάνουν στόν στόχο τους, νά τά ξεκουράζη, νά τά παρηγορῆ.

Ἦταν ἀντίθετος μέ τήν αὐταρχικότητα πού ἔδειχναν μερικοί πνευματικοί πατέρες καί ἔτσι δίδασκε τούς Ἱερεῖς νά ἀγαποῦν ἰδιαίτερα τούς νέους καί νά τούς ἀντιμετωπίζουν μέ ἀγάπη. Μάλιστα ὑπογράμμιζε ὅτι, ἄν ὁ νέος πληγωθῆ ἀπό ἄστοχες ἐνέργειες τῶν Ἱερέων, τότε τραυματίζεται σέ ὅλη του τήν ζωή, καί οἱ Ἱερεῖς θά δώσουν λόγο στόν Θεό γιά τέτοιες πράξεις.

Ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά καί προέτρεπε τούς Ἱερεῖς νά ἀσχολοῦνται μαζί τους.

Ὅπως γνωρίζουμε, στήν Ἐκκλησία ἔχουν καθιερωθῆ μερικές δράσεις στούς νέους, ὅπως τά Κατηχητικά, οἱ Κατασηνώσεις, οἱ ἐκδρομές, οἱ ἀθλητικές δραστηριότητες, τά Οἰκοτροφεῖα κλπ. Ὅλους αὐτούς τούς τρόπους τούς χρησιμοποίησε καί τούς διοργάνωσε ἀκόμη περισσότερο μέσα ἀπό τό πνεῦμα πού ἀνέφερα προηγουμένως.

Κάθε Ἐνορία λειτουργοῦσε τά Κατηχητικά Σχολεῖα. Στήν Ἔδεσσα ἐγκαινίασε καί λειτουργοῦσε τρία Οἰκοτροφεῖα, ὅπως, ἐπίσης ἕνα Οἰκοτροφεῖο στά Γιαννιτσά, ὅπου ἔμεναν μαθητές ἀπό τά χωριά καί δέν μποροῦσαν νά σπουδάσουν διαφορετικά. Ἐπίσης, ἀναδιοργάνωσε ἀκόμη καλύτερα μιά Κατασκήνωση πλησίον τῶν Γιαννιτσῶν, ὅπου ὅλο τό Καλοκαίρι δεχόταν παιδιά, ἀγόρια καί κορίτσια, ἀπό ὅλη τήν Ἱερά Μητρόπολη, γιά νά ζήσουν τήν ἐκκλησιαστική καί κοινωνική ζωή.

Σέ ὅλες αὐτές τίς νεανικές δραστηριότητες πήγαινε συχνά, συναναστρεφόταν μέ τούς ὑπευθύνους καί τά παιδιά, τούς ὁμιλοῦσε μέ εὐχάριστο τρόπο, συμμετεῖχε στά γεύματα ἤ στά δεῖπνα τους, καί σκορποῦσε ἐλπίδα, μέ τήν παρουσία καί τόν λόγο του.

Ἐπίσης, πήγαινε στά Σχολεῖα, εἰδικά κατά τίς ἑορτές κάθε σχολικοῦ ἔτους, ἑτοίμαζε πρόγραμμα γιά πολλές ἡμέρες πρίν, γιατί ἤθελε νά πηγαίνη σέ ὅλα τά Γυμνάσια καί Λύκεια.

Ἀκόμη, σέ συνεννόηση μέ τούς δασκάλους, πήγαινε στά χωριά σέ ὁρισμένες ἡμέρες καί τελοῦσε μόνος του τόν ἐκκλησιασμό τῶν μαθητῶν. Φρόντιζε, ὅπου ὑπῆρχαν δυνατότητες, νά ψάλλουν τά ἴδια τά παιδιά μέ χορωδία καί ἐκεῖνος τούς μάθαινε νά λένε ὅλα μαζί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τό Πάτερ ἡμῶν μέ καλή ἄρθρωση, ἀποδίδοντας τά νοήματα. Μάλιστα, ἔγραψε καί εἰδική ἐγκύκλιο γιά τό θέμα αὐτό. Τούς παρακαλοῦσε νά παραμένουν στό προαύλιο μετά τήν τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας καί ἄνοιγε διάλογο μαζί τους.

