Τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως

 Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν πρέπει νά ἑορτάζεται ὡς ἕνα ἱστορικό ἤ κοινωνικό γεγονός, ἀλλά ὡς ἐσωτερικό, πνευματικό, πράγμα τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι πρέπει νά γίνη μέθεξη τῆς Χάριτος τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ νηστεία πού προηγεῖται τῆς ἑορτῆς ὅλη τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς, ὁ ἀσκητικός ἀγώνας, ἀποβλέπει στήν ἀρτιοτέρα συμμετοχή στό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως.

Γιά νά ἐπιτευχθῆ, ὅμως, αὐτό ἀπαιτεῖται, ὅπως ὅλοι οἱ Πατέρες διδάσκουν, κάθαρση τόσο τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων ὅσο καί τῶν ψυχικῶν. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει σῶμα καί ψυχή, καί γι’ αὐτό ἔχει σωματικές καί ψυχικές αἰσθήσεις. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ψάλλει: «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα καί χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες». Ἄρα, λοιπόν, ἡ κάθαρση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν θεωρία καί τήν κοινωνία του μέ τόν Θεό. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά πῆ: «Διά τοῦτο καθαρτέον πρῶτον ἑαυτόν, εἶτα τῷ καθαρῷ προσομιλητέον».

Σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νά ἑνωθῆ κανείς μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό, νά Τόν δῆ μέσα στήν καρδιά του. Ὁ Χριστός ἀνασταίνεται μέσα στήν καρδιά, νεκρώνοντας τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς οἱ ὁποῖοι παρευρίσκονται ἐκεῖ ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων καί ὑπερβαίνοντας τούς ἐμπαθεῖς τύπους καί τίς προλήψεις τῆς ἁμαρτίας, ὅπως τότε ὑπερέβη τίς σφραγίδες τοῦ τάφου (ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Ἑπομένως, δέν πρόκειται γιά ἕναν ἐξωτερικό τυπικό ἑορτασμό, ἀλλά γιά ἐσωτερικό καί πνευματικό. Μέ αὐτό τό πρίσμα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συνιστᾶ νά μήν ἑορτάζουμε πανηγυρικῶς καί κοσμικῶς, ἀλλά θεϊκῶς καί ὑπερκοσμίως.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Οἱ Δεσποτικές ἑορτές