Πέρα ἀπό αὐτές τίς δυνατότητες ἔκανε καί ἄλλες πού προσιδιάζουν περισσότερο στόν χαρακτήρα του. Θά ἀναφέρω μερικές ἀπό αὐτές.

Πολλά ἀπογεύματα περπατοῦσε στόν δρόμο τῆς Ἔδεσσας καί συνομιλοῦσε μέ τούς ἀνθρώπους πού συναντοῦσε στόν δρόμο. Ἰδιαίτερα ἀγαποῦσε τά μικρά παιδιά πού συναντοῦσε, τούς ὁμιλοῦσε μέ χαρά, τούς ἔδινε κάποια εἰκονίτσα, τούς ρωτοῦσε νά τοῦ ποῦν τό ὄνομά τους καί χαιρόταν, ὅταν ἄκουγε κάποια κοπέλα νά ἔχη τό ὄνομα τῆς Μητέρας του, Κατερίνα. Μάλιστα, ἕνα παιδί ἀξιωματικοῦ σέ μιά ἐκδήλωση πού ἔγινε στήν ἕδρα τῆς Μεραρχίας-Λέσχη Ἀξιωματικῶν, ὅταν εἰσῆλθε στήν αἴθουσα ὁ ἅγιος Καλλίνικος φώναξε δυνατά: «Ὁ φίλος μου ὁ Καλλίνικος»! Οἱ γονεῖς του στενοχωρήθηκαν, ἀλλά ὁ ἅγιος Καλλίνικος χάρηκε πολύ.

Ὁ ἴδιος, βλέποντας τήν ἀγάπη τῶν μικρῶν παιδιῶν χαριτολογώντας ἔλεγε ὅτι, ἄν ἔβαζε ὑποψηφιότητα γιά Δήμαρχος ἤ Βουλευτής καί ψήφιζαν τά μικρά παιδιά, θά ἔβγαινε πρῶτος!!

Τοῦ ἄρεσε πολύ νά ἔρχονται τά παιδιά στήν Μητρόπολη τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων καί τήν παραμονή τῆς Πρωτοχρονιᾶς. Ἀπό πολλές ἡμέρες πρίν τό προανήγγειλε ὅτι ἤθελε τά παιδιά νά τοῦ ποῦν τά κάλαντα. Πράγματι, ἐκεῖνες τίς ἡμέρες γέμιζε ἡ Μητρόπολη ἀπό παιδικές φωνές. Ἐκεῖνος δεχόταν ὅλα τά παιδιά, ἄκουγε τά κάλαντα καί τούς ἔδινε καί κάποιο φιλοδώρημα.

Ἐπίσης, μιά ἄλλη εἰκόνα ἦταν ἐκπληκτική. Δίπλα στήν Μητρόπολη, ὅπου ἔμενε ὁ ἅγιος Καλλίνικος καί ἦταν καί τά Γραφεῖα, ὑπῆρχε ἕνα Δημοτικό Σχολεῖο καί ἕνα Νηπιαγωγεῖο. Κάποτε συνάντησε ἕνα παιδί στόν δρόμο καί τοῦ εἶπε νά περάση ἀπό τήν Μητρόπολη νά τοῦ δώση μιά εἰκονίτσα. Τό παιδί αὐτό τό διέδωσε καί στούς φίλους του καί στά ἄλλα παιδιά, μέ ἀποτέλεσμα κάθε ἡμέρα μόλις τελείωναν τά Σχολεῖα ἔρχονταν στήν Μητρόπολη πολλά παιδιά γιά νά δοῦν τόν Μητροπολίτη, νά πάρουν τήν εἰκονίτσα καί τό γλυκό. Ἔτσι, κάθε μεσημέρι γινόταν μεγάλο «πανηγύρι», γέμιζε ἡ Μητρόπολη ἀπό παιδιά.

Ἐκεῖνος τό χαιρόταν πολύ. Κτυποῦσαν τό κουδούνι καί τούς ἄνοιγε τήν πόρτα, τούς καλωσόριζε, τούς μιλοῦσε μέ ἁπλά λόγια, ἐξεδήλωνε τήν χαρά του, τούς μοίραζε καραμέλλες, γλυκά καί τούς ἔδινε εἰκονίτσες, καί τούς ἔλεγε νά δώσουν τίς εὐχές του στούς γονεῖς τους.

Οἱ γονεῖς ἔλεγαν στά παιδιά τους νά μή πηγαίνουν συχνά στήν Μητρόπολη καί ἐνοχλοῦν τόν Μητροπολίτη. Ὅμως, ἐκεῖνος τό χαιρόταν καί τούς προσκαλοῦσε νά ἔρχονται. Τότε ἄφηνε τούς ἀνθρώπους στό Γραφεῖο καί ὑποδεχόταν τά παιδιά.

Γενικά, εὕρισκε πολλούς τρόπους νά ἐπικοινωνῆ μέ τά παιδιά, τούς νέους, τούς σπουδαστές.

Θά δώσω καί μιά λεπτομέρεια πού εἶναι οὐσιαστική. Δέν εἶχε καμμιά ὑλική περιουσία, ἀλλά μόνον τόν μισθό του καί αὐτόν τόν μοίραζε σέ ἐνδεεῖς ἀνθρώπους. Κυρίως ἀπό τόν μισθό του βοηθοῦσε τούς πτωχούς φοιτητές νά σπουδάσουν, χωρίς νά τό ξέρη κανείς. Ἔτσι, μέ τόν μισθό του σπούδασε παιδιά καί ὅταν ἀρρώστησε, δέν βρέθηκε κανένα χρηματικό ποσό στήν κατοχή του.

Στίς ἀφηγήσεις τῶν ἀνθρώπων πού οἱ ἴδιοι καταγράφουν καί ἔχουν δημοσιευθῆ μπορεῖ κανείς νά βρῆ πολλές τέτοιες παραινέσεις. Θά ἀναφέρω μερικές ἀπό αὐτές.

Ἔλεγε:

«Νά ἀγαπᾶτε τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία».
«Κανένας δέν μετάνοιωσε πού ἔμεινε κοντά στόν Χριστό. Ἐνῶ συμβαίνει τό ἀντίθετο, πολλοί μετάνοιωσαν πού ἔζησαν μακριά ἀπό τόν Χριστό».
«Ἄν κάποιος ἔχει ἕνα κουσούρι στά νειάτα, στά γηρατειά δέν πιάνεται».
«Κανένα ἐπάγγελμα δέν εἶνα ὑποτιμητικό. Φαντασθῆτε νά λείψουν οἱ ὁδοκαθαριστές ἀπό μιά πόλη».
«Νά μελετᾶτε τούς βίους τῶν ἁγίων, εἶναι στερεά τροφή γιά τήν ψυχή».
«Νά μή περιμένουμε νά προσφέρουμε στόν Χριστό τά τσόφλια (τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς μας) ἀλλά τόν καρπό, τά νεανικά καί καρποφόρα χρόνια μας».

«Κάποτε περπατούσαμε στόν δρόμο ὅπου ἔπαιζαν μικρά παιδιά προσχολικῆς ἡλικίας. Αὐτός εἶπε: "Βλέπω ἕνα μπουκέτο λουλούδια, διάφορα τό καθένα, μέ τήν δική του χάρη καί ὀμορφιά. Τί ὡραῖα πού μυρίζουν". Τόν ρώτησα "ποῦ εἶναι, Πάτερ, αὐτό τό μπουκέτο μέ τά λουλούδια;". "Δέν τά βλέπεις; Μπροστά μας εἶναι. Αὐτός ὁ ξανθός εἶναι ἕνας κρίνος, ἐκεῖνο τό παχουλό εἶναι ἕνα τριαντάφυλλο, τό ἄλλο εἶναι τό γιασεμί, τό τέταρτο τό γαρύφαλλο κ.λ.π.". Κούνησε τό κεφάλι του καί εἶπε: "Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν καί μικρά παιδιά, τί θά γινόμασταν. Κύριε λυπήσου μας"».

Γενικά, ὁ ἅγιος Καλλίνικος σέ ὅλη τήν ζωή του μέχρι πού ἀπεβίωσε ἦταν παιδί στήν καρδιά ἐφαρμόζοντας τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ στούς Μαθητές: «Ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με‧ τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», καί τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἀδελφοί, μή παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλά τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δέ φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Α΄ Κορ. ιδ΄, 20).

Ὁ ἴδιος ἦταν ἕνα καλό πρόβατο τοῦ Χριστοῦ καί τέλειος Ποιμένας, ἦταν νήπιο στήν καρδιά καί τέλειος στό μυαλό.

  • Προβολές: 906